Το ‘χεις.
Αυτό είχα ανάγκη να ακούσω. Ήθελα να με δουν. Να μου υπενθυμίσουν οτι η μητρότητα χρειάζεται να είσαι γενναία. Να μου πουν ότι, παρόλο που τα παιδιά φωνάζουν «Σε μισώ» επειδή τους πήρα τον υπολογιστή ή που σιχαίνονται το φαγητό που μου πήρε 30 λεπτά να φτιάξω, όλες οι διαπραγματεύσεις, οι κανόνες και ο τρόπος που συμπεριφέρομαι στα μικρά ανθρωπάκια που δεν τους αρέσουν οι κανόνες, πως όλα αυτά αξίζουν.
Ξέρω ότι όλος ο κόσμος συνέχεια λέει σε εσένα και σε εμένα ότι έτσι είναι η μητρότητα και όλοι το έχουν κάνει πριν από εσένα και αποδέξου το και συνέχισε και δεν είναι και τίποτα σπουδαίο. Όμως, εγώ σου λέω ότι υπάρχουν μέρες που το να είσαι μαμά θέλει απίστευτη γενναιότητα, ειδικά όταν στέκεσαι μπροστά σε ένα νεροχύτη γεμάτο άπλυτα πιάτα και αναρωτιέσαι αν όλο αυτό αξίζει.
Είναι πολύ εύκολο να ξεχάσουμε την αξία μας και να θέλουμε απλά να τα παρατήσουμε.
Μερικές φορές χρειάζεται κάποιος να σε επευφημεί και να σου υπενθυμίζει ότι μπορείς να συνεχίσεις, κάποιος που να σου δείχνει όλα όσα έχεις καταφέρει και να σου υπενθυμίζει ότι όλες τις φορές που ξενύχτησες, τάισες, κούνησες και οδήγησες για τα παιδιά σου.
Αναρωτιέμαι για σένα. Για σένα που διαβάζεις αυτές τις λέξεις που έγραψα όσο βρισκόμουν στο δωμάτιό μου μετά από μία από αυτές τις μέρες της μητρότητας που ένιωθα τόσο κουρασμένη λες και χόρευα όλη μέρα, που δεν ένιωθα καθόλου γενναία καθώς είχα να λύσω ένα σωρό προβλήματα. Δεν υπήρχε καμία σπουδαία ιστορία και κανένα φανταστικό δείπνο, κανένα άθλημα, καμία οικογενειακή ταινία και γενικά τίποτα το συναρπαστικό. Στο μυαλό μου πάντα πίστευα για κάποιο λόγο ότι η ζωή θα έχει συναρπαστικές στιγμές όπως ακριβώς έχουν και οι ταινίες της Disney. Και τώρα να ‘μαι, να ζω μία ζωή που με κάνει να αναρωτιέμαι έτσι είναι η ζωή; κάνω αρκετά πράγματα; θα τα αναγνωρίσει ποτέ κανείς; Και θυμάμαι όμορφες στιγμές, κι αυτό με κάνει να σου γράφω. Γιατί ξέρω ότι και εσύ, σαν εμένα έχεις φυλαγμένες στιγμές , στιγμές που χάνονται εκείνες τις μέρες της μητρότητας που αναρωτιόμαστε για την αξία μας και που τις ξεχνάμε πολύ εύκολα.
Ξεχνάμε την αγάπη που κρύβουν και πόσο αξίζουμε αυτή την αγάπη. Ακόμη και αν δεν είναι τέλειες, είναι τα παιδιά μας!
Πιστεύω ότι ζούμε σε ένα κόσμο που είτε μας λένε πόσο δύσκολα είναι όλα, ενώ καθόμαστε και κλαίμε τη μοίρα μας, είτε μας λένε «συνέχισε να είσαι δυνατή, θα τα καταφέρεις, πιστεύω σε σένα» και εμείς απλώς χρειαζόμαστε κάποιον να μας καταλάβει ή να μας βοηθήσει ή να μας προσφέρει τον ώμο του για να κλάψουμε.
Επίτρεψέ μου λοιπόν να είμαι ακόμη μία φωνή, ακόμη ένας άνθρωπος που είναι πρόθυμος να παραδεχτεί ότι το παθαίνει, έτσι ώστε να το θυμάσαι και εσύ. Γιατί όσο και αν πιεζόμαστε ή κουραζόμαστε, αγαπάμε πραγματικά τα παιδιά μας.
