Πότε δε θα με ακούσετε να λέω «ένα ίσον κανένα» γιατί την «κρυάδα» που ένιωσα μετά τη γέννηση της κόρης μου Νεφέλης δεν την ξεχνάω και δεν την συγκρίνω. Αντίθετα θα με ακούσετε να λέω ξανά και ξανά ότι τα δύο παιδιά είναι καλύτερο από το ένα. Είναι πιο εύκολο, πιο ανώδυνο και πολύ πιο…. απολαυστικό!
Η δεύτερη μου κόρη η Αμαλία είναι πια 9 μηνών. Το γράφω και δυσκολεύομαι να το πιστέψω. Πως μεγάλωσε κιόλας; Πως πέρασε τόσο γρήγορα ο καιρός; Με τη Νεφέλη το πρώτο τρίμηνο μου είχε φανεί σαν ένας αιώνας, οι ορμόνες, οι αλλαγές, η κούραση δεν έλεγαν να φύγουν. Θυμάμαι να περνάω ώρες μπροστά της με μια κουδουνίστρα, να κλείνουν τα μάτια μου από την κούραση και να αναρωτιέμαι αν έτσι θα περάσει όλη μου η ζωή.
Στο δεύτερο, ακριβώς επειδή ήξερα ότι υπάρχει φως στο τέλος του «τούνελ», τα συναισθήματα αυτά ερχόντουσαν και έφευγαν αμέσως. Η ανιαρή καθημερινότητα της αρχής δε με χτύπησε γιατί υπήρχε πάντα μια Νεφέλη να μου κρατάει το ενδιαφέρον. Δεν είχα κανένα άγχος, κανέναν φόβο για το πώς θα κρατήσω το μωρό, για το αν κάνω κάτι λάθος, για τον αν την έχω πολύ αγκαλιά…. Η φροντίδα και το μεγάλωμα της baby Αμαλίας ήρθε αβίαστα, χωρίς βιβλία, ανασφάλεια και συμβουλές, χωρίς άπειρα ερωτηματικά. Αντίθετα ήρθε με μια αίσθηση σιγουριάς, ακόμα και ανεμελιάς. Το μυαλό μου ήταν ξεκάθαρο, ήξερα τι έκανα (πολλά από αυτά στον αυτόματο) και περνούσα καλά.
Με δύο παιδιά ένιωσα ότι οι 4 μας γινόμαστε «οικογένεια». Το τρίγωνο έγινε ομάδα ή οποία δυνάμωνε μέρα με τη μέρα. Έχοντας την Αμαλία on board και επειδή πια δε μπορούσα να είμαι συνέχεια πάνω από τη Νεφέλη, της έδωσα χρόνο και χώρο να… μεγαλώσει. Παράλληλα έδωσα χώρο στον Κώστα να γίνει πιο πολύ «μπαμπάς». Έτσι, αναγκάστηκε να βάλει και αυτός «εργατοώρες» στο μεγάλωμα των παιδιών, καθώς ο δικός του χρόνος «χαλάρωσης» μειώθηκε δραματικά (ο δικός μου είχε ήδη εξαλειφτεί στον πρώτο γύρο) και έπρεπε να σηκώσει μανίκια και να μπει και αυτό στο παιχνίδι.
Η μεγαλύτερη χαρά από όλες όμως με 2 παιδιά είναι να τα βλέπεις να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Τις στιγμές αυτές, θέλω απλά να αποτραβηχτώ και να απολαύσω. Χαζεύω με τον τρόπο που κοιτάει η «μικρή» Αμαλία την «μεγάλη» Νεφέλη και νιώθω μεγάλη περηφάνια για τον τρόπο που η Νεφέλη φροντίζει τη μικρή της αδελφή. Τις στιγμές που γελάνε μαζί (και ναι, υπάρχουν ήδη πολλές) συνειδητοποιώ πόσο σημαντική δουλειά κάνει η Νεφέλη στο μεγάλωμα της Αμαλίας και πάω… πάσο.
Θεωρώ ότι τα δεύτερα παιδιά μεγαλώνουν πιο «σωστά» από τα πρώτα διότι δεν φοβόμαστε μην… σπάσουν. Το πρώτο μας άγγιγμα είναι γεμάτο σιγουριά και όχι ανασφάλεια και η καθημερινότητα γεμίζει με περισσότερες εικόνες, περισσότερες, βόλτες, περισσότερα παιδιά, περισσότερες εναλλαγές, περισσότερες απολαύσεις.
Την Αμαλία την φωνάζω «αποκάλυψη» μωρού. Γελάει συνέχεια, είναι ήρεμη και μου το κάνει (όλο αυτό που ονομάζουμε μητρότητα) τόσο εύκολο! Τις περισσότερες μητέρες δύο παιδιών να ρωτήσετε θα σας πουν το ίδιο για το δεύτερό τους παιδί… Μήπως τελικά έχει να κάνει με το πώς είμαστε εμείς μαζί τους; Εάν έπρεπε να διαλέξω μια λέξη για το δεύτερο παιδί θα ήταν «απόλαυση» και εάν έπρεπε να δώσω μια συμβουλή θα ήταν… Go for it!
Γράφει η Αλεξία
