Αντί να πω, μπάνιο έκανες; δόντια βούρτσισες; κλπ. κλπ., είπα:
– Ραντεβού στο δωμάτιο της μικρής, θα κάνουμε πιτζάμα πάρτι.
Τα παιδιά, σχεδόν, σοκαρίστηκαν από την αλλαγή προγράμματος, μια που δεν με είχαν συνηθίσει έτσι:
– Μα, εσύ δε λες πως πρέπει να κοιμόμαστε νωρίς όταν έχουμε σχολείο;
– Μία νύχτα σαν κι αυτή, που είναι μαγική, δεν πρέπει να θυσιάσουμε τη μαγεία στο πρόγραμμα.
– Και τι το μαγικό έχει αυτή η νύχτα; είπαν δύσπιστα τα παιδιά, έτοιμα να με κοροϊδέψουν.
– Θα πούμε φωναχτά κάποιες από τις επιθυμίες μας και το τζίνι θα τις πραγματοποιήσει, είπα.
Αντί να με… γιουχάρουν, μπήκαν στο «παιχνίδι».
Το τι άκουσα εκείνη την νύχτα, δεν περιγράφεται… Τι όνειρα που δεν είχα ξανακούσει, τι ευφάνταστες επιθυμίες, τι ωραία σχέδια!
– Και που είναι το τζίνι; είπε καχύποπτα η μικρή.
– Άφησε ένα φτερό πίσω του, σημάδι πως μας άκουσε, είπα και σήκωσα ένα πούπουλο που είχε ξεφύγει (ευτυχώς!) απ’το μαξιλάρι. Ιδού η απόδειξη πως όλα όσα είπαμε απόψε θα πραγματοποιηθούν!
Τις επόμενες μέρες απέκτησα μία πρωτόγνωρη επαφή με τα παιδιά. Αυξήθηκαν τα …ψιθυρίσματα, αυξήθηκαν τα χαμόγελα, αυξήθηκε η ‘συνεργασία’. Το αποτέλεσμα συνεπήρε κι εμένα την ίδια.
Αντί να πω: ψάρι σήμερα, έχει φώσφορο, τελεία και παύλα, έλεγα:
– Αυτό το ψάρι είναι μαγικό, μόλις το φας αποκτάς εκατό καινούργια κύτταρα!
Άρχισα κι εγώ να σκέφτομαι… παιδικά. Γινόταν, κατά σύμπτωση, εξαργύρωση στην κάρτα την ώρα που αγοράζαμε αθλητικά κι εγώ έλεγα φωναχτά:
– Κάποιος είδε πως δείξαμε συνέπεια στη δουλειά και μας επιβραβεύει…
Τύχαινε να παίζει την αγαπημένη τους ταινία στην τηλεόραση και τους έλεγα:
– Αναμενόμενο, αφού σήμερα τακτοποιήσατε τα δωμάτιά σας!
Αυτό το παιχνίδι με παρέσυρε και εμένα. Μπήκα σε έναν κόσμο παραμυθένιο, χαλαρό. Ακολουθούσαμε το πρόγραμμα το ίδιο ευλαβικά, αλλά η προσέγγιση ήταν διαφορετική. Περνούσα τα «μηνύματα» με άλλον τρόπο. Όχι πια ξύλινα… Όχι ρομποτικά. Μιλούσα για «αξίες» παιχνιδιάρικα. Μιλούσα για την ηθική με έναν μύθο, με ένα αστείο παράδειγμα, ή χρησιμοποιώντας τις … συμπτώσεις:
– Κοίτα να δεις, βρε παιδί μου, επειδή είπες την αλήθεια, η τύχη σε επιβράβευσε. Μα να γίνει αυτό, σήμερα;! Καθόλου συμπτωματικό, νομίζω…
Μπορούσα, έτσι, να είμαι διδακτική, χωρίς να είμαι «σπαστική». Και χωρίς, φυσικά, να γίνω ελαφροΐσκιωτη, μπορούσα να είμαι πιο πληθωρική στη φαντασία. Λίγο πιο ρευστή, πιο προσαρμοσμένη στον δικό τους παιδικό κόσμο, πιο εύκαμπτη. Περισσότερο … νεράιδα παρά στρατηγός.
Καθώς τα παιδιά μεγάλωναν, συνειδητοποιούσαν πως όλο αυτό ήταν ένα παιχνίδι, που αν και δεν ήταν, ακριβώς, μαγεία, έμοιαζε με μαγεία: Το καλό επιβραβεύεται. Η σκληρή δουλειά εκτιμάται. Η τύχη βοηθά τους τολμηρούς, όπως βοηθά και τους εργατικούς. Η θετική ενέργεια μεταμορφώνει τη ζωή γιατί αλλάζει την οπτική σου.
- Καμιά φορά το να «ρίχνεις νεραϊδόσκονη» στην καθημερινότητα, μπορεί να είναι ένα έξυπνο διανοητικό παιχνίδι.
- Καμιά φορά το να χρησιμοποιείς την καρδιά και τις αισθήσεις μπορεί να’ναι πολύ πιο αποτελεσματικό απ’το να χρησιμοποιείς το μυαλό σου.
- Καμιά φορά η φαντασία μπορεί να «βοηθήσει» τον ρεαλισμό.
Αντί να «ψηλώνουμε» το ρεαλισμό των παιδιών, μπορούμε εμείς να «κοντύνουμε» και να περάσουμε στον δικό τους κόσμο.
Μπορούμε να τα ενδυναμώνουμε και να τα προετοιμάζουμε για τη σύγχρονη, δύσκολη ζωή, χωρίς να ισοπεδώνουμε τον «μαγικό τρόπο» σκέψης τους. Αφήνοντάς τα, που και που, να καταφεύγουν στον δικό τους κόσμο, όπου τα θαύματα ακόμη συμβαίνουν. Εκεί όπου υπάρχει μαγεία!
Αυτό θέλει μέτρο, θέλει μαστοριά, θέλει φαντασία, θέλει ισορροπία.
