Είμαι καλή μάνα;
Πόσες φορές δεν έχουμε κάνει αυτή την ερώτηση στον εαυτό μας; Ειδικά κάποιες δύσκολες στιγμές που στεκόμαστε απέναντί του και αφήνουμε τις ενοχές μας για το λιγοστό χρόνο που περνάμε με τα παιδιά μας, μοιρασμένο ανάμεσα σε ρουτίνα και υποχρεώσεις να στήσουν γαιτανάκι στο μυαλό και να ρίξουν το πρώτο πυρ απέναντί μας. Όταν έχουμε αποφασίσει να εξαντλήσουμε όλη μας την αυστηρότητα στον εαυτό μας για όσα κάνουμε ή δεν κάνουμε σωστά στη σχέση μας με τα παιδιά μας.
Υπάρχει, άραγε αυστηρότερος κριτής από τον ίδιο μας τον εαυτό, για να αξιολογήσει την ικανότητά μας ως μητέρας; Θα μου πείτε πως δεν υπάρχει αφού εμείς κάνουμε την καλύτερη δουλειά…Think twice! Υπάρχει ένας κριτής αυστηρότερος και ίσως και ο ακαταλληλότερος… και ποιος άραγε είναι αυτός; Μα η δική μας η μαμά…
Όλες μας ξέρουμε καλά, πόσο δύσκολη μπορεί να γίνει η σχέση μιας μάνας με την κόρη της. Όλες μας έχουμε περάσει δια πυρός και σιδήρου κάποια στιγμή σε αυτή τη σχέση, ακόμα κι εκείνες από εμάς που μπορεί να είχαν την τύχη να μεγαλώσουν με μια υποστηρικτική μητέρα. Κι όλες γνωρίζουμε πόσο μια γιαγιά, που είναι δυο φορές μαμά όπως λέει κι ο λαός, έχει αδυναμία στα εγγόνια της, τόση που αυτό θα κάνει ακόμα αυστηρότερη την κρίση της απέναντι στην κόρη της.
Σίγουρα έχεις φάει άπειρα κηρύγματα από το πιο απλό, του πώς να κρατάς το μπιμπερό όταν ταΐζεις το μωρό και για το πόσο γεμίζεις το κουτάλι για τη φρουτόκρεμα, όπως και για πιο σύνθετα, όπως οι ώρες που δουλεύεις και είσαι μακριά από το παιδί σου, ή για τον καφέ που ήπιες προχθές με την κολλητή σου, ενώ ή μαμά σου ήταν πάντα αφοσιωμένη σε σένα και τα αδέρφια σου και κανόνιζε όλο της το πρόγραμμα με βάση εσένα.
Αναμφισβήτητα την έχεις ακούσει να σου μιλάει για προτεραιότητες στο τηλέφωνο και να σου υπενθυμίζει πως το παιδί είναι ευθύνη σου και δεν έχεις δικαίωμα να πας ένα σαββατοκύριακο με τον άντρα σου ένα ταξιδάκι, γιατί “εμείς όπου πηγαίναμε σας παίρναμε μαζί, θυμάσαι;”. Και σίγουρα σου έχει κουνήσει επιδεικτικά το δάχτυλο λέγοντάς σου το αμίμητο “θα σε καβαλήσει αν δεν είσαι αυστηρή” και το all time classic “θα έρθεις κάποια στιγμή στη θέση μου και θα με καταλάβεις”…
Είναι το χάσμα γενεών κι η διαφορετική πραγματικότητα. Ο ανταγωνισμός που νιώθει κάποια στιγμή η μάνα για την κόρη – όπως κι ο πατέρας για το γιο. Η ανάγκη της να καμαρώσει για την κόρη της στην κουνιάδα, τη γειτόνισσα, πως τα κάνει όλα τέλεια και καλύτερα από την κόρη της άλλης… Αχ αυτή η εμμονή στην τελειότητα! Οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες μιας μάνας κι η υπερπροστατευτικότητά της απέναντι στην κόρη της. Το άγχος της να τα κάνει η κόρη της όλα σωστά και να μην επαναλάβει τα δικά της λάθη. Η πιπιλισμένη καραμέλα ότι ‘εμείς στην εποχή μας δεν είχαμε τέτοιες ευκολίες, εσείς τα έχετε όλα και κοίτα πώς τα έχετε κάνει…’ Είναι η πείρα και το αλάθητο, ειδικά της Ελληνίδας μάνας που μιλάει…
Διάβασε τη συνέχεια στην επόμενη σελίδα
