«Είσαι πολύ χαλαρή μαμά» μου είπε ένας φίλος εξηγώντας μου ότι «τα παιδιά χρειάζονται πειθαρχία και όρια». Αυτό που έβλεπε ήταν μια μαμά να μην φωνάζει, να μην βάζει τιμωρίες στα παιδιά και να συζητάει. «Με τη συζήτηση δεν πας πουθενά» μου λέει, ενώ «με τις φωνές θα καταλάβει ποιος έχει τον έλεγχο. Έτσι θα ελέγξεις την κατάσταση και δεν θα κάνουν ό,τι θέλουν». Πόσο λάθος!
Πολλοί γονείς μπερδεύουν τα όρια με την τιμωρία. Μπερδεύουν τις φωνές με τον έλεγχο. Είναι λογικό, αφού βλέπουν ότι οι φωνές «πιάνουν αμέσως». Ίσως και οι δικοί τους γονείς να έκαναν το ίδιο. Πόσο δύσκολο είναι, όμως, να καταλάβουν ότι οι φωνές αποξενώνουν τα παιδιά, τα απομακρύνουν από τους γονείς, δημιουργούν ανασφάλεια; Εξάλλου, ποιος είναι ο σκοπός; Να έχουμε παιδιά που κάνουν ακριβώς ό,τι τους λέμε επειδή φοβούνται ή παιδιά που θα μπορούν να εκφράζονται ανοιχτά επειδή νιώθουν ασφάλεια;
Η ήρεμη μαμά είναι ψύχραιμη. Δεν φωνάζει. Ελέγχει τα συναισθήματά της, την αντίδρασή της, την κατάσταση. Δεν χρειάζεται να φωνάξει. Θα θέσει το όριο απλά και ξεκάθαρα. Εάν το παιδί ξεπεράσει το όριο τότε θα υπάρξουν φυσικές συνέπειες. Ναι, είναι αυστηρό σε κάποιες περιπτώσεις αλλά δεν είναι αυταρχικό. Το παιδί μαθαίνει ότι έχει ευθύνες και ότι υπάρχουν συνέπειες σε ό,τι κι αν κάνει.
Σύμφωνα με την ψυχολόγο Siggie Cohen, η ψύχραιμη και ήρεμη μαμά δεν είναι χαλαρή. Δεν επιτρέπει στα παιδιά της να κάνουν ό,τι θέλουν. Δεν τους επιτρέπει να φέρονται όπως θέλουν κι ας πληγώνουν τους άλλους. Αντίθετα, με ευγενικό και ήρεμο τρόπο προσπαθεί μαζί με το παιδί- μέσα από τη συζήτηση- να το βοηθήσει να εκφραστεί. Να ανακαλύψει γιατί συμπεριφέρεται έτσι. Να δώσει την αγκαλιά της και ασφάλεια και όταν χρειαστεί να βρει μαζί του λύσεις αλλά και να θέσει τα όρια που χρειάζονται.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
