Ήταν ένα πρωί Σαββάτου σε ένα ήσυχο καφέ στο κέντρο.
Είχαμε μόλις παραγγείλει pancakes και μέχρι να έρθουν προσπαθούσα να κρατήσω τα τρία αγόρια μας ήσυχα και υπό έλεγχο.
Κάποια στιγμή, με την άκρη του ματιού μου παρατήρησα μια ηλικιωμένη γυναίκα να κοιτάζει προς εμάς. Τα μαλλιά της ήταν άσπρα και σγουρά. Το δέρμα της ήταν χλωμό και τα μάτια της γουρλωτά και κουρασμένα. Καθόταν εκεί με έναν ηλικιωμένο, επίσης, κύριο και τρεις νεαρούς άνδρες που απ’ ότι μπορούσα να καταλάβω ήταν τα παιδιά τους. Μου έδινε την αίσθηση ότι δυσκολευόταν να ακούσει και δεν μπορούσε να πάρει μέρος με ευκολία στην συζήτησή τους. Ήταν σαν να βρίσκεται σε έναν δικό της σιωπηλό κόσμο.
Τα μάτια της, ήταν συνεχώς κολλημένα στο τραπέζι μας και συγκεκριμένα στα τρία αγόρια μου που ήταν συνεχώς απασχολημένα μεταξύ τους. Στην αρχή σκέφτηκα ότι τα παιδιά την ενοχλούσαν και προσπάθησα να τα ηρεμήσω – όσο γίνεται να ηρεμήσεις τρία τετράχρονα παιδιά μαζί! Κοιτάζοντας, όμως, λίγο πιο προσεκτικά το πρόσωπό της, είδα κάτι εντελώς διαφορετικό. Είχε μια απαλότητα στην έκφρασή της, μια λάμψη στα μάτια της μια τρυφερότητα στο χαμόγελό της και τότε μου ήρθε μια φλασιά και συνειδητοποίησα κάτι που δεν είχα σκεφτεί ποτέ πριν.
Θυμόταν.
Θυμόταν τις μέρες που ήταν κι αυτή μια νέα μαμά.
Τότε που η μητρότητα ήταν κάτι καινούριο γι αυτή.
Που ήταν εξουθενωμένη, κουρασμένη και πολλές φορές και απελπισμένη ακόμα. Θυμόταν όμως πώς είναι να σε χρειάζονται. Να είσαι για κάποιον απαραίτητη. Να δίνεις οδηγίες, να καθοδηγείς, να εκπαιδεύεις, να αγαπάς. Να προσπαθείς πάντα για το καλύτερο.
Θυμόταν τις ατέλειωτες μέρες με τα μικρά της αγόρια.
Τότε που ο χρόνος έμοιαζε να μη σταματά ποτέ. Που δεν είχε χρόνο για ρομαντικό δείπνο με τον άντρα της ούτε για χαλάρωση ούτε και για ντους καμιά φορά. Λαχταρούσε, όμως, όσο τίποτα να είναι ξανά αναγκαία. Να είναι απαραίτητη για τα παιδιά της. Για την αλλαγή της πάνας, για φιλιά και ιστορίες πριν τον ύπνο και νανουρίσματα. Λαχταρούσε να την αγγίξουν, να την αγκαλιάσουν ξανά με την παιδική τους γλύκα. Λαχταρούσε να φροντίσει ένα μωρό που κλαίει και να γίνει γι’ αυτό όλα αυτά που χρειάζεται. Ή έστω να προσπαθήσει.
Να κρατήσει το ζεστό απαλό σώμα του και να νιώσει το βάρος του κεφαλιού του να την ξεκουράζει. Λαχταρούσε τις μέρες που ήταν η πιο σημαντική γυναίκα στις ζωές των γιων της. Πριν το σχολείο και μετά τις δουλειές και τις οικογένειες και τις συζύγους. Όλα αυτά τα πράγματα είναι υπέροχα και χαίρεται πολύ που τα κατάφεραν και έχτισαν υπέροχες ζωές, αλλά όταν οι γιοι της ήταν μικρά παιδιά αυτή ήταν το άτομο για το οποίο όλα τα πράγματα ήταν πιθανά. Η πιο όμορφη γυναίκα τον κόσμο τους. Κι όσο «κακό» και υπερβολικό και τρελό να το χαρακτηρίσει κάποιος, εκείνης της λείπει. Πολύ.
Κι έτσι, καθισμένη σ’ αυτή τη καρέκλα, ένιωσα την νοσταλγία της να με λούζει και αναγνώρισα αυτή την ανομολόγητη ομορφιά στο κατά τα άλλα βαρετό πρωινό μου. Και τότε θυμήθηκα ότι το να μεγαλώνεις αυτά τα μικρά πλασματάκια είναι κάτι πραγματικά μαγικό, που περνάει γρήγορα.
Λίγα λεπτά νωρίτερα ήταν απλά μια καθημερινή έξοδος. Που δεν χαλάρωσα. Που νευρίασα κιόλας γιατί το γάλα χύθηκε, το παιδί πνίγηκε και μετά ήθελε περισσότερο σιρόπι στο pancake. Αλλά σκέφτομαι ότι μια μέρα μπορεί να κάθομαι με τους ώριμους πια γιους μου σε ένα τραπέζι και να κοιτάζω αυτή την νέα μαμά απέναντί μου που είναι αναμαλλιασμένη και άπλυτη προσπαθώντας να τα βγάλει πέρα με τα παιδιά της και να σώσει από έξι μικρά χεράκια τον καφέ της.
Και τότε θα εύχομαι, να μπορούσα να πάω για λίγο πίσω…
Απόδοση στα ελληνικά: Έλενα Θάνου
