Θέλω το παιδί μου να είναι ο εαυτός του. Πως θα τον βοηθήσω να είναι ο εαυτός του; Με το να του λέω να μην κλαίει, να μην φοβάται να μην θυμώνει; Με το να του λέω να μην έχει βίαια συναισθήματα, άσχημα και σκοτεινά γιατί είναι κακό; Με το να μην του δίνω το δικαίωμα να αποφασίζει για τα πάντα, το πιάτο του, το ρούχο του, τους φίλους του, την κοπέλα του, το χόμπι του, την κλίση του, την πίστη του, την άποψη του που δεν είναι η δική μου; Με το να του επιβάλω πότε θα κοιμηθεί, πότε θα φάει, ποτέ θα πάει στην τουαλέτα; Με το να θέλω να τον ελέγχω με τιμωρίες που τον κάνουν να νιώθει αδύναμος, εκδικητικός, ανασφαλής; Με το να αποσύρω την αγάπη μου όταν δεν μου αρέσει η συμπεριφορά του και να την προσαρμόζει στα δικά μου θέλω; Με το να μην είμαι ο εαυτός του μπροστά του; Με τις αδυναμίες μου, με τα νεύρα μου, με τις απογοητεύσεις μου, τα θέλω μου και τα πιστεύω μου; Με το να του επιβάλλω καθημερινώς και αυτόματα τα δικά μου θέλω, πιστεύω που ούτε καν εγώ τα έχω επεξεργαστεί; Με το να τον πνίγω με την υπερπροστατευτικότητα μου, να μην απογοητευτεί, να μην πληγωθεί, να μην κρυώσει, να μην χτυπήσει, να μην κλάψει; Με το να του επιβάλω κανόνες που πάνε ενάντια στον εαυτό του; Μην ζωγραφίζεις έτσι, έλα να σου δείξω πως, μην το κάνεις το μ έτσι, από κάτω η γραμμούλα; Με το να μην τον ακούω; Με το να μην κάνω πίσω και να τον παρακολουθήσω να εξελιχθεί, να ανθίσει και να του προσφέρω μόνο την ασφάλεια της ανιδιοτελούς αγάπης μου;
Θέλω το παιδί μου να έχει αυτοπεποίθηση. Πως θα τον βοηθήσω να έχει αυτοπεποίθηση; Με το να τον επιβραβεύω με μπράβο, σοκολάτες, ποδήλατα, βαθμούς, επίθετα για να παίρνει πάντα την επιβεβαίωση από τρίτους και όχι από τον ίδιο του τον εαυτό; Με το να τον κατακρίνω γιατί δεν μάζεψε, δεν έβγαλε τα παπούτσια του, δεν φόρεσε το παλτό του, έπεσε; Με το να του βάζω ταμπέλες που δύσκολα θα πετάξει από πάνω του; Είναι έξυπνος, είναι τσαπατσούλα, είναι ντίβα, είναι πονηρός, είναι άτακτος, είναι κούκλος, είναι καλός; Με το να μην τον αφήνω να δοκιμάσει κάτι το οποίο ξέρω ότι μπορεί να αποτύχει για να τον «προστατέψω»; Με το να μην είμαι υπερήφανη για τα κατορθώματα του; Με το μην του δίνω πρωτοβουλίες ανάλογες της ηλικίας του αλλά να τον απομονώνω μέσα στην οικογένεια; Με το να θυμώνω και να τον τιμωρώ γιατί δεν έφερε το Α; Με το να αγχώνομαι γιατί δεν τα πάει καλά στα μαθηματικά που έχουν μέλλον και είναι μόνο καλός στην κιθάρα άρα θα πεινάσει; Με το να μη του δείχνω ότι έχω εγώ αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση; Με το να μην του μάθω ότι τα λάθη είναι μάθημα αλλά να του μάθω ότι τα λάθη έχουν συνέπειες; Με το να του τσακίζω εγώ την ίδια του την αυτοπεποίθηση για το τι θα πουν οι άλλοι; Με το να μην τον αφήνω να ανεξαρτητοποιηθεί όποτε θέλει αυτός γιατί πρέπει να κοιμάται μόνος του, γιατί δεν πρέπει να είναι αγκαλιά, γιατί να θέλει τη μαμά του, γιατί να ηρεμεί με τον μπαμπά του; Με το να τον κρατάω μωρό για να νιώθω αξία εγώ;
Θέλω το παιδί μου να ρισκάρει. Πως θα τον βοηθήσω να ρισκάρει; Με το να του κόψω την περιέργεια γιατί μπορεί να χτυπήσει, μπορεί να απογοητευτεί ή απλά δεν συμφωνώ; Με το να μην του έχω εμπιστοσύνη γιατί είναι μικρός, γιατί ξέρω καλύτερα; Με το να μην του δημιουργώ συνθήκες ώστε να ρισκάρει μόνος του αλλά να τον έχω σε ένα προστατευμένο περιβάλλον; Με το να τον σταματάω με τις φοβίες μου που τις κουβαλάω από το παρελθόν μου; Με το να ζω συντηρητικά για να ικανοποιήσω τους άλλους και να το επιβάλλω στο παιδί μου; Με το να του κόβω την πανέμορφη αυτή ικανότητα να αμφιβάλλει τα πάντα και να θέλω να επιβάλλω την άποψη μου στη θρησκεία, στην επιστήμη, στους ανθρώπους, στην κοινωνία; Με το να συμβιβάζομαι σε ένα γάμο, σε μια κοινωνία, σε μια δουλειά και να κατεβάζω το κεφάλι στα πάντα;
