Δεν μπορείς να είσαι καλή μητέρα αν δεν ξεκουράζεσαι επαρκώς και δεν έχεις αυτοπεποίθηση. Οποιοσδήποτε εργοδότης απαιτούσε εργασία 24 ώρες το 24ωρο, 7 μέρες την βδομάδα χωρίς διαλείμματα θα βρισκόταν στα δικαστήρια. Ωστόσο, περιμένουμε απ’τις μητέρες ΠΑΝΤΑ εξαιρετική απόδοση όσον αφορά την μητρότητα κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες κάθε μέρα, συχνά χωρίς διακοπές, αργίες, Σαββατοκύριακα, ρεπό, άδειες ή αναρρωτικές. Όταν οι μητέρες δεν κάνουν το ακατόρθωτο, τότε τις ενοχοποιούμε για την έλλειψη τελειότητας τους.
Πότε θα αρχίζουμε να εξετάζουμε/κριτικάρουμε τον εαυτό μας ως κοινωνία και να συνειδητοποιούμε ότι είμαστε κι εμείς υπόλογοι;
Παρόλο που ο τομέας της ψυχολογίας είναι αμελής, ακόμη κι επιβλαβής για τις μητέρες, πρέπει να αρχίσουμε να βελτιωνόμαστε. Δεδομένης της έμφασης για ανάπτυξη, ενδοψυχικές ανησυχίες, οικογενειακές διαδικασίες και κοινωνικές επιπτώσεις, είμαστε μοναδικά τοποθετημένοι για να παίρνουμε τον ηγετικό ρόλο στην παροχή της υποστήριξης που χρειάζονται οι περισσότερες μητέρες. Έτσι λοιπόν, τίθεται το ερώτημα:
Πώς θ’αλλάξουμε αυτό το έλλειμμα της μητέρας; Πώς θα σταματήσουμε το mother blame που έχει παγιδευτεί τόσο πολύ στην ψυχολογία;
Υπάρχουν διάφοροι τρόποι με τους οποίους μπορούμε να το κάνουμε αυτό:
1. Πρέπει να στρατολογούμε και να εμπλέκουμε μητέρες στον κλάδο μας. Οι ίδιες οι μητέρες γνωρίζουν, συχνά, τις προκλήσεις που υπάρχουν για τις άλλες μητέρες. Οι μητέρες-ψυχολόγοι μπορούν ν’αυξήσουν την ευαισθητοποίηση. Να ενσωματώσουν θέματα μητρότητας στην εκπαίδευση. Να ανταποκριθούν με συμπόνια στις μητέρες που βλέπουμε στη θεραπεία. Επιπλέον, εάν γίνει σωστά, μπορούμε να αποτελέσουμε πρότυπα για το πώς να αντιμετωπίζουμε τις μητέρες.
2. Ο κλάδος μας πρέπει να ευαισθητοποιήσει σχετικά με τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι μητέρες και πώς αυτές οι δυσκολίες επηρεάζουν τις ίδιες τις μητέρες, τις οικογένειες και την ευρύτερη κοινωνία. Μέρος αυτής της ευαισθητοποίησης θα περιλαμβάνει να κάνουμε ένα βήμα πίσω απ’την παραδοσιακή ατομική μας εστίαση και να δούμε τη μεγαλύτερη εικόνα. Δεν είναι, πλέον, αποδεκτό ν’αντιμετωπίζουμε μόνο το άτομο, την οικογένεια ή την ομάδα μπροστά μας. Η λήψη συστημικής προοπτικής είναι απαραίτητη. Για να παραφράσω έναν απ’τους φοιτητές μου απ’την ψυχολογία της μητρότητας: “Το να αγνοούμε τις μυριάδες προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι μητέρες είναι ανήθικο, διότι πραγματικά κάνουμε κακό”.
3. Τέλος, οι ψυχολόγοι πρέπει να παίξουμε μεγαλύτερο ρόλο στη δημόσια πολιτική και στις πολιτικές αποφάσεις που επηρεάζουν τις μητέρες. Δεδομένου του τι γνωρίζουμε, δεν θα πρέπει, πλέον, να σιωπούμε. Αντιθέτως, θα πρέπει να ξεκινήσουμε να φωνάζουμε από τις στέγες. Οι μητέρες δεν αξίζουν τίποτα λιγότερο.
Γράφει η Misty Hook, PhD
Ελεύθερη απόδοση κι επιμέλεια: Έλενα Θάνου
