Την τελευταία φορά που σε είδα υπήρχε ένα άδειο μπουκάλι κρασί στα πόδια σου. Στο σπίτι σου επικρατούσε ένα χάος – ο απόηχος ενός άλλου αγώνα.
Και ήρθα γιατί νόμιζα ότι με χρειαζόσουνα. Ήλπιζα ότι με χρειαζόσουνα.
Είχε ζέστη, είχα ναυτία από τις ορμόνες της εγκυμοσύνης και είχα βάλει το χέρι μου πάνω στο στόμα μου. Σε βρήκα αναμαλλιασμένη και χυμένη πάνω στον καναπέ σου, να κοιμάσαι. Νόμιζα ότι είχες πεθάνει για μια στιγμή, αλλά όχι.
Έχουν περάσει πέντε χρόνια από τότε και έχω ακόμα αυτή την εικόνα στο μυαλό μου.
Δεν ξέρω πού βρίσκεσαι – αν είσαι εντάξει, αν έχεις τροφή, στέγη, αγάπη. Δεν ξέρω καν πώς θα μοιάζεις τώρα. Είναι τα μαλλιά σου ακόμα κοντά; Τα δόντια σου είναι ακόμα σε κακή κατάσταση; Έχει καταστρέψει το αλκοόλ το συκώτι σου; Είσαι χλωμή; Τα μάγουλά σου έχουν βαθουλώσει; Το πρόσωπό σου είναι σκυθρωπό;
Αναρωτιέμαι τι ξέρεις για μένα.
Έχω μωρά. Οι τρεις που ήξερες έχουν μεγαλώσει, έφηβοι, τελείωσαν το λύκειο και σχεδιάζουν το μέλλον τους. Οι δύο που δεν ξέρεις κοιτάζουν με δέος τον κόσμο. Δεν γνωρίζουν ακόμη πόσο μοναχικός και σκληρός μπορεί να γίνει. Δεν ξέρουν την απώλεια. Δεν ξέρουν ότι σε έχουν χάσει πολύ πριν σε γνωρίσουν.
Έχεις χάσει 33 εορτασμούς γενεθλίων. Αποφοίτηση από το λύκειο. Γιορτές. Γενέθλια. Παρελάσεις. Έχεις χάσει τα πρώτα δόντια και τα πρώτα βήματα και τις πρώτες ημέρες του σχολείου. Έχεις χάσει κάθε Χριστούγεννα, κάθε Πρωτοχρονιά, τις γαλοπούλες, τα δώρα, τα πυροτεχνήματα, το παγωτό βανίλια – τα γέλια, τα δάκρυα.
Έχασες όταν το άρθρο που έγραψα το συζητούσαν στην τηλεόραση, αλλά βάζω στοίχημα ότι δεν το έχασες, γιατί παρακολουθείς την εκπομπή που προβλήθηκε. Απλά δεν με πήρες ποτέ τηλέφωνο να μου πεις ότι το είδες. Έχεις χάσει τα άρθρα μου και κάθε μου πρόοδο. Μέσα στον πόνο του να μην σε ξέρω, δεν σε θυμάμαι.
Έχεις χάσει τη ζωή τους, τη ζωή μου. Όλα αυτά.
Είμαι θυμωμένη μαζί σου γιατί δεν μετράω για σένα.
Εδώ και 20 χρόνια έχω αποφύγει το αναπόφευκτο: Να γίνω σαν εσένα. Τα παιδιά μου δεν θα μεγαλώσουν και θα με απεχθάνονται, δεν θα με κατηγορούν για τις ανεπάρκειες στη ζωή τους. Ο γάμος μου δεν θα αποτύχει ούτε θα παραπαίει η καριέρα μου. Απέφυγα τον ψυχίατρο. Απέφυγα τα φάρμακα. Απέφυγα ανθρώπους. Πίεσα τον εαυτό μου να είναι ενεργητικός, κατακτητής αυτού που θέλει και να έχει κίνητρο.
Δεν μπορώ να κοιτάζω στον καθρέφτη, γιατί σε βλέπω εκεί. Και όταν σε βλέπω, βλέπω εμένα.
Και είναι τρομακτικό.
Είμαι θυμωμένη μαζί σου που δεν μου έδωσες τα μέσα να σε βοηθήσω, προσποιούμενη ότι είσαι εντάξει. Είμαι θυμωμένη μαζί σου επειδή στην απελπισμένη μου προσπάθεια να αποφύγω εσένα, έχω γίνει σαν εσένα έστω και χωρίς να σε βλέπω.
Εκατό φορές έχω σηκώσει το ακουστικό και σκέφτομαι ότι πρέπει να σε πάρω. Και εκατό φορές δεν πήρα και τώρα έχω ξεχάσει τον αριθμό σου. Την διεύθυνσή σου. Πόσο ψηλή είσαι. Πώς μυρίζεις.
Συνήθως μύριζες Marlboro Light 100s και Χαρά – το άρωμα, όχι το συναίσθημα.
Ακόμα καπνίζεις;
Δεν θυμάμαι την αίσθηση της αγκαλιάς σου – ή αν έχω νιώσει ποτέ την αγκαλιά σου. Δεν θυμάμαι να σου κρατώ το χέρι ή να με παρηγορείς στον πόνο, αν και φαντάζομαι το έκανες. Όλα έχουν γίνει θαμπά μετά από τόσα χρόνια απόστασης μεταξύ μας.
Δεν θυμάμαι πώς είναι να έχεις μητέρα. Θα μπορέσω, άραγε, ποτέ να μάθω;
Επιμέλεια: Φανή Καρδάση