Θέλω το παιδί μου να είναι δίκαιος άνθρωπος. Πως θα τον βοηθήσω να είναι δίκαιος; Με τον να τον συγκρίνω με άλλους και να τον κάνω να νιώθει μειονεκτικά; Με το να τον «ρίχνω» στα θέλω του γιατί η αδερφή του είναι μικρότερη, είναι μεγαλύτερος; Με το να τον πιέζω να απολογηθεί, να νιώσει άσχημα χωρίς πρώτα να τον ακούσω; Με το να του επιβάλλω δικαιοσύνη με έλεγχο, τιμωρίες, απαγορεύσεις; Με το να θέλω να είναι υπάκουος και να νιώσει ότι η δικαιοσύνη έρχεται από τους ισχυρούς και να μην μπορεί ποτέ να σηκώσει κεφάλι στη ζωή του; Με το να μην του ζητάω ποτέ συγγνώμη για να μη δείξω αδύναμος; Με το να μη του λέω ποτέ ότι έχει δίκιο και εγώ δεν έχω; Με το να του στερήσω το ζεστό αυτό συναίσθημα που λιώνει τον πυρήνα σου όταν νιώθεις ότι αυτό που αποφάσισες είναι δίκαιο, και όχι εκδίκηση, όχι υπεροχή, όχι υπακοή στους κανόνες, όχι συμμόρφωση; Είναι αγάπη;
Θέλω το παιδί μου να έχει ανοιχτό μυαλό. Πως θα τον βοηθήσω να έχει ανοιχτό μυαλό; Με το να του δίνω μασημένη τροφή στις ερωτήσεις του; Με το να με ρωτάει τι είναι θεός και να απαντάω την απόλυτη άποψη μου, χωρίς να τον ωθήσω να ψάξει μόνος του και να το ανακαλύψει; Με το να του συζητάω μόνο τις δικές μου, μονόπλευρες απόψεις; Με το να κατακρίνω την άποψη του που είναι ακραία και τελείως διαφορετική από τη δική μου αντί να χαίρομαι που με αμφισβητεί; Με το να του λέω ότι είναι καλός και ότι δεν είναι αυτό που πιστεύει και να τον εμποδίζω να αμφιβάλλει για τον ίδιο του τον εαυτό; Με το να του επιβάλλω τις απόψεις των δασκάλων, της διδασκαλίας, του σχολείου, των βιβλίων όταν ο ίδιος τις αμφισβητεί; Έλα παιδί μου, δεν έχει σημασία που η δασκάλα σου δεν μπορεί να σταθεί στη συζήτηση, εσύ πρέπει να πάρεις βαθμό; Με το να με ακούει να κρίνω τους ανθρώπους γύρω μου που δεν είναι όμοιοι μου και τους ζηλεύω;
Θέλω το παιδί μου να αγαπάει και να αγαπηθεί. Πως θα βοηθήσω το παιδί μου να αγαπάει και να αγαπηθεί; Με το να το αγαπάω με όρους; Με αποδεκτές και μη αποδεκτές συμπεριφορές; Με το να μην τον κάνω να νιώσει στο πρώτο του, κοντινότερο περιβάλλον του, ότι είναι ελεύθερος να εξελιχθεί σε αυτό που είναι;
Θέλω το παιδί μου να εμπιστεύεται την εσωτερική του φωνή. Πως θα τον βοηθήσω να εμπιστεύεται την εσωτερική του φωνή; Με το να μην εμπιστεύομαι τη δική μου; Με το να μην του δίνω το δικαίωμα να μου πει, Μαμά, μπαμπά, δεν ξέρω γιατί αλλά έτσι νιώθω;
Θέλω το παιδί μου να είναι φιλάνθρωπος. Πως θα βοηθήσω το παιδί μου να είναι φιλάνθρωπος; Με το να κρίνω διαρκώς τους διπλανούς μου; Με το να κάνω διακρίσεις και να εκφέρω απόψεις ρατσισμού; Με το να μην τον αφήνω να διαλέγει φίλους αλλοδαπούς, αλλόθρησκους κτλ; Με το να μην είμαι εγώ ο ίδιος φιλάνθρωπος;
Θέλω το παιδί μου να έχει κατανόηση. Πως θα βοηθήσω το παιδί μου να έχει κατανόηση; Με το να μην το κατανοώ από τους πρώτους μήνες της ζωής του; Με το να μην αποκωδικοποιώ τις ανάγκες του αλλά να νομίζω συνέχεια ότι με χειρίζεται; Με το να μην ενδίδω στις ανάγκες του για να μην το κάνω εξαρτημένο από μένα; Με το να μην τον ακούω γιατί είναι παιδί; Με το να του επιβάλλω τιμωρίες όταν συμπεριφέρεται άσχημα στον συνάνθρωπο του και να του δημιουργώ συναισθήματα οργής, εκδικιτικότητας αντί να τον βοηθήσω να καταλάβει τον άλλον και να τον κάνει να νιώσει καλύτερα;
Θέλω το παιδί μου να διαβάζει βιβλία και να του αρέσει η γυμναστική. Πως θα βοηθήσω το παιδί μου; Με το να κάθομαι στον καναπέ με το smartphone στο χέρι; Με το να τον βάζω μπροστά στην τηλεόραση να βλέπει ό,τι να ΄ναι για να πιω τον καφέ μου; Με το να μην τον παίρνω μαζί μου στις εκδρομές; Με το να παραιτούμαι από τη ζωή;
Θέλω το παιδί μου να είναι ευτυχισμένο. Πως θα βοηθήσω το παιδί μου να είναι ευτυχισμένο; Με όλα τα παραπάνω. Πάντα θέλω να σκέφτομαι την μεγάλη εικόνα. Το παιδί μου ενήλικα, όχι το χαλί που λερώθηκε. Και πάντα θέλω να βρίσκω τρόπους να το βοηθήσω να αναπτυχθεί.
