Η μητρότητα σε πηγαίνει στον παράδεισο και στην κόλαση κάθε μέρα. Σβήνει το παρελθόν σου και το ενισχύει ταυτόχρονα. Σε καταστρέφει και σε ξαναχτίζει, αργά και προσεκτικά: αντικαθιστώντας τα ραγισμένα, σπασμένα τούβλα με πιο δυνατά χωρίς αναισθησία.
Η μητρότητα σκοτώνει τον παλιό σου εαυτό. Δεν την νοιάζει ποια νομίζεις ότι είσαι, μόνο ποια πρέπει να είσαι αυτή τη στιγμή για να καλύψεις τις ανάγκες αυτού που προσκάλεσες σε αυτόν τον κόσμο. Και με κάποιο τρόπο, ταΐζοντας αυτό το παιδί, αγαπώντας αυτό το παιδί, σκουπίζοντας τα δάκρυα του παιδιού από τα βρεγμένα μάγουλά του, ρίχνοντας νερό πάνω από το κεφάλι του παιδιού καθώς κάθεσαι άβολα και βρεγμένη δίπλα στην μπανιέρα γίνεσαι η πιο ευγενική από τους πολεμιστές.
Η μητρότητα είναι μια γέφυρα που περπατάς μόνη σου, αλλά καθώς κοιτάς αριστερά και δεξιά σου, βλέπεις άλλες μανάδες στις δικές τους γέφυρες, να περιηγούνται στις ξεχαρβαλωμένες σανίδες του ταλαντευόμενου ξύλου. Και καθώς τις βλέπεις να παλεύουν όπως εσύ να μην πέσεις, παίρνεις κουράγιο να κάνεις ένα ακόμη βήμα.
Η μητρότητα είναι οδυνηρά μοναχική, αλλά είτε στις 3 το μεσημέρι όταν κάθεσαι στο πάτωμα του σαλονιού με ένα παιδί που δεν ξέρει το πραγματικό σου όνομα, είτε στις 3 το πρωί με ένα παιδί που σε χρειάζεται να χτυπάς σταθερά την πλάτη του πάνω από τις πιτζάμες, δεν είσαι μόνη, γιατί σε όλο τον κόσμο, οι μητέρες κάνουν το ίδιο πράγμα.
Το μυαλό τους περιπλανιέται στον κήπο της φαντασίας και των αναμνήσεων τους. Ονειρεύονται ύπνο και ξεκούραση, αλλά τρέφονται από την πιο άγρια αγάπη.
Η αγάπη που δίνει κανείς στο παιδί του δεν πηγάζει από την καρδιά.
Ο καθένας μπορεί να είναι ερωτευμένος. Το είδος της αγάπης που έχει κάποιος για το παιδί του προέρχεται από το βαθύτερο είναι του.
Είναι το είδος της αγάπης που δεν χρειάζεται ανταπόδοση. Το είδος της αγάπης που δεν κρατά ποτέ σκορ. Είναι το είδος της αγάπης που τροφοδοτεί τη φύση με την απέραντη ομορφιά και σκληρότητά της.
Όταν μια μητέρα λέει “σ’ αγαπώ” δεν εννοεί “αγαπώ αυτό που με κάνεις να νιώθω”. Εννοεί “Είσαι ο κόσμος μου, ο ήλιος μου και το φεγγάρι μου και ούτε η ζωή ή ο θάνατος μπορεί να το αλλάξει αυτό, όπου κι αν είσαι θα σε βρω είτε είναι πέρα από τις θάλασσες είτε χαμένος μέσα σου. Είσαι η ανάσα μου και το φως μέσα στα μάτια μου.”
Η μητρότητα, αν και σχεδόν ποτέ δεν είναι λαμπερή, είναι πάντα όμορφη.
~Bunmi Laditan
Το διαβάσαμε στην υπέροχη σελίδα ΧΩΡΑφΙ – Κέντρο Προαγωγής Ψυχικής Υγείας & Παραστατικών Τεχνών. Ευχαριστούμε θερμά!
