Ποτέ δεν υπήρξα φανατική του καφέ. Ούτε καν σαν φοιτήτρια. Ωστόσο δεν είναι λίγες οι φορές που το έχω ή μου το έχουν προτείνει χωρίς να αρνηθώ.
Μια από αυτές τις μέρες δέχτηκα με χαρά την πρόσκληση μιας φίλης από τα παλιά. Για την ακρίβεια μιας συνεργάτιδας από τα παλιά που μέσα από την τριβή της καθημερινότητας στο γραφείο έγινε και φίλη, Δώσαμε ραντεβού στην Υμηττού σε γνωστό μαγαζί καφεδοσυνάξεως. Πάντα συντροφιά με τον 9 μηνών γιο μου. Ήρεμοι και οι δύο κατηφορίζαμε προς την Υμηττού. Εκείνος στον μάρσιπο, να νανουρίζεται καθ’ οδόν.
Στις 12:30 θα είμαι εκεί της είπα. Και ήμουν. Στην ώρα μου. Φτάνοντας στο σημείο συνάντησης χαιρετίζω την φίλη μου και καθόμαστε. Ο γιος δεν είχε αποκοιμηθεί και όπως είναι απόλυτα αναμενόμενο για ένα μωρό 9 μηνών, μετά από 5 λεπτά άρχιζει να δυσανασχετεί. Του δίνω το παιχνίδι του για να απασχοληθεί κρατώντας τον στην αγκαλιά μου. Ωστόσο ο μικρός συνεχίζει να είναι ανήσυχος. Επίσης απόλυτα λογικό για ένα μωρό που μπουσουλάει και είναι σχεδόν έτοιμος για τα πρώτα του βήματα. Προσπάθώ να τον ηρεμήσω αντιμετωπίζοντας με μία σχετική αμηχανία τα απορημένα βλέμματα ορισμένων.
Κι εκεί κάπου συνειδητοποιώ ότι η πάνα του πρέπει να αλλαχτεί. Παίρνω την τσάντα μου και ρωτάω έναν υπάλληλο που μπορώ να αλλάξω το μωρό. Με κοίταζε σα να έβλεπε κροκόδειλο να παίζει μαντολίνο! Τι «κινέζικα» ήταν αυτά που ξεστόμιζα;! «Δεν έχουμε χώρο για κάτι τέτοιο» μου απαντάει λες και το «κάτι τέτοιο» ήταν το πλέον παράλογο.
Διαβάστε τη συνέχεια στην επόμενη σελίδα
