Όσες μπήκαμε στον κόσμο της μητρότητας την τελευταία δεκαετία, γνωρίζουμε πολύ καλά πως στα κοινωνικά δίκτυα υπάρχει ένα ολόκληρο και τεράστιο section που απευθύνεται αποκλειστικά και μόνο σ’ εμάς. Μαμαδογκρούπς για όλα τα γούστα και τα καπρίτσια: για τοκετούς, θηλασμούς, τροφή και ανατροφή, παιχνίδια, εξόδους, ιατρικά και παραϊατρικά, τα πάντα όλα.
Αυτά τα γκρουπ είναι κάποιες φορές χρήσιμα, κάποιες φορές διασκεδαστικά και αρκετές φορές εκνευριστικά. Συναντάς και συναναστρέφεσαι κάθε καρυδιάς καρύδι, από την πιο σκληροπυρηνική vegan ως την πιο αναίσθητη μοσχάρα.
Και όπως σε όλα στη ζωή τούτη, ο καθείς έχει τις δικές του κόκκινες γραμμές, τις σταγονίτσες που του ξεχειλίζουν το ποτήρι και τον κάνουν να λέει “Ως εδώ! Δε σε αντέχω άλλο!”. Έτσι κι εγώ, έχω κάτι είδη μαμάδων που μου ανεβάζουν κατακόρυφα το αίμα στο κεφάλι και θέλω να τις κοπανήσω ευγενικά και με μπόλικη ενσυναίσθηση.
Ξεκινάω λοιπόν και να με συγχωράτε.
1. Το πρώτο είδος μαμάδων που δεν αντέχω και μου προκαλεί πολλαπλά εγκεφαλικά, είναι ίσως και το πιο συχνά απαντώμενο στα μαμαδογκρούπς. Είναι όλες αυτές οι μανούλες που δεν έχουν αντιληφθεί πως από τη στιγμή που κόπηκε ο ομφάλιος λώρος, αυτές και το τέκνο τους είναι δύο ανεξάρτητα και αυτόνομα όντα. Έτσι λοιπόν, όπου σταθούν κι όπου βρεθούν δηλώνουν καμαρωτές: Σήμερα φάγαμε πρώτη φορά αχλαδάκι, εχθές κάναμε κακάκια στο γιογιό, σε ένα μήνα θα πάμε κι εμείς σχολείο, και αυτό το τροπάρι μπορεί να συνεχιστεί για πάντα. Δίνουμε πανελλήνιες, θα πάμε φαντάροι, βρήκαμε κοπέλα, τη χωρίσαμε την κοντή, και άλλα τέτοια τρισχαριτωμένα.
2. Ένα άλλο απεχθές είδος μανούλας στα μαμαδογκρούπς είναι αυτές που μετράνε την ηλικία των παιδιών τους σε μήνες μέχρι αυτό να φτάσει δημοτικό, κι εμείς οι υπόλοιπες είμαστε υποχρεωμένες να βγάζουμε κομπιουτεράκι και να διαιρούμε. Να σημειώσω εδώ, πως το είδος αυτό συχνά απαντάται συνδυαστικά με τις μανούλες της παραπάνω κατηγορίας κι έτσι προκύπτει το εξής υπέροχο “Σήμερα γίναμε 43 μηνών”. (φέρτε μου μια λεκανίτσα να έχω εύκαιρη!). Κι εγώ σήμερα έγινα 498 μηνών αλλά δεν το κάνω και τόσο θέμα! Κορίτσια μου όμορφα, μετά τα 2 έτη (το πολύ-πολύ) σταματάμε να μετράμε σε μήνες! Γιατί πραγματικά χ@##$καμε αν το βλαστάρι σας είναι 2,5 χρονών ή 2,76. Μια προσεγγιστική ηλικία μας φτάνει και μας περισσεύει!
3. Υπάρχει ένα trend τα τελευταία χρόνια που λέγεται μεγαλώνω τα παιδιά μου με ενσυναίσθηση. Όλα ωραία και καλά, όμως όπως σε όλα, θα βρεθούν κι αυτές που χάνουν κάθε αίσθηση του μέτρου. Η σχολή της ενσυναίσθησης προφανώς και είναι κατά της σωματικής βίας (όπως και κάθε άλλη σχολή τώρα που το σκέφτομαι). Διαβάζω λοιπόν κάτι μανούλες που το έχουν τερματίσει. Α, εγώ έχω αλλάξει τους στίχους από το “Αχ κουνελάκι” και δεν λέω ξύλο που θα το φας, λέω μήλο που θα το φας γιατί δε θέλω να μαθαίνει το παιδί μου στη βια. Μη το γελάς καθόλου κυρία μου. Κάτι κουνελάκια και κάτι ελεφαντάκια άκουγε κι ο Πάσσαρης και είδαμε πού κατέληξε.
