«Η μάνα σου θα έπρεπε να διδάσκεται!»
Την κοιτάζω αμίλητη πίσω από τον καπνό του τσιγάρου της και ειλικρινά σοκάρομαι. Τόσα χρόνια εγώ ήμουνα ο «μαμάκιας» κι εκείνη ο «μπαμπάκιας»! Τί έγινε ξαφνικά;
Δε ξέρω αν η ενήλικη ζωή, βοηθάει να κρίνεις λίγο πιο αντικειμενικά τους ανθρώπους. Δε ξέρω αν η μητρότητα, ξεκαθαρίζει τοπία. Ίσως πάλι να ευθύνονται οι εμπειρίες, που βοηθούν να αναγνωρίσεις την ποιότητα του καθένα.
Όλη μου η παιδική και εφηβική ηλικία έχει περάσει με εικόνες τους κόντρα σε όλα. Η μαμά μας ήταν το κόκκινο πανί της, όσο εμένα ήταν το λιμάνι μου. Κι όσο ο μπαμπάς μας μπορούσε να τη διαχειριστεί, τόσο η μαμά μας αντίθετη της.
Ξαφνικά, χρόνια μετά, την ακούω να μιλάει για τη μαμά μας σα να είναι το πιο ευλογημένο πλάσμα στον κόσμο.
«Η μάνα σου θα έπρεπε να διδάσκεται στα μεγαλύτερα Πανεπιστήμια του κόσμου. Μπορεί από μόνη της να είναι ολόκληρη διάλεξη! Τί ψυχολογίες και τί παιδικά τραύματα μου λες; Τα έχει καταρρίψει όλα!»
Η αλήθεια είναι ότι η μαμά μας ήταν ένας άνθρωπος μεγαλωμένος σε επαρχιακή πόλη, με αδέρφια αγόρια που σίγουρα έκλεψαν κάθε ανθρώπινο ίχνος ελευθερίας της. Με μια αυταρχική, χειριστική και άκρως επεμβατική μητέρα. Αλλά! Είχε έναν πατέρα που γλύκαινε τα πάντα της κι έναν σύζυγο που της έδωσε φτερά.
Η μαμά μου… η μαμά μας αντιστάθηκε σε όλες τις φορεμένες αξίες, που τις επέβαλαν, δημιουργώντας νέες. Δικές της! Οι αλήθειες της δεν επέτρεπαν να αμφιβάλεις για τη γνώμη της, αλλά ο σεβασμός της σε έσπρωχνε πάντα να αποφασίσεις ελεύθερα.
Δάσκαλος μεγάλος για την ήρεμη δύναμη της, για το πώς ήξερε να χειριστεί το μπαμπά μας, χωρίς ποτέ να καταγραφεί στη μνήμη μας σκηνή καβγά. Ιδιαίτερα ταλαιπωρημένη στην υγεία της, ξέραμε ότι πονάει από τα μάτια της. Ούτε γκρίνια, ούτε φώτα πάνω της.
Στα λάθη που ίσως έκανε, στις αμφιβολίες που σίγουρα έχει, η μαμά μου χάραξε μια πανάκριβη διαδρομή στη ψυχή και στο μυαλό της αδερφής μου. Της ίδιας αδερφής που πάντα κοντραριζόταν μαζί της και ευχόταν με όλο της το είναι να μην της μοιάσει ποτέ.
Τώρα κάνει απεγνωσμένες προσπάθειες να κληροδοτήσει πίσω της, κάτι από αυτά που κληρονόμησε από εκείνη. Γιατί η μαμά μας είχε όλους τους λόγους και όλες τις βολικές δικαιολογίες, για να γίνει ένας ακόμα προβληματικός ενήλικας, που κρύβεται πίσω από τα προβληματικά παιδικά της χρόνια.
Εκείνη όμως επέλεξε να εστιάσει στη βαθιά αγάπη του μπαμπά της, φόρεσε και με περηφάνια τα φτερά του δικού μου μπαμπά και διέγραψε ολόκληρα κεφάλαια ψυχιατρικής!
Γιατί ζει τη ζωή της πατώντας σε επιλογές και όχι σε αναμασήματα.
Και έχουμε κάθε λόγο να νιώθουμε μοναδικές, που διαβάσαμε το μεγαλύτερο και σημαντικότερο τόμο μιας βιβλιοθήκης, που δεν έχει ανακαλύψει κανείς άλλος.
Εκείνον τον τόμο, που ξέρει να μας διδάσκει ακόμα και μέσα από τις άγραφες από σιωπές σελίδες…
Το διαβάσαμε στην σελίδα Free Mind. Ευχαριστούμε
