Είναι μια ταινία με την Μέριλ Στριπ και τον Κλιντ Ιστγουντ “Οι γέφυρες του Μάντισον“, από τις αγαπημένες μου. Η Μέριλ Στρηπ μια αγρότισσα, που δεν έχει βγει έξω από την πόλη της από τότε που παντρεύτηκε γνωρίζει έναν φωτογράφο, πολίτη του κόσμου. Όταν τον συναντά πρώτη φορά, καταπιανόταν με κάτι στο νεροχύτη. Απλό καθημερινό. Καθάριζε ας πούμε φασολάκια. Και όταν εκείνος της ζήτησε να πάνε μαζί να του δείξει μια γέφυρα για να τη φωτογραφήσει, της λέει έχεις δουλειές; Και εκείνη απαντά με χιούμορ, εκτός από το να διασπάσω το άτομο, όχι κάτι άλλο.
Κάπως έτσι κι εγώ καθάριζα κάτι πατάτες στο νεροχύτη, όταν ο γιος μου με ρώτησε “μαμά γιατί έχουμε γεμίσει σκουπίδια;”. “Γιατί οι άνθρωποι που τα μαζεύουν κάνουν απεργία” απάντησα συνεχίζοντας το καθάρισμα. “Και τι είναι απεργία” με ρώτησε. “Απεργία είναι όταν δεν πηγαίνεις στη δουλειά σου για να διαμαρτυρηθείς επειδή δεν ικανοποιούνται κάποια πράγματα που δικαιούσαι ως εργαζόμενος”. “Δηλαδή αν δεν πληρώνουν;” “Ναι και αυτό, αν δεν σε πληρώνουν”. “Δηλαδή αυτούς δεν τους πληρώνουν;”. Αυτές είναι οι στιγμές που θα ήθελα να μπορούσα να διασπάσω το άτομο, στην πραγματικότητα, και να έχω τις σωστές απαντήσεις.
“Δεν ξέρω αγάπη μου” του λέω, “τι ακριβώς ζητάνε”
“Αλλά έχουν δίκιο, ε;” με ρωτάει
“Θα έχουν κι αυτοί τα δίκια τους” απαντώ απλοϊκά.
“Και γιατί δεν φωνάζουν με άλλο τρόπο και μας γεμίζουν σκουπίδια;”
“Ίσως δεν έχουν άλλο τρόπο που να τους ακούσουν” απαντώ εγώ
“Ναι αλλά αυτό δεν είναι σωστό,γιατί εμείς τι φταίμε; Φταίμε;”
“Όχι δεν φταίμε. Κανείς δεν φταίει”.
“Ούτε τα σκουπίδια φταίνε”
“Αυτά τα σκουπίδια, όχι δεν φταίνε”
“Γιατί είναι άλλα που φταίνε;”
“Έλα τώρα να με βοηθήσεις να τηγανίσουμε τις πατατούλες, φιλόσοφε” του λέω για να αποφύγω την κουβέντα.
Κάτι τέτοιες στιγμές λοιπόν, όταν το παιδί μου μεγαλώνει και οι ερωτήσεις του δεν είναι πια πως κάνει το σκυλάκι; πως κάνει το γατάκι, τι είναι η βροχή, γιατί είναι μπλε ο ουρανός και πως πετάει το αεροπλάνο, τα πράγματα ζορίζουν. Σαν μάνα, δεν έχω όλες τις απαντήσεις. Βασικά νομίζω ότι στα σοβαρά ζητήματα δεν έχω καμία σωστή απάντηση. Ή δεν είμαι σίγουρη αν είναι σωστή. Και η καρδιά, όσο και να απαντάς με την καρδιά, δεν σου εγγυάται ότι θα τα πεις όπως πρέπει, ότι θα δώσεις τα σωστά μηνύματα. Κι εκεί, εγώ, προτιμώ να σιωπήσω. Για να μην πω κάτι λάθος, να μην εννοήσω κάτι που θα επηρεάσει αυτό το μικρό μυαλό που αρχίζει να απορεί, να νοιάζεται, να αναρωτιέται για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, καλά και άσχημα.
Θα μπορούσα να του μιλήσω για τα σκουπίδια, για όλα αυτά τα «σκουπίδια» που μας περιβάλλουν, αυτά που ανασαίνουν από τον δικό μας αέρα, αυτά που έχουν πιάσει υψηλές καρέκλες, που τα θυμάμαι να ρυπαίνουν τη ζωή μου από τότε που ήμουν κι εγώ 12 και ρωτούσα κάτι ανάλογο τη δική μου μάνα.
Προτίμησα να μην πω τίποτα. Τον άφησα να τρώει τις πατάτες και έριξα τα σκουπίδια σε μια μια μπλε μεγάλη σακούλα που ήταν ήδη γεμάτη, και την έβγαλα στο μπαλκόνι.
“Δεν θα την κατεβάσεις κάτω;” με ρώτησε
“Όχι, δεν χρειάζεται να λερώσουμε περισσότερο τον δρόμο, μέχρι να δούμε τι θα γίνει” του είπα και μετά σκέφτηκα ότι να αυτή είναι μια απάντηση της καρδιάς που σίγουρα δεν είναι λάθος.
Γράφει η Ελπίδα Μάνου, αναγνώστρια του themamagers
Κερδίστε προσκλήσεις για την avant premiere της ταινίας «Οδηγός Οικογενειακής Επιβίωσης»
