Η πρώτη φορά που… είσαι μάνα κι έχεις ν’αντιμετωπίσεις τόσες πολλές φορές “την πρώτη φορά”. Νομίζω ότι κάθε φορά θα σπάσει η καρδιά μου. Η αγωνία μου, η ανησυχία μου κορυφώνεται. Πως ένιωσες την πρώτη φορά που το παιδί σου στην εφηβεία πια, σου είπε:
“Την Παρασκευή το βράδυ θα βγω με την παρέα μου. Θα πάμε βόλτα στην πλατεία.” Εμένα, μου κόπηκαν τα πόδια. “Τι βόλτα; Που; Θα γυρνάτε έξω;” Με κοίταξε με απαξιωτική μάτια σαν να ήθελε να μου πει:
“Χαμπάρι δεν έχεις πάρει ότι μεγάλωσα πια και δεν πηγαίνω στις παιδικές χαρές”. Αυτές οι παιδικές χαρές και τα πάρκα που κόλλησα εκατοντάδες ένσημα για χρόνια μου φαίνονται τώρα όαση.
Η πρώτη φορά που θα την άφηνα να βγει.
Την παρακολουθούσα που ετοιμαζόταν και η καρδιά μου χτύπαγε τρελά από αγωνία. Θα προσέχουν στο δρόμο; Και αν χτυπήσει; Και αν κάποιος την πειράξει; Και αν…αν…αν…αν. Με τρέλαναν τα αν. Η πρώτη φορά που θα πήγαινε έτσι βόλτα, χωρίς προορισμό. Μέχρι τώρα συνηθίζαμε να τα πηγαίνουμε σινεμά ή για φαγητό. Εμείς κάπου εκεί τριγύρω, να έχουμε το νου μας. Τώρα μόνη της με την παρέα της. Και αν την κλέψουν; Θεέ μου, πόσο ωραία ήταν τα ξενύχτια όταν ήταν μωρό κι έκλαιγε ασταμάτητα και δεν μπορούσα να κλείσω μάτι! Μου το’χαν πει. Χαλάρωσε, τώρα που είναι μικρή, γιατί θα’ρθουν τα δύσκολα.
Οι αγωνίες, οι ανησυχίες, τότε που θα βγαίνει και θα ξεροσταλιάζεις στο μπαλκόνι και θα περιμένεις να γυρίσει. Έχουμε καιρό, έλεγα. Ποσό γρήγορα περνά ο καιρός… Έφηβη, μπουμπούκι που ανθίζει, πλημμυρισμένη με μυρωδιές, ομορφιά, νιάτα. Πόσα αδηφάγα μάτια θα πέσουν επάνω της;
Η πρώτη φορά που φλερτάρει.
Ευτυχώς είναι συμμαθητής. Ελεγχόμενα τα πράγματα. Κι αν πληγωθεί; Κι αν αυτός την απαξιώσει; Την κούκλα μου, το λουλούδι μου. Το τρυφερό μου πλάσμα, την κόρη μου. Θα την προετοιμάσω ανάλογα. Κι αν έτσι σκοτώσω τον ρομαντισμό της; Κι αν την κάνω καχύποπτη; Κάθε πρωί, ντύνεται, στολίζεται. Θέλει να είναι όμορφη. Είναι τόσο χαρούμενη που πάει σχολείο και θα τον δει στο διάλειμμα. Μάλιστα, του Αγίου Βαλεντίνου αγοράσαμε και μια λάκτα σοκολάτα από το μαγαζάκι της γειτονιάς. Η λάκτα είναι σημειολογική σοκολάτα. Από την διαφήμιση. “Το πιο γλυκό κομμάτι της ζωής μου είσαι εσύ”. Πότε μεγάλωσε κι σκίρτησε και η καρδούλα της! Την σοκολάτα την μοιράστηκε με τις φίλες της, τελικά, έτσι μου είπε. Ίσως, έτσι, να έγινε.
Η πρώτη φορά που θα πάει για ψώνια μόνη της με τις φίλες της.
