Στάθηκα στην ουρά για να πληρώσω, με το μωρό γαντζωμένο πάνω μου, το 2χρονο γιο μου μέσα στο καρότσι και τα τρία μεγαλύτερα παιδιά μου να κρέμονται γύρω από τα πόδια μου.
Καθώς η υπάλληλος περνούσε τα πράγματα στον ιμάντα, μου είπε γλυκά: “Σας θαυμάζω με την υπομονή που έχετε”.
Γέλασα και απάντησα: “Σας ευχαριστώ, αλλά δεν με έχετε δει πως είμαι στο σπίτι!”
Ως μαμά πέντε παιδιών, είναι αλήθεια ότι δημιουργώ εντυπώσεις. Έχω ακούσει πολλά θετικά σχόλια από τους περαστικούς, έχω δεχθεί πολλά χαμόγελα και άλλα τόσα βλέμματα συμπόνοιας, αλλά αυτό της υπαλλήλου ήταν από τα καλύτερα που έχω εισπράξει.
Ήταν μια φιλοφρόνηση, αδιαμφισβήτητα, άλλωστε τόσα βλέπει σε αυτό το κατάστημα, αλλά από την άλλη με έκανε να αναρωτηθώ ποιος είναι ο λόγος που οι ξένοι (ακόμη και φίλοι) υποθέτουν ότι έχω περισσότερη υπομονή από άλλες μαμάδες.
Η αλήθεια είναι ότι μπορώ να χάσω την ψυχραιμία μου, όπως και κάθε μαμά. Ειδικά όταν δεν έχω κοιμηθεί καλά λόγω του μωρού, ή όταν φωνάζουν όλα μαζί ή όταν οι ορμόνες μου χτυπούν κόκκινο και βγαίνω από τα ρούχα μου. Πραγματικά, μερικές φορές, μπορώ να βιώσω τα δικά μου “tantrums”, ειδικά όταν έχω ζητήσει από τα παιδιά μου να κάνουν κάτι για χιλιοστή φορά και εκείνα με αγνοούν. Σε πολλές περιπτώσεις φωνάζω περισσότερο προκειμένου να μην δημιουργηθεί ένα χάος στο σπίτι, και δεν ανταποκρίνομαι πάντα στις απαιτήσεις τους όπως θα έπρεπε, αντιθέτως μπορεί να απαντήσω απότομα ή με ένα γύρισμα του ματιού. Όμως δεν το κάνω πάντα και ομολογώ ότι το κάνω λιγότερο συχνά.
Ωστόσο, η κουβέντα της υπαλλήλου με βοήθησε να θυμηθώ ένα “μυστικό” ή ένα κόλπο που χρησιμοποιώ ώστε να είμαι πιο υπομονετική και φυσικά όχι μόνο όπου έχει κόσμο και με βλέπουν.
Γιατί είναι γεγονός πως όταν μας βλέπουν τρίτοι – και δεν εννοώ μόνο όταν είμαστε μητέρες, αλλά γενικά – είμαστε καλύτεροι, συμπεριφερόμαστε “κόσμια”, δεν βγάζουμε τις αδυναμίες μας στην φόρα εν πάσει περιπτώσει.
Αυτό που κάνω λοιπόν και στο σπίτι, είναι ότι φέρομαι στα παιδιά μου σαν να με βλέπει κάποιος.
Δεν θέλω να δίνω παράσταση στον κόσμο, δεν θέλω οι άνθρωποι να σκέφτονται πόσο υπομονετική και γλυκιά είμαι και όταν επιστρέφω στο σπίτι να αισθάνομαι μια μαμά – τέρας. Θέλω να δείχνω την αγάπη μου στα παιδιά με κάθε τρόπο και να είμαι ευγενική και γνήσια μαζί τους σε όσο το δυνατόν περισσότερο στιγμές γίνεται.
Ξέρω ότι δεν μπορώ να είμαι τέλεια, αλλά ξέρω ότι μπορώ να προσπαθήσω περισσότερο.
Θέλω να είμαι η μαμά που είμαι όταν βρίσκομαι στο σπίτι των φίλων μου, στον παιδίατρο και στο σούπερ μάρκετ.
