Μεγαλώνεις
Πόσο όμορφος είναι ο κόσμος μέσα στα μάτια σου! Πόσο διαφορετική είναι η μέρα μόλις μου χαρίσεις ένα σου χαμόγελο! Πόση ευλογία νιώθω που υπάρχεις στη ζωή μου…
Μεγαλώνεις κι είναι τόσο όμορφο αυτό!
Η σχέση μας μοιάζει με ένα υπέροχο ταξίδι, μ’αποσκευές του την αγάπη, τη χαρά, την αλήθεια, την αγκαλιά και το χαμόγελό μας. Είσαι συνοδηγός και συνοδοιπόρος κι ο δρόμος μπροστά μας ανοιχτός!
Γυρνάω και σε βλέπω να κοιμάσαι τόσο ήρεμα… όπως τότε που χώραγες πάνω στο στήθος μου και κοιμόσουν με νανούρισμα το χτύπο της καρδιάς μου. Χαμηλώνω τη μουσική και συνεχίζω. Ο δρόμος μπροστά μας ανοιχτός!
Το ραδιόφωνο παίζει Ρέμο, «Γιατί έχω εσένα πλάι μου» – τι μουσική παιδεία σου έχω δώσει …- κι εσύ ξυπνάς. «Θυμάσαι, που το τραγουδούσαμε όταν ήσουν μικρή;» σου λέω. «Μπααα», μου απαντάς με τυπική έφηβική προφορά. Κι, όμως, από το κρυφό χαμόγελό σου το νιώθω πως θυμάσαι πολύ καλά …
Κοιτάς έξω από το παράθυρο και αρχίζεις να παρλάρεις και να λες τόσα ανέκδοτα που δεν προλαβαίνω να τα συγκρατήσω από τα γέλια. Σ΄αρέσει να γελάς και να κάνεις και τους άλλους να γελάνε! Η μπλούζα που φοράς σήμερα γράφει ‘You’re not fully dressed if you don’t wear your smile”
Μεγαλώνεις κι είναι τόσο όμορφο αυτό!
Εκεί που διαβάζαμε παιδικά βιβλία και φτιάχναμε ιστορίες με φανταστικούς ήρωες, τώρα διαβάζεις το χάρτη και προτείνεις την επόμενη παραλία που είναι μαγευτική όπως οδηγούμε από ψηλά. «Τι λες, πάμε για μια βουτιά;» Και ναι θα πέσεις πρώτη από το βράχο για βουτιά, μπορεί και καμιά δεκαριά φορές ακόμα μέχρι να το πάρω απόφαση να σε ακολουθήσω. Γελάμε ανέμελα…
Κι όλη αυτή την ομορφιά πώς να μην την φυλάξω σε μια φωτογραφία; Μπορεί και δυο, μπορεί και τρεις…ε εντάξει δεν είναι και δέκα. Το ξέρω σε κουράζω με τις φωτογραφίες, μα θέλω να έχεις θύμησες και αναμνήσεις από τις όμορφες στιγμές μας!
Επόμενος σταθμός μας οι πηγές. Μα κάπου στα μισά χάσαμε το δρόμο. Και; Λες να μην τον βρούμε πάλι; Όχι δα. Λίγος χωματόδρομος, δυο χωριανοί που θα μας στείλουν στην άλλη άκρη του νησιού και το gps που θα αποφασίσει λίγο αργότερα να μας δείξει τη σωστή διαδρομή. Κι εμείς γελάμε ανέμελα…
«Μαμά, πώς θα είναι το γυμνάσιο;», με ρωτάς. «Μια όμορφη εμπειρία…θα γνωρίσεις νέους φίλους, θα μάθεις νέα πράγματα και σιγά σιγά θα ανοίξεις τα φτερά σου, θα γίνεις πιο ανεξάρτητη». Αυτά τα τελευταία τα σκέφτομαι και είμαι σίγουρη πως θα βρεις το δρόμο σου. Σε εμπιστεύομαι και είμαι πλάι σου…
Νομίζω ήρθε η ώρα για παγωτό, δυο μπάλες για την καθεμιά μας, τις οποίες θα ανταλλάξουμε σε λίγο. Γιατί όλα γιατρεύονται με λίγο παγωτό, έτσι δεν είναι; Εκεί που έχουμε βουτήξει τα πόδια μας στην άμμο κι απολαμβάνουμε τη γεύση πορτοκάλι και μπισκότο σοβαρεύεις και με ρωτάς για τις σχέσεις των ανθρώπων, για την αλήθεια, για την ευτυχία…
Μεγαλώνεις κι είναι τόσο όμορφο αυτό!
Μ’ έχεις ήδη περάσει σε ύψος κι όπου πηγαίνουμε μας περνάνε για αδερφές. Κι ας σπεύδεις να ξεροβήξεις όταν λέω πως είμαι 22 χρόνων. Γελάς και διορθώνεις «Μαμά είσαι 38!». Ναι αγάπη μου! Κοντά σου, όμως, νιώθω ότι γνωρίζω καλύτερα τον εαυτό μου και μαζί σου μεγαλώνω κι εγώ.
Κι εκεί που είχα στην τσάντα μου σαπουνόφουσκες, το αγαπημένο σου μαντηλάκι κι ένα CD με τα ζουζούνια, τώρα έχω το αποσμητικό, το κινητό σου, γυαλιά ηλίου και σερβιέτες…αχ ναι…puberty is on its way!
Μεγαλώνεις κι είναι τόσο όμορφο αυτό!
Η ταμπέλα μπροστά μας γράφει «Εφηβεία – Καλώς ήρθατε» και νιώθω πως αυτό το ταξίδι θα είναι συναρπαστικό! Δεν έχουμε χάρτη, μόνο η μία την άλλη και το χαμόγελό μας. Σίγουρα θα είναι εκρηκτικό, γεμάτο χρώματα, απορίες, εξάρσεις, όνειρα, αγωνίες, μπόλικο παγωτό κι αν το θέλεις σφιχτές αγκαλιές.
Μεγαλώνεις…
Γράφει η Χαρά Μαρκατζίνου
