Ήταν η πρώτη φορά μετά από χρόνια που αποφάσισα να μην πριονίσω την αυτοπεποίθηση κανενός για το «καλό» του. Γιατί η κόρη μου μπορεί να έχει κληρονομήσει τα σπαστά μαλλιά μου αλλά δεν θα χρειαστεί και τα δικά μου κόμπλεξ.
Σκέφτηκα πως δεν θέλω στον καθρέφτη της να αντικρίζει μόνο ελλείψεις ή υπερβολές, αφού μπορεί να τα βλέπει όλα εντάξει. Ούτε όποτε χορεύει ή παίζει κιθάρα ή κολυμπάει, να σκέφτεται ότι κάνει λάθη ή δεν έχει αρκετό ταλέντο ενώ μπορεί να πιστεύει πως τα πάει περίφημα.
Με ποιο δικαίωμα θα τη μάθω να αξιολογεί την ύπαρξή της ανάλογα με τους βαθμούς και τις διακρίσεις που θα κατακτήσει ή τις καλές εντυπώσεις που θα αφήσει; Η κόρη μου νιώθει μοναδική κι αυτό αρκεί.
Μου φτάνει που θα είμαι δίπλα της καθώς θα ανοίγει τα φτερά της, και ενίοτε θα προσγειώνεται απότομα, ανακαλύπτοντας τις δικές της αλήθειες. Αλλά θα τα κάνει όλα αυτά αγαπώντας τον εαυτό της όπως είναι, όχι αμφιβάλλοντας διαρκώς για την αξία της.
Βέβαια όλα αυτά ακούγονται ωραία, αλλά αν έχεις βρεθεί στη θέση μου δεν ξέρεις από πού να αρχίσεις. Ξεκινάς λοιπόν με το να αποδεχτείς τις δικές σου ατέλειες και ανασφάλειες. Αρχίζεις να κοιτάς με τα μάτια των παιδιών σου: κάτι που δεν σου φαίνεται σωστό μπορεί τελικά να είναι εντάξει. Θυμάσαι ότι υπάρχουν δάσκαλοι, προπονητές και αφεντικά που κρίνουν αδιαλείπτως. Κι εσύ μπορείς να εξασκήσεις το χάρισμα του να μπορείς να ακούς, να αγαπάς και να στηρίζεις.
Δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά κάθε μικρή κίνηση καθημερινά μπορεί να φέρει μια αλλαγή. Εγώ για παράδειγμα, σήμερα, θα πάω στη θάλασσα. Και δεν θα μείνω καμουφλαρισμένη με το μεταξωτό καφτάνι μου. Θα κολυμπήσω και θα παίξω μπάλα με τις μικρές μου, θα γελάσω με τους φίλους μου και θα φοράω το μαγιό μου.
Ναι, εκείνο που αποκαλύπτει τις ατέλειες μιας γυναίκας που δεν είναι πλέον είκοσι χρονών. Και θα φωτογραφηθώ χωρίς υστερίες ή κρυφτό από τον φακό με τα παιδιά μου, γιατί το αποφάσισα. Τα δικά μου ζητήματα δεν πρέπει να γίνουν και δικά τους.
