Επιστρέφω στη θέση μου φλερτάροντας πλέον πολύ έντονα με την απόφαση να γυρίσω σπίτι και να εγκαταλείψω την ιδέα μιας έστω ολιγόλεπτης συζήτησης με την φίλη μου. Της εξηγώ την κατάσταση και εκείνη γεμάτη κατανόηση με βοηθάει με το παλτό μου.
Παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής σκεφτόμουν γιατί να είναι τόσο δύσκολο ή ακόμα και αδύνατον να αλλάξεις την πάνα του παιδιού σου σε έναν χώρο που φιλοξενεί ενήλικες γυναίκες και πολύ πιθανόν μητέρες. Ίσως θα πρέπει σιγά σιγά να συμφιλιωθώ με την πραγματικότητα. Ο καφές όπως φαντάζει από πολλούς φίλους και γνωστούς αποτελεί τουλάχιστον για μένα “επικίνδυνη αποστολή”! Ίσως είναι η απόλυτη ευκαιρία να υιοθετήσω έναν άλλο τρόπο επαφής με τους φίλους μου. Όπως για παράδειγμα μια βόλτα στο πάρκο ή έναν περίπατο στο βουνό. Είναι σαφώς πιο ωφέλιμο για την υγεία τους και αδιαμφισβήτητα κάτι που θα δώσει άλλη νότα στην καθημερινότητά τους.
Σε ότι αφορά τα απορημένα πρόσωπα… Κάποιοι από τους θαμώνες ίσως σκέφτηκαν «τί να έχει το καημένο και κλαίει;» και άλλοι «γιατί το παίρνει μαζί της και δεν το αφήνει στη γιαγιά / θεία / νταντά;». Όλες αυτές οι σκέψεις με κάνουν για άλλη μια φορά να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα που γαλουχεί το «άσε το παιδί να πας για ένα καφέ». Σε αυτό συμβάλλουν και οι συνθήκες. Τα μαγαζιά που δεν έχουν τις υποδομές για να φιλοξενήσουν τις στοιχειώδεις ανάγκες ενός βρέφους όπως το απλό άλλαγμα μιας πάνας. Τα πεζοδρόμια που είναι στενά και κακοτράχαλα και είναι αδύνατον να πας οπουδήποτε με το παιδικό καρότσι. Τα αυτοκίνητα που είναι παρκαρισμένα σε σημεία που δεν θα έπρεπε να είναι!
Κοιτάω τον γιο μου. Κοιμάται εδώ και ώρα. Αποκοιμήθηκε θηλάζοντας μέσα σε 3-4 λεπτά από την στιγμή που ξεκίνησα τον δρόμο της επιστροφής. Δείχνει ευτυχισμένος και ήρεμος. Νιώθω ευτυχισμένη και ήρεμη. Από αύριο μωρό στο μάρσιπο, σκύλο στο λουρί και βουρ για βόλτες. Και όσοι πιστοί προσέλθετε!
Γράφει η Ελπίδα Κουρτζή
Διαβάστε επίσης:
Σεξ, ύπνος, χάζεμα και άλλα μη αναγνωρισμένα γονεϊκά δικαιώματα
Συγγνώμη που έκανα παιδί – και δεν είμαι πια αυτή που ήξερες
