Διακρίνω ένα άγχος με το οποίο δεν ταυτίζομαι. Βασικά δεν ήξερα ότι πρέπει να το έχω. Δεν απέκτησα prodigy παιδί, ούτε ξέρω τα ταλέντα του, διότι είναι μόλις 6 χρονών. Μετά μεγάλης της λύπης , δεν μπορεί η μικροσκοπική αυτή ύπαρξη να ικανοποιήσει- ακόμα- τις φαντασιώσεις, ελπίδες, του ευρύτερου περίγυρού της.
Σόρυ κιόλας.
Από την ώρα που γεννήθηκε, την παρατηρούσαμε όλοι με εμμονή και προσήλωση. Στημένοι με φωτογραφικές μηχανές σε παράταξη ανταποκριτών Ολυμπιακών αγώνων. Πεπεισμένοι ότι μας κοιτά επίμονα με αυτό το υπερτσακίρικο μάτι, διότι έχει IQ 180. Όταν πρωτοπερπάτησε 11 μηνών, ήταν το παιδί θαύμα που ανατρέπει τον νόμο της βαρύτητας. Όταν τραγούδησε Χαρρυ Κλινν μόλις στα 2 της χρόνια, με ξεχωριστή σκηνική παρουσία (να το τονίσουμε αυτό), είπαμε: «Αυτή θα γίνει τραγουδίστρια!» τουλάχιστον.
Και ναι, μέχρι τότε, μας δικαιολογούσε ο υπερενθουσιασμός, «καινούργιο κοσκινάκι μου και που να σε κρεμάσω».
Το παιδί μεγάλωσε και προς μεγάλη απογοήτευση αρκετών, δεν εξέλιξε κάποια από τα εκ γενετής χαρίσματά της σε επίπεδο Γκίνες. Πέφταμε ενίοτε στην κλασσική γονεϊκή λούμπα:
– Αχ, λες να μεγαλώνω έναν Καραθεοδωρή, έναν Φελπς ή έστω μία Χιούστον;
Απελπισμένοι γονείς, κρέμονται από τα χείλη δασκάλων και προπονητών περιμένοντας να τους χαϊδέψει τα αυτιά αυτή η πολυπόθητη λέξη. Ταλέντο. Ευφυΐα. Θαύμα.
Τα πράγματα είναι απλά. Αν δεν έχει τελειώσει το λύκειο στα 10, δεν είναι παιδί θαύμα. Και ναι, δεν ήρθε το τέλος.
Το παιδί υπάρχει ακόμα. Είναι εκεί. Σε κοιτάει και περιμένει. Περιμένει από σένα να του δώσεις τροφή, ερεθίσματα, γνώσεις και αγκαλιά. Κρέμεται από τα δικά σου χείλη.
Το θέμα, λοιπόν, είναι άλλο. Ξέρει να αγαπάει; Ξέρει να το δείχνει;
Από καρδιά και ψυχή πώς πάει; Καλά; Τότε, όλα καλά.
Γιατί η ενσυναίσθηση θα κάνει τον κόσμο καλύτερο. Όχι τα μαθηματικά.
Διαβάστε επίσης:
«Μαμά το θέλω τώρα είπα» – όταν ξεμένεις από ενσυναίσθηση
Πού σταματά η ενσυναίσθηση και πού αρχίζει ο παιδοκεντρισμός