“Πρόσεχε την τσάντα σου, το κινητό σου, μη στα κλέψουν. Όλες μαζί να είσαστε, ακόμα κι αν θέλεις να πας τουαλέτα. Να απαντάς το τηλέφωνο, όταν σε παίρνω, γιατί θα ανησυχώ”. Πρώτη φορά στην αγορά μόνη της. Κάθε τέταρτο την παίρνω τηλέφωνο. “Σταμάτα να παίρνεις κάθε τρεις και λίγο. Δεν θα το σηκώνω αν συνεχίσεις”. Κρατιέμαι. Η αγωνία με τρώει. Νιώθω χιλιάδες μυρμήγκια να βολτάρουν μέσα απ’τα ρούχα μου. Κρατιέμαι. Αχ, να είναι καλά. Μην πάθει κάτι… Όταν ακούω το κουδούνι της πόρτας του σπιτιού, τρέχω σαν τρελή να ανοίξω. Επιτέλους ήρθε! Αιώνας μου φάνηκαν οι δυο ώρες. “Γρήγορα ήρθες. Τι έγινε; Βαρεθήκατε στην αγορά;” ρωτώ με διαολεμένη ψυχραιμία. Σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Δεν πρέπει να καταλάβει τον πανικό μου. Δεν θέλω να της χαλάσω αυτήν την πρώτη φορά.
Η πρώτη φορά που θα πάει διήμερη εκδρομή με το σχολείο.
Τρέμω. Φοβάμαι. Κάποιοι γονείς δεν θα αφήσουν τα παιδιά τους. Στο τσακ ήμουν κι εγώ. Δεν θέλω, όμως, να της στερήσω αυτήν την τόσο υπέροχη εμπειρία. Εμείς στην ηλικία της δεν πηγαίναμε διήμερες. Στην Γ’ Λυκείου, μόνο, πήγαμε την γνωστή πενθήμερη. Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Αλλά σχολεία πάνε και στο εξωτερικό. Ευτυχώς αυτό το γλιτώσαμε. Προς το παρόν… Δυο μέρες μακριά. Που θα κοιμηθούν; Αν θα κοιμηθούν. Μάλλον προβλέπεται μεγάλο ξενύχτι. Θα προσέχουν στις διασταυρώσεις; Κι αν κάποιος άγνωστος την πλησιάσει; Είναι ενημερωμένη. Της έχω μιλήσει. Ξέρει. Όμως πάντα παραμονεύει ο κίνδυνος. Οι καθηγητές θα τα προσέχουν. Όλα τα παιδιά. Τρέμω όσο πλησιάζουν οι μέρες. Για να πω και την αλήθεια, μου πέρασε απ’το μυαλό να πάω κι εγώ ινκόγκνιτο. Να παρακολουθώ από μακριά. Της έχω εμπιστοσύνη. Είναι μυαλωμένο παιδί. Μ’αυτές τις σκέψεις παρηγορούμαι. Είναι, όμως, η πρώτη φορά μακριά απ’το σπίτι.
Πόσα ακόμα έχει να ζήσει για πρώτη φορά! Πόσα… Πόσα θα ζήσω κι εγώ μαζί της για πρώτη φορά! Ας είναι όσο γίνεται καλές αυτές οι πρώτες φορές…
Απόλαυσε παιδί μου όλες τις πρώτες φορές σου. Θα είμαι δίπλα σου αλλά μακριά σου. Θα είσαι η έννοια μου αλλά και η χαρά μου. Θα ανησυχώ κάθε λεπτό, αλλά θα σου χαμογελάω. Θα σου κρατώ το χέρι, με μια μαγική αόρατη κλωστή. Αυτή της αγάπης. Ζήσε, ζήσε τις πρώτες σου φορές και κρατά τις αναμνήσεις σου. Να τις έχεις, να τις διηγείσαι στα παιδιά σου. Ήρθε η σειρά σου!
Γράφει η Τζώρτζια Βρεττού
