Δεν είχα φανταστεί ότι θα συναντούσα ξανά τέτοιου τύπου γυναίκες σ’ έναν τόσο κόντρα ρόλο: αριβίστριες γυναίκες καριέρας, αλλά, όπου «καριέρα» βάλε «μητρότητα». Για χρόνια έζησα από μέσα τον μικρόκοσμο μεγάλων εταιριών, στο σαρκοβόρο τομέα της επικοινωνίας και προβολής. Ο αριβισμός και ο αμοραλισμός ανθούσαν και οι θηλυκές Μακιαβέλι περίσσευαν. Σε τέτοια ανταγωνιστικά περιβάλλοντα, όπου το ζητούμενο είναι το κέρδος, αυτό είναι αναμενόμενο. Δεν περίμενα, όμως, τέτοια χαρακτηριστικά στο ρόλο της μητρότητας. Ώσπου το παιδί μου πήγε στον παιδικό σταθμό. Εκεί ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με τη μητέρα–“executive”. Πρόκειται για ένα είδος γυναίκας, συνήθως νοικοκυράς, που αντιμετωπίζει τη μητρότητα σαν επάγγελμα. Και το αντιμετωπίζει με αμείλικτο «επαγγελματισμό».
Η μητέρα-“executive” κάνει το να είσαι μάνα να φαίνεται κάτι ιδιαίτερα περίπλοκο, κάτι που απαιτεί προσεκτική μεθόδευση, χάραξη στρατηγικής, διαρκή παρακολούθηση και ατσαλένια πυγμή για την επιτυχία των προκαθορισμένων από αυτήν στόχων.
Το μεγάλωμα ενός παιδιού μοιάζει με «project» όπου επενδύει χρόνο και πόρους και αναμένει αντίστοιχες αποδόσεις.
Η μητέρα-“executive” αποπνέει έναν αέρα απόλυτης αυτοπεποίθησης, σαν να ξέρει πάντα τι κάνει ως γονιός και έχει όλες τις απαντήσεις γύρω από το μεγάλωμα ενός παιδιού.
Και είναι πάντα μέσα σ’ όλα. Κυρίως, όμως, έχει μια ιδιαίτερη επαφή με πρόσωπα – φορείς εξουσίας. Οποιασδήποτε εξουσίας.
Η μητέρα-“executive” είναι αυτή που θα πλευροκοπήσει με επιθετική, προσποιητή φιλικότητα από τη δασκάλα (προκειμένου το βλαστάρι της να τυγχάνει κάποιας ιδιαίτερης μεταχείρισης) μέχρι τον οδηγό και τη συνοδό του σχολικού για να εξασφαλίσει καλύτερη (;) θέση.
Είναι αυτή που θα πάρει κάθε χρονιά δώρο στους δασκάλους και θα μονοπωλήσει την ώρα της συνάντησης εκπαιδευτικών – γονέων.
Τα παιδιά των μαμάδων αυτών ακολουθούν σφικτά προγράμματα διαβάσματος και εξωσχολικές δραστηριότητες. Σαν να είναι άλογα κούρσας «ντρεσάρονται» ώστε να διακριθούν μελλοντικά στον επαγγελματικό (κυρίως) στίβο.
Η μητέρα-“executive” ασκεί απόλυτο έλεγχο στις κοινωνικές συναναστροφές των παιδιών της όπου ο αυθορμητισμός και η αυτοδιάθεση εξοστρακίζονται.
Παράλληλα, τα ενθαρρύνει να είναι ιδιαίτερα ανταγωνιστικά, πάντα, όμως, μ’ ένα προσωπείο καλής αγωγής. Ασχέτως οικονομικής επιφάνειας της οικογένειας, τα παιδιά αυτά δεν στερούνται υλικών παροχών, αλλά οι παροχές αυτές εξυπηρετούν τη διαμόρφωση μιας εικόνας «επιτυχίας» και χρησιμοποιούνται σαν κίνητρο (δες bonus) για την πειθάρχησή τους στις «εταιρικές»- μητρικές επιταγές.
