Πήγα σε μια συνέλευση μαμάδων πριν μερικά χρόνια κι έπαθα σοκ: μαμάδες έξαλλες, με τα μωρά τους δεμένα ταγαρο-ειδώς στο στήθος ή την πλάτη, 20-30χρονες μητέρες που θήλαζαν τα παιδιά τους με σχεδόν επιδεικτικό τρόπο, νεαρές μαμάδες που μιλούσαν έντονα για την μαμαδοσύνη λες κι είναι θρησκεία.
Για να μην το πάρει ανάποδα καμία: έχω θηλάσει και τα 3 παιδιά μου από 9 μήνες έκαστο (27 μήνες συνολικά, για όποιον μετράει). Είμαι υπερ του θηλασμού και του φυσιολογικού τοκετού, κατά της καισαρικής και του μπιμπερό… αλλά όλα αυτά, επειδή με βόλεψαν ΕΜΕΝΑ προσωπικά. Ο φυσιολογικός τοκετός μου ήτανε υπέροχος και οι θηλασμοί επίσης – σούπερ-τρυφερές εμπειρίες που τις θυμάμαι πάντα με νοσταλγία.
Δεν είναι έτσι για όλες τις μαμάδες. Άλλες δεν έχουν γάλα και ταλαιπωρούνται για 8 σταγόνες, άλλες δεν γίνεται να γεννήσουν φυσιολογικά – κι εγώ δηλαδή, που σκίζομαι πόσο τέλειος είναι ο φυσιολογικός, χτύπησα και μια καισαρική όταν ήταν απαραίτητο (ή έτσι μου είπανε – δεν είμαι και μαιευτήρας στο φινάλε). Θέλω να πω, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΝΟΝΕΣ. Είσαι μαμά και κάνεις αυτό που σε βολεύει, αυτό που σου έρχεται πιο εύκολο. Το ότι θήλασες ένα χρόνο δεν σε κάνει καλύτερη μαμά, και αν θήλασες τέσσερα χρόνια (το ίδιο παιδί), σόρι, κάτι δεν πάει καλά με σένα, με τη ζωή σου, και σίγουρα με τις ερωτικές σου σχέσεις. Όχι ότι με αφορά – δε πα να θηλάζεις και τριάντα χρόνια; – απλώς δεν υπάρχει λόγος να την πέφτεις στην άλλη μαμά που δεν θήλασε το παιδί της ντιπ καθόλου επειδή δεν είχε γάλα, δούλευε φουλ τάιμ, δεν την βόλευε ή δεν έκανε κέφι να το θηλάσει.
Τέλος πάντων στην «συγκέντρωση μαμάδων» είχα πάει από περιέργεια και ήμουν η πιο μεγάλη μαμά, εύκολα. Μια κοπέλα 27 χρονών με τρία παιδιά μου έλεγε ότι το να είσαι μαμά είναι vocation, σε κάνει ανώτερο άνθρωπο. Μπήκα διστακτικά στην κουβέντα (ε όχι και vocation, κόψε κάτι!) και μαζεύτηκαν άλλες τρείς μαμάδες σε αντίστοιχα έξαλλη κατάσταση. Είναι θείο δώρο, είναι ευλογία, είναι τιμητική διάκριση από το Σύμπαν… ερμ… διάφορα πράγματα που έλεγαν οι γιαγιάδες μας και πολύ σωστά τα έλεγαν, αλλά για την εποχή τους – σήμερα, ακούγονται μπούρδες, σόρι. Οκέυ, θείο δώρο συμφωνώ, ευλογία μέσα, αλλά ο δάχτυλος του Κυρίου; Μήπως μπαίνουμε σε επικίνδυνα νερά όπου η μη-μαμά είναι ένα σκαλί πιο κάτω από την μαμά; Όπου ένας άνθρωπος είναι κατώτερος από άλλον; Και δεν είναι φασιστικό αυτό, στην υπερ-σύγχρονη κοινωνία μας; Δεν μας οδηγεί στο να υποβιβάζουμε κι άλλες ομάδες ανθρώπων που δεν είναι ακριβώς σαν κι εμάς, μια και πήραμε φόρα;
Καλά, εννοείται απέσυρα τα επιχειρήματά μου γιατί φρούμαξα. Αισθάνθηκα ότι μιλάω στο βρόντο. Κάποτε ένοιωσα έτσι ακριβώς σε ένα ροντέο στο Αμερικάνικο Midwest, ψάρι έξω από το νερό έτοιμο για τηγάνι – αλλά εκεί ήταν Αμερική στα ΄80ς με ρατσισμό και βλαχιά Κεντρικών Πολιτειών κι εδώ ήταν Αθήνα η πρωτεύουσα του κόσμου. Εδώ ήταν κοπέλες που είχαν τελειώσει λύκειο, ΤΕΙ, μερικές και Πανεπιστήμιο (ή το είχαν αφήσει στη μέση). Κοπέλες που μιλούσαν αγγλικά, διάβαζαν άρθρα στο ίντερνετ, είχαν τουίτερ και οδηγούσαν ποδήλατο, ακόμα και μηχανή.