4. Με μεγάλη μου απογοήτευση διαπιστώνω πως υπάρχουν γονείς που μόλις πάρουν το χρίσμα της γονεϊκότητας διαγράφουν ευθύς και δια παντός κάθε άλλο ρόλο, όπως είναι αυτός του ανθρώπου εν γένη. Με γεια τους και χαρά τους και ώχου και δεν με νοιάζει τι κάνει ο καθένας στο σπίτι του, ας φάει μόνος του το κεφάλι του. Όμως όοοοχι, αυτοί οι γονείς, έχουν αποφασίσει να γεμίζουν με τύψεις όποιον γονέα έχει επιλέξει να δρα κάποιες φορές ανεξάρτητα από το βλαστάρι του.
Έτσι έχουμε το εξής φαινόμενο.
Μανούλα ρωτάει “Σκεφτόμαστε με τον άντρα μου να φύγουμε ένα τριήμερο και να αφήσουμε την 2 ετών κόρη μας στη γιαγιά. Πώς να την προετοιμάσουμε;” Και διαβάζεις βροχή απαντήσεων από κάτω “Μου φαίνεται αδιανόητο να αφήσετε ένα δίχρονο για τόσες μέρες. Θα νιώσει εγκατάλειψη. Θα πιστέψει πως δε θα επιστρέψετε ποτέ. Θα βιώσει μεγάλο και ανεπανόρθωτο τραύμα” Και η καημένη η μανούλα που τόλμησε να ρωτήσει, είτε ακυρώνει φύρδην μίγδην το ταξίδι είτε φεύγει με μισή καρδιά και τύψεις μέχρι τη Χονολουλού. Πάντως, οι μαμάδες που έχουν επιλέξει να μην μείνουν αυτοκόλλητες με τα παιδιά τους μέχρι να τα αποχαιρετήσουν στο Κέντρο Εκπαίδευσης Νεοσύλλεκτων, δεν καθίστανται αυτομάτως χειρότερες μαμάδες. Να τα λέμε κι αυτά.
5. Θυμάστε κάτι κοπέλες στο λύκειο που είχαν κάτι τέλεια αλαβάστρινα σώματα με κάτι πόδια δύο μέτρα έκαστος και όλα τα σχετικά, αλλά όλη τη μέρα γκρίνιαζαν γιατί είχαν πάρει λίγο στο τούτο τους; Κι εσύ ήσουν ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΗ να τους λες “Όχι γλυκιά μου, δεν έχεις πάρει ούτε γραμμάριο, είσαι υπέροχη. Και τι δε θα ‘δινα για να έχω το σώμα σου!” Ε, το αυτό φανταστείτε το σε μαμάδες. Διαβάζω κάτι posts “Ο γιος μου πηγαίνει στην πρώτη δημοτικού και τον βλέπω να σκοντάφτει στην προπαίδεια του 8, τα υπόλοιπα οκ τα ξέρει. Πιστεύετε χρειάζεται να επισκεφτούμε αναπτυξιολόγο;” ή “Η κόρη μου τρώει κάθε μέρα μια μπανάνα, ένα μήλο, 8 μανταρίνια, 3 ακτινίδια και πίνει ένα χυμό πορτοκάλι. Επειδή νιώθω πως δεν καταναλώνει αρκετά φρούτα, μπορείτε μου προτείνετε τρόπους να εντάξω λίγο περισσότερα στη διατροφή της;” Άσε μας κουκλίτσα μου, κι εσύ κι η από πάνω.
Τόσα και άλλα πόσα συναντάμε καθημερινά στον θαυμαστό κόσμο των μανούλων στο facebook και συνήθως μετά τον πρώτο ενθουσιασμό, άγνοια, άνοια ή και ανία, αποχωρούμε με ελαφρά-ελαφρά πηδηματάκια.
Κείμενο:Έφη Μόρδου, Πρώτη φορά μαμά
