Έχω τον έναν μικρό άρρωστο τώρα, οπότε γράφω με το ένα αυτί/μάτι/χέρι – με το άλλο είμαι αλλού ή όπως έλεγαν οι γιαγιάδες, «έχω το νου μου στο παιδί». Κάτι που δεν σταματάει ποτέ μα ποτέ: θεωρητικά ας πούμε, το ξεπερνάς όταν είσαι στο τσακίρ κέφι, όταν έχεις πιει, όταν είσαι έξω με παρέα κι έχεις ξεφύγει. Πρακτικά, ή κάτι δεν πάει καλά με μένα προσωπικά (πράγμα πιθανό μη πω και σίγουρο) ή δεν μπορεί να συμβεί αυτό με την καμία. Ο διακόπτης «μαμά» δεν είναι ποτέ στο ΟΦΦ, όσο και να τον κουκουλώνεις ή να κάνεις πως δεν τον βλέπεις, βρίσκεται στο ΟΝ συνέχεια, άρα λειτουργεί ένα σύστημα πρωτόγονο που σε κάνει να «έχεις το νου σου στο παιδί»…
Κάποτε όταν είχα μόνον ένα παιδί, ο ξάδερφός μου που είχε ήδη τότε τρία παιδιά, μου έλεγε πειραχτικά «ένα ίσον κανένα!» Ανακάλυψα πόσο δίκιο είχε όταν έφτασα κι εγώ με τη σειρά μου στα τρία παιδάκια: πάντα, το ένα στα τρία κάτι έχει. Όσο είναι μικρά, πονάει το αυτί/κεφάλι/μάτι/στομάχι τους, ανεβάζουν πυρετό, βήχουν, έχουν συνάχι, βγάζουν περίεργα εξανθήματα, παθαίνουν κουφές αλλεργίες, χτυπάνε τα γόνατά τους, ανοίγουν τα κεφάλια τους. Όταν μεγαλώνουν, έχουν θέμα με κάποιο μάθημα/καθηγητή, καψουρεύονται άχρηστα άτομα κι είναι στα πατώματα, αλλά σου λένε απλώς ότι δεν έχουνε όρεξη για παστίτσιο, σε μισούν που είσαι πάνω από το κεφάλι τους, μισούν τον μπαμπά τους για απροσδιόριστους λόγους, αρπάζονται με φίλους ή με τα αδέρφια ή με σένα ή με τα ντουβάρια αν δεν βρούνε τίποτε καλύτερο. Αναρωτιούνται τι να κάνουν σε μια Ελλάδα «έτσι όπως είναι» και το λένε με περιφρόνηση, λες και φταις εσύ η μάνα που η Ελλάδα είναι όπως είναι. Φωνάζουν όταν τα ξυπνάς και όταν δεν τα ξυπνάς, όταν καταλαβαίνεις και όταν δεν καταλαβαίνεις, όταν είσαι και όταν δεν είσαι εκεί.
Μικρά ή μεγάλα, το στάνταρ είναι ότι τα παιδιά πάντα κάτι έχουνε – το ένα στα τρία, ή τα δύο στα τρία… Μιλάω (μέχρι στιγμής) εκ του ασφαλούς και χτυπώντας συνέχεια ξύλο γιατί τα παιδιά μου, δόξα σοι ο Θεός, είναι γερά και δυνατά. Παρόλα αυτά, έχω το νου μου συνέχεια. Βασικά είμαι μέσα στο σπίτι τις περισσότερες ώρες της ημέρας και νύχτας αλλά όταν δεν είμαι, όταν μένουν στην θεία ή στην φίλη τους την Έφη τα μικρά, όταν μένει σε φίλους, σε ξένα σπίτια, στη γκόμενα ή αλλού ο μεγάλος, είμαι με το κινητό στο κούτελο και τσεκάρω κάθε πέντε-δέκα λεπτά αν έδωσε κανένας σήμα. Όλοι εντάξει; Πονάει κανένας κάπου, έχει ένα ανεξήγητο βηχάκι, ένα γαϊδουρόβηχα, σπυράκια, ψείρες, διάρροια, ανορεξία, βαρυστομαχιά; Ένας πρησμένος αδένας σε παιδικό/εφηβικό/νεανικό λαιμό με απασχολεί, ή μάλλον με σκάει, περισσότερο από το Εθνικό Χρέος (εννοείται!). Το αν έφαγαν ή δεν έφαγαν όλοι με όρεξη το σκέφτομαι πιο πολύ από το πόσα χρωστάω, πόσα μου χρωστάνε και που θα ανταμωθούν τα μεν με τα δε.
Δεν έχω γίνει σαν τη μητέρα ούτε σαν τον πατέρα μου. Δεν έχω γίνει σαν τις γιαγιάδες μου ούτε σαν καμία άλλη μαμά από την οικογένειά μας, γιατί η κάθε μαμά έχει δικό της στυλ. Όλες αισθανόμαστε ενοχές ότι δεν κάνουμε καλά τη δουλειά μας, επειδή τα προτεινόμενα πρότυπα (μαμάδες-γιαγιάδες μας) είναι τόσο θολά, τόσο απροσδιόριστα: έκαναν καλά τη δουλειά τους αυτές άραγε ως μαμάδες; Είτε δούλευαν φουλ ή παρτ-τάιμ, είτε μεγάλωναν παιδιά και φρόντιζαν το σπίτι; Μας έριχναν καμιά ανάποδη πότε πότε, μας απειλούσαν ότι θα το πουν στο μπαμπά, ότι θα μας κόψουν το χαρτζιλίκι, ότι θα μας κλείσουν στο δωμάτιό μας – αλλά κι αυτές ενεργούσαν με βάση θολότερα πρότυπα, οι δικές τους μαμάδες πάλευαν να επιβιώσουν σε ακόμα πιο δύσκολες εποχές, δεν είχαν περιθώρια για πολυτέλειες…
Εμείς τώρα ψαχνόμαστε βέβαια – οι σύγχρονες μαμάδες, οι νέες και όχι-τόσο-νέες. Διαβάζουμε βιβλία, προσπαθούμε να πλησιάσουμε ή να είμαστε όσο γίνεται πιο κοντά στα παιδιά, συζητάμε τα θέματα, κάνουμε ψυχανάλυση. Επεξεργαζόμαστε τους εαυτούς μας και τις πληροφορίες του έξω κόσμου, ενώ ταυτόχρονα, πάντα, παρακολουθούμε με μάτι άγρυπνο τα παιδιά μας, κάνουμε ότι κάνουμε δηλαδή τάχα μου αδιάφορες, τάχα μου χαλαρουίτες, αλλά… έχουμε το νου μας. Συνέχεια.
Όχι επειδή μας το έμαθε κάποιος, μάλλον επειδή δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς…
Διαβάστε επίσης:
Μητέρες που δεν τις άφησαν να χαρούν τη μητρότητα
Mom, ένα εξαιρετικό animation που αναδεικνύει τον υπέρτατο ρόλο της μητέρας