Το ‘χεις. Το ξέρω.
Μερικές φορές όμως έχουμε ανάγκη να το ακούσουμε. Όπως απόψε, θα ήθελα πολύ να μου το υπενθυμίσει κάποιος όταν το 8χρονο φώναξε ΜΑΜΑ!!! για τέταρτη φορά μέσα σε μία ώρα επειδή ο αδερφός του το κοίταξε περίεργα ενώ έπαιζε Minecraft (παρεμπιπτόντως, αυτό το παιχνίδι το μισώ όσο το λατρεύω). Ή όταν το γεμάτο μπουκάλι με το χυμό έπεσε έξω από το ψυγείο χωρίς το καπάκι που θα έπρεπε να είχε βάλει το 10χρονο και χύθηκε σε όλο το πάτωμα που μόλις είχα σφουγγαρίσει. Ή όταν δεν με ακούνε όταν τους λέω να συμμαζέψουν το δωμάτιό τους – για ακόμα μία φορά. Ή γενικά όταν συμβαίνουν ένα σωρό άλλα πράγματα που με κάνουν να θέλω να κλείσω για μια στιγμή τα μάτια μου και όταν τα ανοίξω να έχει πάει με ένα μαγικό τρόπο 11 το βράδυ.
Όμως συνέχισα. Σφουγγάρισα το πάτωμα, χρησιμοποίησα τη σοφία του Σολομώντα για να διαπραγματευτώ τη δικαιοσύνη στο Minecraft, καθάρισα το δωμάτιο, τους μίλησα για το σεβασμό και συνέχισα. Όλο αυτό αξίζει.
Ποτέ μην ξεχνάς τη δύναμη και την αξία όταν πρέπει να συνεχίσεις ενώ έχεις ήδη κάνει αρκετά. Μην ξεχνάς ποτέ ότι αξίζεις όταν κουνάς το μωρό ή όταν είσαι κουρασμένη ή όταν μιλάς με ένα γιατρό και απαιτείς απαντήσεις. Μην ξεχνάς ποτέ ότι αξίζεις όταν λες για ενδέκατη φορά «μείνε στο δωμάτιό σου» ή όταν αφήνεις τον έφηβο στο πάρτι αλλά θέλεις να μπεις κι εσύ μέσα. Μην αμφιβάλλεις για τον εαυτό σου.
Γι’ αυτό, θα το ξαναπώ. Το ‘χεις!
Ναι, εσύ. Εσύ, που τα έκανες θάλασσα το πρωί. Εσύ, που μισείς το σιδέρωμα. Εσύ, που πολλές φορές τα δάκρυα φτάνουν στα μάτια σου και εύχεσαι το 3χρονο παιδάκι σου απλώς να πάει για ύπνο. Εσύ, που έχεις παιδί στην εφηβεία και σε κοιτάζει σαν να είσαι χαζή. Εσύ, που δουλεύεις μέχρι αργά αλλά εύχεσαι να μπορούσες να είσαι σπίτι και που παλεύεις με τις τύψεις. Εσύ, που περνάς μερικές σελίδες όταν διαβάζεις ένα βιβλίο. Εσύ, που ακολουθείς το μακρύτερο δρόμο, μόνο και μόνο για να μπορέσεις να κλέψεις λίγα λεπτά παραπάνω.
Εσύ. Η μαμά τους.
Αξίζεις. Αξίζεις ακόμη και αν η κουζίνα είναι χάλια ή αν έχεις αγανακτήσει ή αν απλώς χρειάζεσαι ένα διάλειμμα ή αν νευριάζεις για τα ρούχα που είναι πεταμένα στη γωνία ή αν απλώς είσαι κουρασμένη ή αν απλώς θέλεις να ξέρεις ότι αξίζεις.
Δεν χρειάζεται να είσαι τέλεια. Δεν χρειάζεται να συγκρίνεσαι με άλλους. Δεν χρειάζεται να ανησυχείς. Δεν χρειάζεται να νιώθεις μόνη. Δεν χρειάζεται να αμφισβητείς την αξία σου.
Το ‘χεις απόλυτα, 100%.
