“Αγαπώντας δύο”
Περπατώ κρατώντας το δύο ετών χέρι σου, λιάζοντας στη λάμψη της μαγικής μας σχέσης. Ξαφνικά νιώθω μια κλωτσιά από μέσα μου, σα να μου θυμίζει ότι ο χρόνος των δυο μας μόνο μαζί είναι περιορισμένος. Και αναρωτιέμαι: πώς θα μπορούσα να αγαπήσω ένα άλλο παιδί όσο αγαπώ εσένα;
Μετά γεννιέται εκείνη και σε παρατηρώ. Παρατηρώ τον πόνο που νιώθεις που πρέπει να με μοιραστείς, καθώς δεν με έχεις μοιραστεί ποτέ ξανά. Σε ακούω να μου λες με τον τρόπο σου “σε παρακαλώ, αγάπα μόνο εμένα”. Και ακούω τον εαυτό μου να σου λέει “δεν μπορώ”. Γνωρίζοντας, στην πραγματικότητα, ότι ποτέ δε θα μπορώ. Κλαις. Κλαίω μαζί σου. Σχεδόν βλέπω το καινούριο μας μωρό σαν μια εισβολή στην πολύτιμη σχέση που μοιραζόμασταν κάποτε. Μια σχέση που σχεδόν δεν μπορούμε να έχουμε ποτέ ξανά.
Αλλά τότε, βρίσκω τον εαυτό μου συναισθηματικά δεμένο με αυτό το νέο πλάσμα, και σχεδόν νιώθω ενοχές. Φοβάμαι να σε αφήσω να δεις να την ευχαριστιέμαι – σα να σε προδίδω. Αλλά τότε παρατηρώ τη μνησικακία σου να αλλάζει, πρώτα γίνεται περιέργεια, μετά προστασία και τέλος αυθεντική στοργή.
Περισσότερες μέρες περνούν και ακόμα προσαρμοζόμαστε σε μια νέα ρουτίνα. Η ανάμνηση των ημερών που ήμασταν μόνο οι δυο μας ξεθωριάζει γρήγορα. Αλλά κάτι άλλο αντικαθιστά αυτές τις υπέροχες στιγμές που μοιραστήκαμε μόνο οι δυο μας. Υπάρχουν νέες στιγμές, μόνο που τώρα είμαστε τρεις.
Παρατηρώ την αγάπη σας να μεγαλώνει, ο τρόπος που κοιτάζεστε, που αγγίζετε η μία την άλλη. Παρατηρώ πόσο σε λατρεύει, όπως εγώ τόσο καιρό. Παρατηρώ πόσο ενθουσιάζεται η μία με τα επιτεύγματα της άλλης. Και αρχίζω να συνειδητοποιώ ότι δεν πήρα κάτι από εσένα, αλλά σου έδωσα κάτι.
Παρατηρώ ότι δε φοβάμαι πια να μοιραστώ ανοιχτά την αγάπη μου και με τις δύο. Βρίσκω ότι η αγάπη μου είναι τόσο διαφορετική όσο η κάθε μια, αλλά εξίσου δυνατή. Και προς έκπληξη μου, η απορία μου έχει τελικά απάντηση.
Ναι, μπορώ να αγαπήσω ένα άλλο παιδί, όσο αγαπώ εσένα, μόνο διαφορετικά. Και παρ’όλο που συνειδητοποιώ ότι μπορεί να χρειάζεται να μοιράζω το χρόνο μου, τώρα ξέρω ότι ποτέ δε θα μοιραστείτε την αγάπη μου. Υπάρχει αρκετή και για τις δύο – η κάθε μια έχει το δικό της απόθεμα. Σας αγαπώ – και τις δύο. Και σας ευχαριστώ που ευλογήσατε τη ζωή μου.”
Απόσπασμα από το βιβλίο “The Gentle Parenting Book” της Sarah Ockwell-Smith |