Άλλωστε, όπως κάθε σοβαρός επαγγελματίας που θέλει να είναι ανταγωνιστικός, έτσι και η μητέρα αυτή δίνει έμφαση και στη δική της δημόσια εικόνα (image): ατσαλάκωτη πάντα, κάνει θεαματικές εισόδους. Και, βέβαια, είναι «μανούλα» στις δημόσιες σχέσεις: μονίμως ευγενική και χαμογελαστή, γνωρίζει τους πάντες και φαίνεται πρόθυμη να γίνει η καλύτερή σου φίλη. Κάτι, όμως, που δεν συμβαίνει ποτέ. Γιατί η μάνα αυτή δεν έχει προσωπικές, καρδιακές σχέσεις, μόνο κοινωνικές. Πίσω από τη επιφανειακή φιλικότητα, νιώθεις μια ακανθώδη άμυνα, μια υφέρπουσα επιθετικότητα.
Αισθάνεσαι ότι, με το που σε βλέπει, η μητέρα-“executive” σε «σκανάρει» και σου μιλά τόσο όσο χρειάζεται για να σε χαρτογραφήσει και να σε κατατάξει στο ένα απ’τα δύο μοναδικά της κουτάκια:
ΧΡΗΣΙΜΟ-ΑΧΡΗΣΤΟ.
Εάν, δε, κινείσαι σε σφαίρες υπαρξιακών αναζητήσεων, πνευματικών ανησυχιών και ρομαντικών οραμάτων, καλή ώρα, τότε τη βλέπεις να κόβει λάσπη με ταχύτητα «μπιπ – μπιπ»!
Εννοείται, βέβαια, ότι, αφού σε έχει πετάξει στο κουτί ΑΧΡΗΣΤΟ, μπορεί να εμφανιστεί με αντίστοιχη ταχύτητα και να σου ζητήσει κάτι που εμπίπτει στις κατηγορίες όπου αυτή δεν «παίζει μπάλα». Κι αυτό θα το κάνει με ευλυγισία Κομανέντσι, ενώ θα σου παρουσιάσει τη χάρη που ζητά σαν μια δική σου μοναδική ευκαιρία να κερδίσεις κάτι. Εάν, δε, βρεθείς απέναντι στο συμφέρον της, μαύρο φίδι που σ’ έφαγε! Θα σου ασκήσει το πιο λεπτοδουλεμένο μπούλινγκ χωρίς ν’ αποχωριστεί το φιλικό της προσωπείο.
Όταν, δε, δημιουργηθεί κάποιο θέμα τριβής μέσα στην κοινή ζωή των παιδιών, η μητέρα- “executive”, ταμπουρωμένη πίσω από τον καθωσπρεπισμό, είναι αυτή που θα συμβουλέψει το παιδί της «να μην ανακατεύεται» και να «τα έχει καλά με όλους».
Και κάπου εδώ αναβλύζει η τραγικότητα:
Η μητέρα-“executive” σέρνει το παιδί της στη δική της ψυχική έρημο χωρίς ν’αντιλαμβάνεται πως ό,τι σπέρνεις, θερίζεις.
Όσο καλή “executive” κι αν είσαι, όσο έλεγχο κι αν ασκείς, οι επενδύσεις φέρουν και τις ανάλογες αποδόσεις. Η ζωή, με τα γυρίσματά της, έχει πάντα τον τελευταίο λόγο. Και μαζί της και τα παιδιά που τους στέρησαν την παιδικότητά τους. Η εταιρεία «μητρότητα» φαλιρίζει και οι μετοχές στις ζωές των παιδιών αυτών σκάνε σαν άλλη χρηματιστηριακή φούσκα. Όπως μια συνομήλικη, σχεδόν πενηντάρα, που άκουσα να λέει ψυχρά στην – υπερήλικη και ανήμπορη πια – μάνα της, σε άψογο πληθυντικό:
-Αμέ τε μου στο διάολο, μητέρα!
Διαβάστε επίσης:
Οι μαμάδες του «εμείς τα κάνουμε όλα μαζί»
Μαμάδες που δεν αντέχονται με τίποτα
