Από μικρή δεν ήθελα να νηστέψω. Η γιαγιά μου και η μητέρα μου, με είχαν κάνει να πιστεύω ότι το Πάσχα είναι μια γιορτή όπου για πολλές μέρες στερούμαι όσα μου αρέσουν. Τα αυγά, την τυρόπιτα που πάντα λάτρευα, το γάλα, το τυρί και φυσικά όλες τις γλυκές λιχουδιές. Δεν ήξερα γιατί δεν έπρεπε να μην απολαμβάνω όλους αυτούς τους πειρασμούς και μάλιστα σε μια γιορτή. Στο παιδικό μου μυαλό δεν μπορούσε να συνδυαστεί μια γιορτή με απαγορεύσεις. Ο παππούς μου, κυρίως, είχε προσπαθήσει να μου μιλήσει για την εγκράτεια. Μου έλεγε, θυμάμαι, ότι το Πάσχα είναι μια καλή ευκαιρία να «είμαι καλό παιδί» και να μην επαναλάβω όλες τις «κακές πράξεις» που κάνω όλον τον υπόλοιπο χρόνο. Στο μυαλό μου, καταλάβαινα ότι είμαι εκ προοιμίου «κακό παιδί» και πως για να γίνω «καλό», έπρεπε να στερηθώ όσα αγαπώ και να γίνω κάτι που δεν είμαι. Τότε αποφάσιζα ότι προτιμούσα να είμαι «κακό» παιδί. Κι αν, μάλιστα, πρόκειται να στερηθώ τις σοκολάτες και τις καραμέλες βουτύρου, ας γίνω το χειρότερο παιδί του κόσμου.
Τα χρόνια πέρασαν, έγινα μητέρα, και φυσικά ωρίμασα μέσα μου και κατάλαβα όλα αυτά που δεν μπορούσαν να μου εξηγήσουν η γιαγιά και ο παππούς μου παρά τις καλές τους προθέσεις. Συνειδητοποίησα ότι η εγκράτεια αφορά τις κακές μας συνήθειες, που φυσικά δεν περιορίζονται στο φαγητό. Στην ουσία το φαγητό είναι το λιγότερο, γι’ αυτό και στην προσωπική μου προσπάθεια για εγκράτεια, όχι μόνο τις μέρες του Πάσχα, αλλά γενικά, το έχω βγάλει έξω από τις δοκιμασίες μου. Προτιμώ να βάζω πιο δύσκολους και πιο ουσιαστικούς «περιορισμούς» στον εαυτό μου.
Φέτος ο μικρός μου γιος μου εκμυστηρεύτηκε ότι στο σχολείο η δασκάλα τους είπε ότι είναι αμαρτία να τρώμε κρέας, και μερικές μέρες ακόμα και λάδι κατά τη διάρκεια της μεγάλης εβδομάδας. Τους είπε ακόμα ότι πρέπει να κάνουν θυσίες προκειμένου να ευχαριστήσουν τον Χριστό, που σταυρώθηκε για μας. Το παιδί γύρισε προβληματισμένο στο σπίτι και συζητήσαμε για όλα αυτά. Του εξήγησα, όσο πιο απλά μπορούσα, ότι ο Θεός αυτό που θέλει για μας είναι να είμαστε ευτυχισμένοι και όχι να στερούμαστε όσα μας κάνουν να νιώθουμε όμορφα, από τη στιγμή που αυτά δεν βλάπτουν τους άλλους. Μπορούμε λοιπόν να είμαστε ευτυχισμένοι όταν δεν κάνουμε κακό στους συνανθρώπους μας, όταν προσφέρουμε, όταν δεν τους ξεχωρίζουμε σε μαύρους, κίτρινους, φτωχούς ή «χαζούς», όταν μάθουμε να συγχωρούμε και όταν δεν κρατάμε θυμό ή μνησικακία στην καρδιά μας. Γιατί όλα αυτά, είναι ένα βάρος που κουβαλάμε μέσα μας, σαν ένα σακουλάκι με άχρηστα πράγματα που πρέπει να ξεφορτωθούμε για να νιώθουμε πιο ανάλαφροι.
«Εσένα τι έχει μέσα το σακουλάκι σου;» με ρώτησε ο μικρός. Του απάντησα ότι έχει συχνά ψέματα που είπα, άσχημες σκέψεις για πολλούς ανθρώπους, απαισιοδοξία και πολλές φορές απελπισία. «Το δικό σου τι έχει;» τον ρώτησα. «Το δικό μου έχει αταξίες και χμμμ αρκετές ψέυτικες δικαιολογίες για να μην κάνω πράγματα που μου λες. Λέω ψέματα ότι πονάει η κοιλιά μου για να μην διαβάσω, ότι έφαγα το φρούτο μου ενώ το πέταξα γιατί δεν μου άρεσε, ότι έκανα φασαρία στην τάξη και η δασκάλα με μάλωσε και στο έκρυψα για να μην με μαλώσεις». «Ωραία» του είπα, θέλεις αυτές τις 15 μέρες του Πάσχα να αδειάσουμε μαζί τα σακουλάκια μας»;. Του άρεσε πολύ η ιδέα. Αποφασίσαμε λοιπόν να φάμε όλες τις λιχουδιές χωρίς κανένα περιορισμό, αλλά να μην πούμε ούτε ένα ψέμα αυτές τις δύο εβδομάδες. Και αν σκεφτούμε να πούμε ένα, να το διώξουμε μακριά από το μυαλό μας. Στο παιχνίδι μπήκε και ο μπαμπάς του, ο οποίος παραδέχτηκε πως στο δικό του σακουλάκι έχει πολύ θυμό γι’ αυτό και φωνάζει πολλές φορές. Αποφάσισε λοιπόν κι αυτός, να το αδειάσει και αυτές τις δυο εβδομάδες να μην φωνάξει ούτε μια φορά σε κανέναν. Συμφωνήσαμε πως αν κάποιος από τους τρεις μας «ξεφύγει» από το παιχνίδι, οι υπόλοιποι θα τον συγχωρήσουμε και θα τον ενθαρρύνουμε να συνεχίσει την προσπάθεια.
Έχουμε φτάσει Μεγάλη Παρασκευή και όλοι μας τα έχουμε πάει περίφημα μέχρι σήμερα. Δεν έχει χρειαστεί να συγχωρήσουμε κανέναν, γιατί προς το παρόν όλοι καταφέραμε να είμαστε εγκρατείς και να «δαμάσουμε» τις κακές μας συνήθειες. Ακόμα κι αν κάνουμε «λάθος» τις επόμενες μέρες, ξέρω ότι δοκιμάσαμε να κάνουμε την καλύτερη «νηστεία» όλων των εποχών. Και ίσως καταφέρουμε να την κρατήσουμε για πολύ καιρό.
