Μισή ώρα πριν τον βραδινό ύπνο της κόρης μου: Εγώ έχω φαγητό στην κατσαρόλα με τον απορροφητήρα να μου θυμίζει… ότι μαγειρεύω. Το παιδί να βρίσκεται στο πάτωμα και να ζωγραφίζει ενώ στην τηλεόραση παίζει παιδικά στη διαπασών. Και σταδιακά να ξεκινάω με ήρεμη φωνή να της υπενθυμίζω ότι “πρέπει να ετοιμαστούμε για ύπνο”.
Να περνάει η ώρα, να αγχώνομαι που ακόμα δεν έχει πλύνει δόντια και να συγχύζομαι όταν βλέπω ότι έχει μουτζουρωθεί με μαρκαδόρους άρα θα αργήσουμε αφού πρέπει να κάνει και μπάνιο. Εντωμεταξύ θυμάται ότι θέλει τουαλέτα κι εκεί… θέλει τον χρόνο της!
Έχει πάει 9 και δεν θέλει να βάλει πιτζάμες, δεν έχει φτιάξει την τσάντα της για αύριο, εγώ έχω κάψει τις φακές (ευτυχώς σώζονται) και αρχίζω να θυμώνω τόσο πολύ που χάθηκε εντελώς ο έλεγχος.
Οπότε φωνάζω, “ύπνο τώρα”. Και δεν πειράζει που δεν έπλυνε τα δόντια, μια μέρα είναι.
Αλλά οι μέρες περνούν και γίνεται σχεδόν κάθε μέρα το ίδιο.
Και δεν αντέχω άλλο γιατί μόλις περάσει το μαρτύριο του “πάμε για ύπνο” ξεκινάει το μαρτύριο “μείνε στο κρεβάτι”. Θέλει νερό, θέλει τουαλέτα, θέλει μια τελευταία αγκαλιά για καληνύχτα, θέλει φιλάκι και να μου πει κάτι πολύ σημαντικό που ξέχασε.
Μια μέρα που η μικρή κοιμήθηκε στη θεία της μαζί με τα ξαδέλφια της, είχα την ευκαιρία να ηρεμήσω και να σκεφτώ. “Δεν φταίει το παιδί, εγώ έχω χάσει τον έλεγχο”, κατέληξα. “Πρέπει να βάλω όρια”.
Πώς το έκανα αυτό;
Αρχικά συνειδητοποίησα ότι το παιδί δεν αρνείται να κοιμηθεί. Ούτε θέλει ξαφνικά φιλιά, νερό και τουαλέτα. Απλά δεν θέλει να μείνει μόνη της. Με θέλει δίπλα της γιατί δεν με χόρτασε. Είναι κι αυτό ένα άγχος αποχωρισμού.
Γιατί την ώρα που ακούει τον απορροφητήρα στην κουζίνα, εμένα να πλένω πιάτα και την τηλεόραση να παίζει, δεν της είναι εύκολο να καταλάβει ότι τώρα “τέλος η διασκέδαση, τέλος η παρεούλα μας”. Ξαφνικά πρέπει να μείνει μόνη της σε ένα σκοτεινό δωμάτιο- που συχνά της φαίνεται τρομακτικό και θέλει μισάνοιχτη την πόρτα- και να μείνει με την ένταση της ημέρας και πολλές σκέψεις. Για όσα δεν κάναμε, για το πόσο θέλει να κοιμηθούμε αγκαλίτσα, για κάτι αστείο που έκανε στο σχολείο και δεν πρόλαβε να μου το πει.
Αποφάσισα, λοιπόν, να τη διευκολύνω.
Τι έκανα:
Όπως τότε που ήταν μωράκι και ακολουθούσαμε πιστά μια ρουτίνα ύπνου, έτσι και τώρα διαμόρφωσα διαφορετικά το πρόγραμμά μας το απόγευμα.
Έβαλα κανόνες. Διάβασμα μια ώρα μετά την επιστροφή από το σχολείο. Τηλεόραση μόνο 40 λεπτά μετά το διάβασμα. Φαγητό στη συνέχεια και γάλα λίγο αργότερα αν θέλει. Και περίπου 40 λεπτά πριν τον ύπνο, κάνουμε μπάνιο, πλένουμε δόντια και φοράμε πιτζάμες. Και μένει αρκετή ώρα για να κάνουμε μαζί όσα θέλει.
Μιλάμε ήρεμες για τη μέρα μας, διαβάζουμε παραμύθια, λέμε αστεία, παίζουμε κάποιο παιχνίδι. Κάθε φορά ό,τι θέλουμε.
Έτσι νιώθει ασφάλεια, με χορταίνει και ηρεμεί το μυαλό της αλλά και το σώμα της. Καθόμαστε στο κρεβάτι και λέμε τα αγαπημένα μας φαγητά ή φανταζόμαστε ότι έχουμε πάει ταξίδι στο εξωτερικό. Παίζουμε με τις κούκλες και τις βάζουμε για ύπνο.
Την σκεπάζω και πριν φύγω από το δωμάτιο της λέω “το ξέρεις ότι έρχομαι κάθε δέκα λεπτά και σου δίνω ένα φιλάκι ε;”. Χαμογελάει και μου λέει “καληνύχτα, σ’αγαπώ”!
Ακόμα κι αν κάποια βράδια δεν προλαβαίνουμε να τα κάνουμε έτσι ακριβώς, ακόμα κι αν μερικές φορές υπάρχει γκρίνια, πάντα προσπαθώ να την ηρεμώ. Να βρίσκω τι είναι αυτό που την κάνει να παραπονιέται και προσπαθώ να την καθησυχάσω. Γιατί θέλω το “καληνύχτα” μου να είναι πάντα γλυκό και όχι με φωνές.