Θέλω να βάζω τα παιδιά “σε τάξη” χωρίς να υψώνω τη φωνή μου, αλλά με πιο ήρεμο τρόπο και βλέπω με τον καιρό ότι αυτό έχει καλύτερα αποτελέσματα επειδή δεν νιώθουν ότι τους επιτίθεμαι, αλλά ότι τα διορθώνω.
Θέλω να χαμηλώνω στο επίπεδο των ματιών τους και να κατεβάζω τη φωνή μου αντί να τους θυμίζω κάθε φορά πόσο μεγαλύτερη και πιο δυνατή είμαι από αυτά.
Θέλω να είμαι παρούσα και να ακούω με ενδιαφέρον τις ιστορίες και αυτό που θέλουν.
Θέλω να ξέρουν τι να περιμένουν από μένα και μέσα και έξω από το σπίτι.
Αυτό είναι το είδος της μητέρας που θέλω να είμαι ακόμη και όταν έχω περάσει μια δύσκολη μέρα, ακόμα και όταν όλα μου έχουν πάει στραβά.
Γιατί, αν το σκεφτείς, πάντα μας “παρακολουθεί” κάποιος ό,τι κι αν κάνουμε. Και στο σπίτι μας, αυτός που μας παρακολουθεί είναι το πιο σημαντικό πρόσωπο στη ζωή μας: τα παιδιά μας.
Γιατί εμείς είμαστε τα πρότυπά τους, εμείς είμαστε αυτοί που θα τους δείξουμε πως να διαχειριστούν μια δύσκολη στιγμή, πως να αντιμετωπίσουν ένα πρόβλημα, πως να υποδεχτούν συναισθηματικά μια μέρα που όλα πηγαίνουν στραβά.
Τα παιδιά μας, μας παρακολουθούν καθημερινά. Βλέπουν πώς αντιδρούμε, βλέπουν τις ατέλειες μας και τις καλές μας στιγμές. Αναζητούν ενδείξεις από εμάς για να μάθουν πώς να λειτουργούν με τα μικρά τους σωματάκια και τα τεράστια συναισθήματά τους που φουσκώνουν σαν κέικ και εκρήγνυνται μέσα στο μυαλό τους.
Τι θέλουμε να τους δείξουμε;
Ας τους δείξουμε πώς να φιλτράρουν τα λόγια τους ώστε να μην πληγώνουν τους άλλους με τον θυμό τους.
Ας τους διδάξουμε πώς να χρησιμοποιήσουν τις λέξεις για να ζητήσουν αυτό που χρειάζονται χωρίς να φωνάζουν και να απαιτούν.
Ας τους δείξουμε πώς να σταματήσουν ό,τι κάνουν και να πάρουν μια βαθιά ανάσα πριν αντιδράσουν σε ένα ζήτημα, ή να απομακρυνθούν από μια κατάσταση, να κάνουν ένα διάλειμμα πριν αποφασίσουν πώς θα τη διαχεριστούν.
Ας τους δείξουμε πώς να λύνουν ένα πρόβλημα ή πώς να συμβιβάζονται με μια κατάταση όταν χρειάζεται, όπως ακριβώς κάνουμε (τις περισσότερες φορές) όταν βρισκόμαστε έξω από τα σπίτια μας.
Αυτή η νοοτροπία “κάποιος παρακολουθεί” με κρατά υπό έλεγχο – όχι με παρανοϊκό τρόπο, αλλά με έναν τρόπο που με ωθεί στο να είμαι καλύτερη μητέρα.
Στο κάτω κάτω τα παιδιά μας είναι οι μεγαλύτεροι και οι σημαντικότεροι κριτές μας. Η άποψή τους για εμάς έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από αυτή της υπαλλήλου στο σούπερ μάρκετ ή από αυτή μιας άλλης μητέρας που μένει δίπλα. Η άποψή τους για μας, δεν διαμορφώνει μόνο τις αναμνήσεις τους, αλλά και τον τρόπο που θα μεγαλώσουν, αλλά και τη θέση που θα πάρουν εκεί έξω, στον πραγματικό κόσμο αργότερα.
Απόδοση Έλενα Θάνου από mother.ly
