Πολλές μαμάδες, γιατί από τις ειδικούς δεν είδα χαίρι, μου πρότειναν να αντλώ γάλα από το θήλαστρο ώστε να υπάρχει έτοιμο σε μπιμπερό προκειμένου το μωρό να πίνει μητρικό γάλα αλλά να μην περνάω κάθε φορά τα μαρτύρια του τάνταλου. Ωστόσο, αν και το δοκίμασα, άρχισα να αναρωτιέμαι μήπως τελικά το μωρό πίνοντας από το μπιμπερό δεν “δεθεί μαζί μου” αν δεν θηλάσει αφού έχουν γραφτεί παιάνες για το δέσιμο μωρού μάνας κατά τη διάρκεια του θηλασμού.
Μετά όμως σκέφτηκα, με την λίγη λογική που μου είχε απομείνει, πως δεν είναι δυνατόν όλες εκείνες οι μάνες που δεν κατάφεραν να θηλάσουν, που δεν έπρεπε να θηλάσουν για σοβαρούς λόγους υγείας ή που δεν ήθελαν βρε αδελφέ, δεν θα δεθούν ποτέ με το παιδί τους; Και όλα αυτά τα μωρά που τελικά ήπιαν γάλα τις πρώτες μέρες της ζωής τους από το μπιμπερό του διαβόλου είναι μωρά ενός κατώτερου θεού και θα έχουν προβλήματα στο μέλλον; Δηλαδή μήπως να χαλαρώσουν λιγάκι οι υπέρμαχοι του θηλασμού, που το μόνο που έχουν καταφέρει είναι να αγχώσουν τις μητέρες που θέλουν και το παλεύουν;
Επανέρχομαι στην προσωπική μου ιστορία. Άρχισα να αντλώ γάλα με το θήλαστρο. Κόντευα να ξεχάσω ότι έχω στήθος για να γεμίσω με κόπο 40 ml, με αποτέλεσμα να σκέφτομαι ότι δεν γίνεται, δεν έχω γάλα. Όμως δεν ήθελα να τα παρατήσω. Μια άλλη μητέρα μου είπε ότι υπάρχουν μαίες – εκτός μαιευτηρίων – που η δουλειά τους είναι να έρχονται στο σπίτι – όχι βέβαια με το αζημίωτο – για να σου δείχνουν πώς θηλάζεις. Το δοκίμασα και αυτό.
Ήρθε στο σπίτι μου μια κυρία με μια τεράστια κούκλα, σε μέγεθος μωρού και προσπαθούσε με αυτό το άκαμπτο παιχνίδι να μου δείξει πώς θα κρατάω το μωρό. Παράλληλα η συγκεκριμένη κυρία, και εδώ μπορείτε να με χαστουκίζετε μέχρι αύριο το πρωί, είχε φέρει μαζί της και ένα τεράστιο μακρύ μαξιλάρι γεμισμένο με κόκκους ρυζιού που προφανώς θα είχαν συλλέξει από παρθένες λέγοντας προσευχές από ένα μακρινό μέρος του πλανήτη, γιατί ήταν πανάκριβο. Ο σκοπός του μαξιλαριού ήταν να το τυλίγω γύρω από τη μέση μου, ενώ κάθομαι και να ξαπλώνω το μωρό πάνω του και κοντά στο στήθος μου για να μην κουράζομαι. Ούτε αυτό έπιασε γιατί για να φέρω το ειδικό μαξιλάρι στο ύψος που έπρεπε και να “κουμπώσω” το μωρό στη σωστή θέση έπρεπε να είμαι ακίνητη. Αν φταρνιζόμουν, για παράδειγμα, χάναμε την ΣΩΣΤΗ θέση, που έπαιζε να είναι μόνο μία και μοναδική, και το σχέδιο ναυαγούσε. Ευτυχώς το μαξιλάρι δεν πήγε χαμένο γιατί το έχουμε παραχωρήσει στον σκύλο. Να πω κάπου εδώ ότι η σωστή θέση είναι αυτή που σε βολεύει. Σε εμένα δούλεψε η θέση “ξαπλωμένη στο κρεβάτι γυρισμένη στο πλάι, και το μωρό να θηλάζει ήσυχα και εσύ να μην κουράζεσαι”.