Έφυγα φρικαρισμένη. Φίλος οικονομολόγος μου είπε μετά ότι ο Μαμαδισμός σε επίπεδο Μαμαχεντίν είναι φαινόμενο στενά συνδεδεμένο με την Κρίση, ότι επειδή η ανεργία των γυναικών βρίσκεται στα ύψη, οι νέες κοπέλες ψάχνουν ένα νόημα στη ζωή και το βρίσκουν στην μαμαδοσύνη. Η ίδια γυναίκα που τώρα έχει τέσσερα παιδιά και σε λιβανίζει υπερ της μητρότητας, μου είπε ο ειδικός, πριν είκοσι χρόνια θα ήταν σκληρά εργαζόμενη στελεχάρα σε εταιρεία συνδεδεμένη σε μόνιμη βάση με το χεντς-φρη της. «Κόπηκαν οι δρόμοι για τις γυναίκες στον επαγγελματικό τομέα» συνέχισε «και ο μόνος δρόμος με νόημα δείχνει να είναι αυτός της μητρότητας».
Το να θέλεις και να αποκτάς παιδιά είναι μεγάλη τύχη εφόσον το «θέλεις» και «αποκτάς» πάνε παρέα – αν τα αποκτήσεις στα 19 σου, δεν τα θέλεις και είναι σχεδόν-καταστροφή, αλλά αν τα θέλεις στα 50 σου και δεν μπορείς να τα αποκτήσεις είναι επίσης καταστροφή. Η ευτυχισμένη μητρότητα δηλαδή είναι συγκυρία. Καλή τύχη, οπωσδήποτε. Αλλά δεν σε κάνει ξεχωριστή.
Η μητρότητα είναι απόφαση και δικαίωμα κάθε γυναίκας αλλά όχι υποχρέωση. Η γυναίκα που δεν κάνει παιδιά δεν είναι χειρότερη ούτε κατώτερη και προς θεού δεν είναι λειψή, όπως ισχυρίζονται οι Μαμαχεντίν.
Το «η φύση της γυναίκας είναι η μητρότητα» με βάζει σε μεγάλες υποψίες. Μοιάζει με το «οι μαύροι είναι καλοί στο μπάσκετ, αλλά όχι στις επιστήμες», «οι γυναίκες δεν είναι καλές στα μαθηματικά», «οι κινέζοι είναι απατεώνες», «οι γυναίκες δεν ξέρουν από μηχανήματα», «οι μαύροι δεν γίνονται εφευρέτες», «δεν είναι αυτές δουλειές για γυναίκες», ενώ «εκείνες είναι γυναικείες δουλειές» κλπ κλπ – όλα αυτά τα στερεότυπα που σιχαίνομαι, που θα ήθελα να μην ακούσω ποτέ ξανά.
Ειδικά από γυναίκες μορφωμένες ή έστω μισο-μορφωμένες που είχανε την μεγάλη τύχη να γίνουν μαμάδες…
