Αν έχετε καιρό να μάθετε νέα των φίλων σας με μικρά παιδιά, μην το πάρετε προσωπικά.
Δεν είναι ότι δεν θέλουμε πλέον να είμαστε φίλοι, αλλά είμαστε τόσο εξαντλημένοι μέχρι το τέλος της μέρας που δεν έχουμε κουράγιο για τίποτα.
Όταν συνέβη το lockdown νόμιζα ότι όλο αυτό ίσως να ήταν διαφορετικό, μια έξοδος από τη ρουτίνα. Είχαν την ψευδαίσθηση αλλά και την ελπίδα ότι θα ήταν πιο διασκεδαστικό, λιγότερο περιοριστικό και όχι τόσο μοναχικό. Αλλά τελικά, σε μια παγκόσμια πανδημία η απομόνωση της μητέρας με μικρά παιδιά τριπλασιάζεται.
Μας λείπει η κοινωνικοποίηση. Και ο έξω κόσμος.
Μας λείπουν οι έξοδοι για φαγητό, για ένα δείπνο με τους συζύγους μας και τους φίλους μας. Μας λείπει μια κουβέντα με έναν άλλον άνθρωπο εκτός από τον παιδίατρο. Μας λείπουν οι φίλοι μας.
Αυτή η φάση της ζωής είναι διαφορετική. Αναδεικνύει τους καλύτερους και χειρότερους από εμάς.
Είναι αργή και ασφυκτική. Κατά καιρούς κάπως αναζωογονητική, αλλά για λίγο.
Είναι περίεργο, αλλά πραγματικά δεν βρίσκω τις σωστές λέξεις για να περιγράψω το φάσμα των συναισθημάτων που βιώνω κάθε μέρα.
Ελπίζω να έρθει η μέρα που τα σπίτια μας δεν θα είναι γεμάτα μόνο από πάνες, παιχνίδια και κουδουνίστρες. Ελπίζω να μπορούμε να ανταμώσουμε σύντομα, να ξανασυνδεθούμε.
Ελπίζω οι νύχτες μας να μην είναι τόσο μεγάλες και οι μέρες μας πιο φωτεινές.
Δεχτείτε αυτά τα λόγια ως μια συγγνώμη που έχω εξαφανιστεί. Που δεν έχετε νέα μου.
Και να ξέρετε ότι μέσα μου είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα, παρόλο που δεν έχουμε δει ο ένας τον άλλο μήνες.
Ελεύθερη μετάφραση Έλενα Θάνου, herviewfromhome.com
