Πόσο συχνά δεν φροντίζουν οι γονείς να υπενθυμίζουν στα καμάρια τους όλα όσα έκαναν με τη φράση «εγώ που έκανα τόσες θυσίες για σένα». Και απευθύνονται στον πλέον αναρμόδιο να πάρει θέση, αφού ΠΟΤΕ δεν ζήτησε από κανένα να θυσιάσει οτιδήποτε για τη δική του ζωή.
Όταν μεγαλώνεις ένα και δύο και τρία και τέσσερα παιδιά, κάνεις ό,τι μπορείς, με τον καλύτερο τρόπο που μπορείς γιατί το θέλεις. Η αγάπη είναι η δύναμη που σε σπρώχνει να δώσεις τον καλύτερό σου εαυτό. Μια αγάπη που χάνει όλη τη δύναμή της και αποκαθηλώνεται μέσα από την φράση «τα θυσίασα όλα για σένα». Μοιάζει σα να είναι η στιγμή να κάνεις ταμείο, ζητώντας να σου εξαργυρώσουν ανταποδοτικά όλα όσα στερήθηκες.
Πόσο βαρύ και άδικο είναι να λες στο παιδί σου κάτι τέτοιο. Πόση υστεροβουλία έχουν τελικά οι πράξεις και οι «φροντίδες» σου. Σαν το μεγάλωμά του να ήταν ένα καλοστημένο σχέδιο που περιμένεις να αποδώσει καρπούς. Αυτούς που εσύ θέλεις. Σα να έκανες μια επένδυση με μακροπρόθεσμα κέρδη τα οποία διεκδικείς όχι με νομικά μέσα, αλλά με συναισθηματικό εκβιασμό.
Πόση ενοχή θέλεις να γεμίσεις κάποιον όταν του χρεώνεις δικές σου αγωνίες, προσπάθειες, και υποχωρήσεις. Πόσο βάρος φορτώνεις ό,τι αγαπάς περισσότερο. Πιο τίμιο είναι να πεις εξαρχής «Άκου να δεις πουλάκι μου εγώ θα στερηθώ την καριέρα μου για να σε μεγαλώσω». Έλα όμως που το… πουλάκι δεν είναι σε θέση να συμφωνήσει, να διαφωνήσει ή να προτείνει εναλλακτικές. Υποτίθεται ότι εσύ έχεις τη στοιχειώδη ωριμότητα να διακρίνεις μεταξύ υστερόβουλης αυτοθυσίας και ανιδιοτελούς προσφοράς.
Ο ρόλος του γονιού ταλαντεύεται ανάμεσα στην ωριμότητα και τον εφηβικό εγωκεντρισμό. Είναι ανάμεσα στο έχω πλήρη συναίσθηση των ευθυνών μου και του ΕΓΩ. Όταν όμως η πλάστιγγα γέρνει προς τη δεύτερη περίπτωση και αποφασίζει να κάνει τον εαυτό του κέντρο του κόσμου. Όταν οι προσδοκίες και οι επιλογές των… απογόνων ξεφεύγουν από την μεγάλη φιλοδοξία ανακαλύπτει ότι ο καθρέπτης δεν υφίσταται. Ο καθρέφτης που οι μικροί μας ήρωες θα αντικατοπτρίσουν όλα αυτά που εμείς θέλουμε. Αγνοώντας και αδιαφορώντας εάν το δικό μας θέλω είναι και δικό του.
Και εκεί ξυπνάει μέσα μας ο υστερόβουλος εαυτός μας να ζητήσει τα δεδουλευμένα θυσιών που δεν οδήγησαν σε ό,τι τόσο ωραία είχαμε σχεδιάσει για τα παιδιά μας.
Η Ιφιγένεια θυσιάστηκε για να ξεκινήσει ένας πόλεμος. Μη διατυμπανίζεις τις θυσίες σου, γιατί ο συναισθηματικός πόλεμος γονιών παιδιών μπορεί να μην έχει αίμα, έχει όμως πόνο και κατακερματισμένες σχέσεις . Σχέσεις που χάνουν όλη τους τη μαγεία και γίνονται εμπορική συναλλαγή. Μια συναλλαγή «σου έδωσα και τώρα θα πάρω».
Δώσε αγάπη με τη σέσουλα. Πρόσφερε φροντίδα με τόνους ειλικρίνειας και ανιδιοτέλειας. Αν δεν μπορείς, η μικρή σου Ιφιγένεια θα πεθαίνει κάθε φορά που θα της θυμίζεις πόσο καταπάτησες τα θέλω σου για να χτίσεις τα θέλω κάποιου άλλου, στο βωμό της γονεϊκής σου ματαιοδοξίας.
Διαβάστε επίσης:
6 πράγματα που κάθε γονέας πρέπει να γνωρίζει για τα παιδιά και τον ύπνο
