Θα ήθελα να είμαι πάντα η μάνα που είμαι σε κάθε είδους διακοπές.
Να γδυθώ από τα «μη» και να απαλλαγώ από τις προστακτικές που σε εκνευρίζουν. «Ντύσου, αργήσαμε», «διάβασε», «πλύσου», «σταμάτα».
Να γίνω μόνο προτροπές που δεν έχουν καταναγκασμό, που δίνουν επιλογές.
«Ας πάμε μια βόλτα», «ας δοκιμάσουμε αυτό το γλυκό».
Να μπορώ να σε ακούω, να είμαι δοσμένη στις κουβέντες σου, και να ρουφάω κάθε συναίσθημα, κάθε φόβο και επιθυμία που κρύβεται πίσω από τις λεξούλες σου. Να σε αφουγκράζομαι. Να έχω το χρόνο να το κάνω, και να μην με διακόπτουν υποχρεώσεις, ρολόγια, δουλειές και χρονοδιαγράμματα. Να μπορώ να κάθομαι δίπλα σου και να μην κάνουμε τίποτα.
Να έχουμε την πολυτέλεια να στήνουμε παραμύθια από το τίποτα, να μιλάμε για τους Κύκλωπες και κέρινα φτερά του Ίκαρου.
Να ακουμπάμε τα κεφάλια μας σε γρασίδια και δέντρα, να χαζεύουμε τον έναστρο ουρανό και να δείχνουμε με τα δάχτυλά μας υψωμένα τη μικρή και τη μεγάλη Άρκτο. Να πούμε σαχλαμάρες, και να κάνουμε γκριμάτσες. Να ψευδίσουμε, να τραγουδήσουμε και να γελάσουμε και να κάνουμε όλα αυτά που φαίνονται ασήμαντα αλλά που στην πραγματικότητα πλάθουν μικρούς κρατήρες στην μικρή σου καρδιά, από τους οποίους αργότερα θα ξεχυθούν ένα σωρό συναισθήματα. Να χτίσουμε γλυκές στιγμές, μικρές, τόσο δα μικρούλες, αλλά καθημερινές, που όταν, μετά από πολλά χρόνια, τις βάλεις τη μία πάνω στην άλλη φτιάχνεις έναν ουρανοξύστη ευτυχίας.
Αυτή η μαμά θα ήθελα να είμαι πάντα, αυτή που αγαπάς ακόμα πιο πολύ όταν έχουν κλείσει τα σχολεία, όταν είμαστε διακοπές. Που θα πει για μια φορά «έλα μωρέ και τι έγινε», που δεν θα φωνάξει με το ακατάστατο σπίτι, που άργησες, που έφαγες τρία κομμάτια τσουρέκι σήμερα, που στο «φεύγουμε» είπες «πέντε λεπτά ακόμα» και τα πέντε έγιναν είκοσι, που έκανες φασαρία το μεσημέρι, που κοιμήθηκες αργά…
Αυτή η μαμά με όλες τις βόλτες και τα παιχνίδια και τις γλύκες, τις αγκαλιές και τις σκανταλιές που θες και μου ζητάς κάθε λεπτό. Αυτή η μαμά που περιμένεις να γίνω στο τέλος κάθε εβδομάδας, ενώ θα μας άξιζε να είναι η καθημερινότητά μας. Όμως τι θα είχαμε μετά να περιμένουμε; Κάτι θα βρίσκαμε.
Γράφει η Αποστολία Καζάζη
