Ένα μήνα μετά
Θυμάμαι ακόμη εκείνο το πρωινό, που η κόρη μου γύρισε σπίτι με έναν κλειστό φάκελο στο χέρι και μου έδωσε μια πρόσκληση για τη τελετή βράβευσης του διαγωνισμού έκθεσης. Θυμάμαι την έκπληξή μου, την απορία και την ανησυχία μου γιατί δεν μου το είχε πει, την χαρά μου που τελικά έλαβε μέρος και πήρε το πρώτο βραβείο σε κάτι που πάντα αγαπούσε και είναι τόσο σημαντικό γι’ αυτήν.
Θυμάμαι τη κόρη μου, λίγο πριν βγει στη σκηνή να ανοίγει δειλά τη κουρτίνα, να βγάζει το κεφαλάκι της, να σαρώνει με τα μάτια της όλο το χώρο και μόλις με εντοπίζει, να μου χαμογελά και να μου κλείνει το μάτι.
Θυμάμαι τη συγκίνησή μου… τη συγκίνηση που έχει κάθε μάνα όταν το παιδί της στέκεται μικροσκοπικό στη μέση μιας μεγάλης σκηνής, με τρεμάμενη φωνή, αμήχανο βλέμμα αλλά και μια αδιόρατη περηφάνια για τις μικρές – μεγάλες του επιτυχίες.
Και κυρίως, θυμάμαι το μετά… Θυμάμαι μαμάδες που δεν γνώριζα, να έρχονται προς το μέρος μου μετά τη λήξη της τελετής και να με ρωτούν αν είμαι η μαμά της Μελίνας για να μου δώσουν συγχαρητήρια.
Και ξαφνικά, συνειδητοποίησα πως καμιά άλλη φορά, ποτέ ξανά, δεν είχα νιώσει τόση περηφάνια όση εκείνη τη στιγμή. Κι ας μην γνώριζαν το όνομά μου. Γνώριζαν το παιδί μου.
Είμαι η μαμά της Μελίνας. Κι αυτή, ήταν η καλύτερη ταυτότητα που είχα ποτέ.
Γράφει η Αποστολία Καζάζη
