«Η κάθε μαμά ξέρει ποιο είναι το καλύτερο για το παιδί της». Όλοι συμφωνούμε με αυτή τη δήλωση. Η μήπως όχι;
Ο πόλεμος των μαμάδων
Οι ιστοσελίδες με θεματολογία τη γονεϊκότητα και όλα όσα αυτή εμπεριέχει (εγκυμοσύνη, τοκετός, θηλασμός, διατροφή, σχέσεις γονέα-παιδιού) αυξάνονται και πληθύνονται. Το ίδιο και τα μαμαδογκρούπ στο διαδίκτυο. Έντονες διενέξεις, δημιουργία αντίπαλων στρατοπέδων με κυρίαρχα θέματα το θηλασμό και το γάλα σκόνη, την εκπαίδευση ύπνου, τη συγκοíμηση, τα όρια.
Ο πόλεμος μεταξύ μαμάδων πρέπει να σταματήσει. Δε θα ήταν τέλειο να μπορούσαμε να υποστηρίζουμε η μία την άλλη ανεξάρτητα από τις πρακτικές που επιλέγει η κάθε μία ως μητέρα; Γιατί περί επιλογών πρόκειται. Αν όλοι το αποδεχόμασταν αυτό, ο κόσμος θα ήταν… αλήθεια, πώς θα ήταν;
Πώς θα ήταν αν σταματούσαμε να μιλάμε για όλα αυτά τα θέματα που αποτελούν τις βασικές αιτίες του «πολέμου των μαμάδων»; Πώς θα ήταν αν λέγαμε ότι όλα είναι αποδεκτά κι ότι για παράδειγμα το γάλα σκόνη είναι εξίσου καλό με το μητρικό άσχετα με το λόγο που κάποια επέλεξε το πρώτο; Ή ότι η σωματική τιμωρία είναι κι αυτή θέμα επιλογής και απλά ένας ακόμα τρόπος αντιμετώπισης του παιδιού;
Θα ήταν χάλια.
Γιατί; Επειδή οι «επιλογές» αυτές δεν είναι στ’ αλήθεια επιλογές. Και, όταν τις θεωρούμε 100% συνειδητές, αγνοούμε τα προβλήματα που οδήγησαν τους γονείς να κάνουν τις υποτιθέμενες αυτές επιλογές. Αυτό επιβεβαιώνεται συστηματικά από τις αντιδράσεις και τα σχόλια γονιών σε άρθρα, έρευνες και στατιστικές που άπτονται της γονεϊκότητας : αναστατώνονται, εκνευρίζονται όταν έρχονται στο φως στοιχεία που «βγάζουν λάθος» τις πρακτικές που έχουν χρησιμοποιήσει οι ίδιοι.
Και, συνήθως, καταλήγουν να «απολογούνται» απαριθμώντας τις παγίδες ή τα προβλήματα που αντιμετώπισαν για να καταλήξουν στο γάλα σκόνη, την εκπαίδευση ύπνου, τη σωματική τιμωρία κλπ. Το θέμα, όμως, είναι ότι σε αυτή τη φάση, προσβάλλονται όταν έρευνες έρχονται να αποδείξουν ότι οι «επιλογές» τους δεν υπήρξαν και τόσο καλές.
Αν λοιπόν σε αυτή ακριβώς τη φάση θεωρήσουμε δεδομένο ότι όλες οι γονικές πρακτικές είναι εξίσου καλές, ουσιαστικά, όχι μόνο υποστηρίζουμε ότι η διάχυση πληροφοριών είναι περιττή αλλά και ότι πρέπει να σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε για μια κοινωνία που θα έπρεπε να παρέχει στις οικογένειες τη δυνατότητα να κάνουν πραγματικές επιλογές- όποιες κι αν είναι αυτές.
Το να καταφεύγεις στην εκπαίδευση ύπνου επειδή πρέπει να επιστρέψεις στη δουλειά, το να διακόπτεις το θηλασμό επειδή κανένας γιατρός δε διέγνωσε το χαλινό του μωρού σου και δεν είχες λεφτά για να συμβουλευτείς κάποιο σύμβουλο θηλασμού ή δε γνώριζες καν την ύπαρξή τους, το να τρέφεις το παιδί σου με προϊόντα που διαφημίζονται ως υγιεινά επειδή βομβαρδίζεσαι από λάθος πληροφορίες, όλα αυτά δεν είναι πραγματικές επιλογές.
Μπορεί να κάνεις κάτι από όλα αυτά μετά από μεγάλη έρευνα και έχοντας συνειδητοποιήσει ποιο είναι το καλύτερο για την οικογένειά σου αφού ζύγισες τα υπέρ και τα κατά έχοντας μπροστά σου διάφορες εναλλακτικές. Αυτή είναι μια πραγματική επιλογή και πρέπει να είναι σεβαστή, ακόμα και αν κάποιος διαφωνεί, αλλά, όταν δεν έχεις τη δυνατότητα της επιλογής, τότε υπάρχει πρόβλημα. Σε έχουν ωθήσει να κάνεις μια επιλογή που βασίζεται στην ιδέα ότι «το μη χείρον βέλτιστον», μια ιδέα που μόνο μια κοινωνία που δεν υποστηρίζει τις οικογένειες και την πρόσβαση στην πληροφόρηση ασπάζεται. Και αυτό είναι εξοργιστικό. Θα έπρεπε να θυμώνεις.
Κάποιοι/ες από εσάς μπορεί να είστε έτοιμοι/ες να παρέμβετε για να μας πείτε πόσο αγενώς σας προσέγγισε ένας άγνωστος μέσα στο σούπερ μάρκετ καθώς αγοράζατε γάλα σε σκόνη και πώς σας επιτέθηκε λέγοντάς σας ότι δηλητηριάζετε το παιδί σας ή κάτι παρόμοιο. Αυτό δεν είναι ένα θέμα του «πολέμου των μαμάδων», είναι το πρόβλημα ενός άξεστου ανθρώπου. Και, δυστυχώς, άξεστοι θα συνεχίσουν να υπάρχουν.
Αλλά, το συγκεκριμένο παράδειγμα καταδεικνύει και το μεγαλύτερο πρόβλημα -ορίζοντας την πράξη σας ως επιλογή το συγκεκριμένο άτομο πιστεύει ότι όντως κάνετε μια συνειδητή επιλογή χωρίς να γνωρίζει τίποτα για τις συνθήκες της ζωής σας. Ίσως πρόκειται για μια πραγματική επιλογή την οποία κάνατε διαβάζοντας πληροφορίες για το ζήτημα και καταλήγοντας σταδιακά σε αυτήν θεωρώντας την την καλύτερη δυνατή, αλλά, για πάρα πολλούς δεν πρόκειται για μια πραγματική επιλογή κι όμως, όσοι είναι υπέρ της «λήξης του πολέμου των μαμάδων» πιέζουν να την αντιμετωπίσουμε ως τέτοια.
Όσοι επωφελούνται από τον τρόπο που λειτουργεί η κοινωνία σήμερα -η κυβέρνηση που δεν προτείνει ευνοϊκά μέτρα για τις οικογένειες, οι εκάστοτε εργοδότες που δεν κάνουν αλλαγές προς όφελος των εργαζομένων και, δη, των μητέρων, οι εταιρείες που παράγουν γάλα σε σκόνη και τοποθετούν το κέρδος πάνω από οτιδήποτε άλλο, οι «ειδικοί» στη βρεφική και παιδική ηλικία που δεν ενημερώνονται ούτε στο ελάχιστο για τις νέες έρευνες και θέλουν να πουλάνε τα βιβλία τους – κατάφεραν να μας κάνουν να θεωρούμε ότι το πρόβλημα είναι οι άλλες μαμάδες, οι άλλοι γονείς.
Αντί να στρεφόμαστε ενάντια σε αυτούς που ωφελούνται μειώνοντας τις επιλογές μας, αντί να παλεύουμε για να κάνουμε τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος για να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, ένα μέρος όπου οι επιλογές μας θα είναι πραγματικά δικές μας, αυτό που κάνουμε είναι να μαλώνουμε μεταξύ μας όλο και πιο πολύ.
Όσες και όσοι από εμάς δεν πέφτουμε σε αυτήν την παγίδα και συνεχίζουμε να μοιραζόμαστε πληροφορίες θεωρούμαστε οι «κακοί/ες» της υπόθεσης. Όσες και όσοι από εμάς επιθυμούμε να αλλάξουν τα πράγματα ώστε να υπάρχει στήριξη στις οικογένειες, πληροφόρηση και εναλλακτικές επιλογές κατηγορούμαστε και συχνά λέγεται ότι απλά θέλουμε να κάνουμε τους άλλους να νιώθουν ενοχές ή ότι υποστηρίζουμε το «δικό μας» και τίποτα άλλο. Οι οικογένειες θα έχουν όλο και λιγότερες πραγματικές επιλογές αν συνεχίσουμε να το επιτρέπουμε. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε. Θέλουμε να κάνουμε κάτι ώστε οι οικογένειες να λαμβάνουν τη στήριξη, την ενημέρωση και τη φροντίδα που τους αξίζει.
Ο «πόλεμος των μαμάδων» δε χρειάζεται να λήξει. Στην πραγματικότητα, χρειάζεται να γιγαντωθεί. Χρειάζεται, απλώς, να ανακατευθυνθεί προς το πραγματικό πρόβλημα: το πρόβλημα μιας κοινωνίας που δεν υποστηρίζει την οικογένεια.
Πρωτότυπο κείμενο, εδώ
Το διαβάσαμε στο betterparents.gr