Τελικά και με τα χίλια ζόρια κατάφερα να θηλάσω 8 μήνες. Σε όλο αυτό το διάστημα έκλαιγα, πονούσα, ήθελα να τα παρατήσω, είχα πέσει σε μία απερίγραπτη απελπισία στην οποία συντελούσε και η επιλόχεια κατάσταση, δεν θα πω κατάθλιψη – γιατί κατάθλιψη δεν πέρασα – και όλα φαίνονταν πιο μαύρα απ’ ότι ήταν. Εννοείται ότι έδινα συμπλήρωμα γιατί το μωρό πεινούσε διαρκώς και δεν του έφτανε το γάλα μου και εννοείται – και το λέω για τις νέες μητέρες – ότι οποιαδήποτε κρέμα του εμπορίου έβαλα στις θηλές μου για να ανακουφιστούν, δεν έκαναν απολύτως τίποτα. Το μόνο που έπιανε και σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα και αναλαμβάνω και την ευθύνη αυτών που λέω, είναι να αφήνετε το στήθος σας χωρίς στηθόδεσμο εκτεθειμένο στον αέρα όλη την ημέρα αν γίνεται (εντός σπιτιού εννοείται). Καταλαβαίνω πόσο άβολο είναι, ειδικά γιατί το στήθος είναι υπερβολικά βαρύ, όμως ήταν ο μόνος τρόπος να μην πληγιάσω και να μπορώ να παρατείνω τον θηλασμό.
Γιατί γράφω αυτό το κείμενο. Για να πω ανοιχτά αυτό που λέμε όλες οι μητέρες που θέλουμε να θηλάσουμε.
Μην κάνετε υστερίες, μην περιγράφετε τον θηλασμό σαν ένα υπέροχο ταξίδι ομορφιάς στα Χόντος Σέντερ. Πείτε ανοιχτά ότι είναι ένα μεγάλο αγγούρι και σταθείτε, οι ειδικοί, δίπλα στις μητέρες με υπομονή, επιμονή και σαφείς πληροφορίες για το τι πρέπει να κάνουν και όχι με τυπωμένες οδηγίες, 1,2,3 γιατί δεν θα συνδέσουμε έπιπλο ΙΚΕΑ, να θηλάσουμε θέλουμε.
Όσες γυναίκες ΔΕΝ θήλασαν για τους δικούς τους λόγους, δεν είναι κακές μάνες, δεν είναι αδιάφορες, δεν είναι άτυχες σε περίπτωση που δοκίμασαν και δεν τα κατάφεραν, ούτε ανίκανες. Ούτε σημαίνει ότι τα μωρά τους θα έχουν πρόβλημα έναντι των άλλων και θα τις αγαπούν λιγότερο επειδή δεν ήπιαν μητρικό γάλα. Αυτή η υστερία είναι τραγική και δεν βοηθά σε τίποτα.
Δεν θα κλείσω τα μάτια στις εταιρίες παρασκευής φόρμουλας. Ποιος μπορεί να πειστεί ότι το γάλα σε σκόνη είναι καλύτερο από το μητρικό. Ουδείς.
Από την άλλη έχουμε πολλά στο κεφάλι μας ως μητέρες. Και αυτό δεν λέγεται με προσπάθεια αγιοποίησης της μητρότητας, τα βαριέμαι κιόλας αυτά και δεν τα πιστεύω. Ωστόσο δώστε χώρο στις προσπάθειες που κάνει κάθε μάνα και μην γίνεστε εχθροί μεταξύ σας. Δεν επιτρέπεται να χωρίζονται οι μαμάδες σε αντίπαλα στρατόπεδα για τον θηλασμό. Και μακάρι να ήταν μόνο γι’ αυτόν. Πολλές από εμάς έχουμε μετατραπεί σε μαινάδες που κρίνουν τις υπόλοιπες για το πώς μεγαλώνουν τα παιδιά τους. Ας κοιτάξει η κάθε μία το δικό της παιδί, τον δικό της ρόλο ως μάνα και ας περιορίσουμε την κριτική μας σε πιο αθώα πράγματα, που δεν πληγώνουν, όπως ένα χρώμα μανόν ας πούμε.
Γράφει η Λίνα Παπαδοπούλου
Διαβάστε επίσης:
