Πλέον δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία πως η κοινωνία ωραιοποιεί τη μητρότητα: Όλα «διαφημίζονται» ειδυλλιακά –η γέννα, ο θηλασμός, ο δεσμός με το μωρό, η ζωή στο σπίτι. Όμως, γνωρίζουμε από πρώτο χέρι πως τα πράγματα δεν είναι πάντα τόσο εύκολα. Στην πραγματικότητα, η απόλυτη αγάπη που νιώθουμε για τα παιδιά μας δεν μπορεί καν να περιγραφεί με λέξεις και οι δυσκολίες και τα αντικρουόμενα συναισθήματα πολλές φορές είναι “ταμπού” να τα εκφράσουμε.
Μια νέα μαμά, η Lauren Salles θέλησε να δώσει τέλος στο ταμπού που θέλει κάθε μαμά να γεννάει και να νιώθει άμεσα δέσιμο με το μωρό της και μεθυσμένη από αγάπηαπό την πρώτη στιγμή. Όπως εξήγησε σε άρθρο της, κάθε ιστορία αγάπης είναι μοναδική, δεν συμβαίνει σε όλες τις περιπτώσεις το ίδιο.
«Πιστεύετε στον κεραυνοβόλο έρωτα; Υπήρξε μια εποχή που θα μπορούσα να πω “ναι” σε αυτή την ερώτηση. Ο κεραυνοβόλος έρωτας είναι εύκολος και αβίαστος. Σε χτυπάει σαν κεραυνός εν αιθρία, ξαφνικά και ηλεκτρισμένα. Είναι μια δύναμη που σε κυριεύει, κάτι πέρα από τον έλεγχό σου: ένα συναίσθημα που σε καθιστά ανίσχυρο.
Αλλά ο κεραυνοβόλος έρωτας είναι, τελικά, ένα ψέμα.
Εγώ δεν πιστεύω στον κεραυνοβόλο έρωτα, γεγονός που μου έγινε πιο φανερό όταν γέννησα την κόρη μου.
Όταν οι άνθρωποι μιλούν για τη γέννα, συχνά λένε πράγματα όπως: «όταν η νοσοκόμα τοποθετεί το μωρό στο στήθος σου για πρώτη φορά, δεν μοιάζει με καμία αγάπη που έχεις γνωρίσει ποτέ πριν». Ο έρωτας με την πρώτη ματιά, με το πρώτο άγγιγμα. Όπως πολλές μέλλουσες μητέρες, λαχταρούσα αυτή τη στιγμή. Τις τελευταίες εβδομάδες της εγκυμοσύνης μου, τη φανταζόμουν ξανά και ξανά. Ανυπομονούσα να γνωρίσω το μωρό μου, να βιώσω αυτή την απερίγραπτη αγάπη.
Μετά από 38 ώρες τοκετού, η κόρη μου έκανε τελικά τη δραματική είσοδό της στον κόσμο μέσω ενός δύσκολου τοκετού. Βγήκε μπλε και δεν ανέπνεε, αλλά ήμουν πολύ εξαντλημένη, σοκαρισμένη ενώ πονούσα φρικτά για να με νοιάζει. Ο γιατρός είχε ήδη ράψει το σκίσιμο τρίτου βαθμού όταν τελικά άκουσα την κραυγή της. Ανακουφίστηκα, αλλά δεν είχα καμία απολύτως επιθυμία να τη δω. Δεν μπορούσα να αντέξω στη σκέψη να έχω ένα βρέφος να κλαίει στο αυτί μου, ειδικά ένα που μόλις είχε ρημάξει το σώμα μου.
Αλλά δυστυχώς, οι νοσοκόμες την άπλωσαν πάνω μου για ένα λεπτό, λίγο πριν την πάνε στο θάλαμο. Η πρώτη μου σκέψη μόλις την είδα ήταν, “είστε σίγουροι ότι αυτό είναι το μωρό μου;” Πρησμένη και χλωμή, δεν έμοιαζε καθόλου όπως νόμιζα ότι θα ήταν. Η δεύτερη σκέψη μου ήταν “σας παρακαλώ πάρτε την μακριά μου”. Ήμουν τόσο ταραγμένη και τόσο αγχωμένη που το μόνο που ήθελα ήταν να κουλουριαστώ σε εμβρυακή στάση, να κλάψω και να μείνω μόνη μου. Οι άλλοι έβγαλαν τις καθιερωμένες φωτογραφίες, αλλά όταν την πήραν μακριά, ένιωσα ανακούφιση κι έπειτα ενοχές. Πού ήταν το συναίσθημα του κεραυνοβόλου έρωτα; Τι λέει αυτή η έλλειψη στοργής για μένα;
Ανησυχούσα ότι η εμπειρία της γέννησης θα εμπόδιζε το δέσιμό μας. Και οι ανησυχίες μου δεν ήταν αβάσιμες – δεν βίωσα ποτέ αυτό το συναίσθημα της απόλυτης αγάπης. Όταν οι νοσοκόμες την έφεραν πίσω στο δωμάτιό μου λίγες ώρες αργότερα ή ακόμα και όταν άρχισα να θηλάζω, ένιωθα αποξενωμένη από το μωρό και δυσπιστούσα.
Τα πράγματα χειροτέρεψαν όταν την έφερα στο σπίτι. Όχι μόνο ένιωθα άβολα, αιμορραγούσα, αλλά είχα και αυτό το νέο μικροσκοπικό ανθρωπάκι που εξαρτιόταν πλήρως από εμένα για τα πάντα. Ένιωθα μουδιασμένη-άδεια. Και ζαλισμένη από το γεγονός ότι η εμπειρία μου από τη μητρότητα δεν είχε καμία σχέση με την εμπειρία που μου υποσχέθηκαν η οικογένεια, οι φίλοι και τα μέσα ενημέρωσης.
Οπότε, όχι. Δεν πιστεύω στον κεραυνοβόλο έρωτα, γιατί έχω ζήσει αρκετά για να καταλάβω ότι η αγάπη δεν είναι ένα συναίσθημα. Δεν είναι κάτι που μας συμβαίνει, όπως ένα κύμα που χτυπάει ή μια ορμή επιθυμίας.
Αντίθετα, η αγάπη -η πραγματική, αληθινή αγάπη- είναι μια επιλογή. Μια συνειδητή απόφαση που πρέπει να παίρνουμε ξανά και ξανά για το υπόλοιπο της ζωής μας.
Ίσως αυτό να αφαιρεί λίγη από την αίγλη, λίγο από το μυστήριο της αγάπης. Εξάλλου, η λήψη μιας απόφασης είναι ένα συνηθισμένο γεγονός. Δεν είναι φανταχτερό ή ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Γι’ αυτό και οι άνθρωποι μπερδεύουν την αγάπη με κάτι λαμπερό– αυτό που μας αποσπά την προσοχή και μας παρασύρει μακριά από τη σκληρή δουλειά που απαιτεί η πραγματική ζωή και όχι η φαντασία.
Αγάπη είναι η απόφαση να παραμείνουμε στην πορεία μας, να μην δελεαστούμε από την ψευδαίσθηση ότι υπάρχει κάτι καλύτερο «εκεί έξω». Είναι η πράξη του να εμφανίζεσαι και να συνεχίζεις να περπατάς όταν αυτό μοιάζει αδύνατο. Είναι η επιλογή να παραμένουμε παρόντες για τους ανθρώπους που αγαπάμε, ακόμη και όταν το μόνο που θέλουμε να κάνουμε είναι να δραπετεύσουμε.
Η μαγεία συμβαίνει όταν θέλουμε να αγαπήσουμε κάποιον και δουλεύουμε προς αυτή την κατεύθυνση. Φροντίζουμε αυτό το μικρό μπουμπούκι μιας σχέσης με υπομονή και επιμονή. Και τελικά, η αγάπη ανθίζει».
