Και σκέφτηκα, ξαφνικά, ότι το παρελθόν μου δεν είναι τίποτε άλλο παρά το μέλλον μιας δεκαεπτάχρονης κοπελιάς που τέλειωνε το σχολείο πριν από τριάντα χρόνια και πίστευε ότι μπορούσε να κατακτήσει τον κόσμο όλο.
Αυτό σκέφτηκα και μου φάνηκε τρομερό.
Γιατί θυμήθηκα τα χαμόγελα ανακούφισης όταν πια είχαμε τελειώσει το καθημερινό βάσανο του σχολείου, θυμήθηκα τις φίλες μου (που έχω να δω από τότε) να πίνουμε καφέ την ημέρα του απολυτηρίου, θυμήθηκα να λένε, η μία για τα πολλά παιδιά που ήθελε να κάνει (τελικά σήμερα έχει μια ενήλικη κόρη), η άλλη για τη Δραματική Σχολή που ήθελε να μπει (δεν ξέρω αν τα κατάφερε αλλά δυστυχώς δεν ευτύχησα να την χειροκροτήσω ποτέ πουθενά) και η τρίτη που δεν έλεγε τίποτα γιατί ήταν διαρκώς ερωτευμένη και σήμερα, πενηντάρα πια, απολαμβάνει τη μοναξιά της.
Και μετά μου ήρθε στο μυαλό μια δεύτερη σκέψη, πιο αισιόδοξη από την πρώτη:
ότι και το παρόν μου, μέσα στο μέλλον εκείνης της κοπελιάς είναι, ότι αυτή η κοπελιά δεν θα ξεκόψει ποτέ από τη ζωή μου και πως ό,τι κάνω τώρα ή αύριο ή σε πέντε χρόνια ίσως να ήταν κάποτε μέσα στα σχέδιά της.
Σίγουρα δεν ονειρεύτηκε όλα τα ζόρια που έτυχαν στη ζωή μου μέσα σε αυτές τις τρεις δεκαετίες που πέρασαν από τότε. Ακόμα περισσότερο δεν θα πίστευε ότι κάποιες στιγμές, πολλές στιγμές, σήκωσα τα χέρια ψηλά. Δεν θα με αναγνώρισε καν αν με είδε να σκύβω το κεφάλι έχοντας χάσει την πίστη μου.
Βέβαια, το καλό μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια ήταν ότι την σκεφτόμουν συχνά. Και κάποιες φορές την ένιωθα να με τραβάει απ’ τα μαλλιά για να βγω από καταστάσεις τις οποίες θεωρούσα αδιέξοδες.
Ευχαριστώ τη νεανική ματιά της που μου έδειξε ότι τα αδιέξοδα κατοικούν μόνο μέσα στα μυαλά φοβισμένων ανθρώπων.
Στα είκοσι εννέα μου απέκτησα την πρώτη μου κόρη και δύο χρόνια αργότερα ήμουν μάνα τριών κοριτσιών. Ώριμη αρκετά ώστε να μεγαλώσω τρία μωρά με βάση τις αρχές μου, τα δικά μου πιστεύω, κι όμως πολλές φορές ήταν αυτή η δεκαεπτάχρονη μέσα μου που με βοήθησε να ξεπεράσω σκοπέλους και να μπορέσω να καταλάβω τι μου έλεγαν οι δεκαεπτάχρονες κόρες μου.
Βέβαια, σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, θα δεις ότι ο δρόμος δεν ήταν τελικά τόσο μακρύς όσο ο Καβάφης τον ευχόταν αλλά τα χρόνια πέρασαν νερό και δεν πήρες είδηση ότι η διαδρομή που είχες ακολουθήσει (θες οι φουρτούνες, θες τα εμπόδια, δεν ξέρω τι θες) σε οδηγούσε οπουδήποτε αλλού εκτός από την Ιθάκη.
Οι μικρές έγιναν μεγάλες, η πρώτη έφυγε για σπουδές και σε λίγους μήνες την ακολουθούν και οι άλλες δύο. Χαίρεσαι, λυπάσαι, ό,τι και να νιώθεις είναι φυσιολογικό.
Ένας κύκλος έκλεισε και να ‘σαι τώρα, πενηντάρα μαμά ενήλικων τέκνων να κοιτάς το μέλλον και αυτό να σε κοιτάει πίσω.
Έχεις ζωή μπροστά σου και Θεού θέλοντος είναι πολλή ακόμα. Το δικό σου ‘’τώρα’’ είναι το μέλλον του κοριτσιού που αποφοίτησε πριν από τριάντα χρόνια. Μεγάλη ευθύνη αν κάτσεις να το σκεφτείς. Και πρέπει τώρα να το σκεφτείς που έχεις όλο τον χρόνο στα χέρια σου.
Εγώ το έκανα. Βιαστικά αλλά το έκανα.
Και την απόφασή μου την πήρα.
Όσο ζω και όσο μπορώ δεν θα ξαναχαλάσω ποτέ το χατίρι αυτού του κοριτσιού.
Φοράω τα αθλητικά μου, βάζω τα ακουστικά και βγαίνω για περπάτημα.
Ακούω Irene Cara και το τραγούδι του Fame:
I’ m gonna live forever.
Χαμογελάω.
