Η μικρή κόρη της Ελιάνας Χρυσικοπούλου έγινε 2 χρονών και εκείνη γράφει για τα σκοτεινά μονοπάτια αυτής της διαδρομής, για τα οποία κανείς δεν μιλά ανοιχτά…
Η Βικτώρια έγινε δυο. Το μικρό μωράκι μου δεν είναι πια μωράκι. Είναι ολόκληρο παιδάκι πια. Τρέχει, πηδάει, χορεύει, τραγουδάει, μιλάει αδιανόητα καλά για την ηλικία της (η Ισαβέλλα στην ηλικία της έλεγε μόνο δισύλλαβες λέξεις – η Βικτώρια κοντεύει να μας απαγγείλει Σαίξπηρ) και προσπαθεί από μόνη της να βγάλει την πάνα.
Όμως η Βικτώρια δεν είναι η μόνη που μεγάλωσε. Μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια, εγώ μεγάλωσα, ωρίμασα και εξελίχθηκα πολύ. Τα δύο πρώτα χρόνια με το δεύτερο παιδί μου (με έμφαση στον πρώτο χρόνο) τα πέρασα hardcore. Χωρίς να πολυκαταλαβαίνω τι γίνεται, σαν να έχω μεθύσει από ένα κοκτέιλ κούρασης, αϋπνίας, μαύρων σκέψεων, τύψεων.
Τώρα όμως έφτασε η στιγμή που μπορώ να μιλήσω για αυτό τον καιρό, με την ελπίδα πως κάπου εκεί έξω με διαβάζει κάποια παιγμένη μαμά δύο παιδιών και θα αισθανθεί λιγότερο μόνη. Σε εσένα, λοιπόν, υπόσχομαι. Όταν το δεύτερο μωράκι σου θα σβήνει τα δύο κεράκια του, εσύ θα είσαι στο πλάι του ωριμότερη, δυνατότερη, σοφότερη και οι μαύρες σκέψεις θα έχουν φύγει πια μακριά.
Διαβάστε επίσης: 4 τρόποι για να βοηθήσουμε τα παιδιά να γνωρίσουν τον κόσμο μας
Δύσκολη αλήθεια #1: Δεν ενθουσιάστηκες εξαρχής με το δεύτερο όσο με το πρώτο
Έρχονται όλοι στο μαιευτήριο να σε δουν (ποιοι «όλοι» δηλαδή, ούτε οι μισοί από αυτούς που είχαν έρθει στο πρώτο) και σε ρωτάνε την ερώτηση του εκατομμυρίου:
«Το αγαπάς όσο το πρώτο;».
Και εσύ δεν ξέρεις τι να απαντήσεις, γιατί ναι, φυσικά και το αγαπάς, παιδί σου είναι, το κουβαλούσες 9 μήνες, αλλά, αν πρέπει να είσαι ειλικρινής, δεν αισθάνεσαι το ίδιο σοκ και δέος όπως με το πρώτο, ούτε πετάς στους 7 ουρανούς όπως την πρώτη φορά.
Τι να εξηγείς όμως τώρα, οπότε απλά λες «ναι, βέβαια» για να ξεφορτωθείς τον συνομιλητή σου και την αμηχανία της στιγμής. Μάντεψε: Το παράδοξο θα ήταν να αισθανόσουν με το δεύτερο ακριβώς όπως με το πρώτο. Το πρώτο παιδί σου είναι εκείνο που σε έκανε μητέρα. Το πρώτο παιδί σου είναι αυτό που έχεις ήδη περάσει μαζί του δύο, τρία ή πέντε ονειρεμένα, φανταστικά αυτοκόλλητα χρόνια.
Με το δεύτερο, πάλι, έχεις περάσει ένα εικοσιτετράωρο όπου εκείνο δεν ξέρει ούτε που είναι η μύτη του και εσύ δυσκολεύεσαι ακόμα και να καθίσεις από τα ράμματα ή τις αιμορροΐδες. Οπότε λιγάκι άδικη η σύγκριση, ε;
Δύσκολη αλήθεια #2: Ο πρώτος χρόνος είναι hardcore
Το μεγάλο παιδί σε τραβάει γιατί σε διεκδικεί. Το μωρό ουρλιάζει γιατί θέλει πάλι γάλα. Το σπίτι θέλει μια βασική συντήρηση για να μη σας φάνε τα σκουλήκια. Ο άντρας σου θέλει να γίνεις όπως ήσουν. Στη δουλειά περιμένουν να είσαι ήρεμη, συνεπής, παραγωγική. Αν έχεις και την ατυχία να μην κοιμάται καθόλου καλά το μωρό σου, θα περάσεις τον πρώτο χρόνο κάνοντας κατά καιρούς τις πιο μίζερες σκέψεις, τις οποίες, μάλιστα, δεν μπορείς να τις μοιραστείς και με κανέναν, γιατί πολύ απλά είναι εντελώς ταμπού για μια μάνα να σκέφτεται πράγματα όπως «καλά δεν ήμασταν μόνο με ένα;» ή «μήπως δεν έπρεπε να είχα κάνει ποτέ παιδιά γενικώς;» ή «γιατί δεν νιώθω πλήρης με τον ρόλο της μητρότητας όπως θα έπρεπε;» ή το ακόμη πιο κορυφαίο, «άραγε αν εξαφανιστώ θα καταφέρουν να μεγαλώσουν μόνο με τον μπαμπά τους;».
Είναι η πρώτη φορά που καταγράφω αυτές τις σκέψεις – βασικά είναι η πρώτη φορά που παραδέχομαι πώς τις είχα. Και είμαι σίγουρη πως διαβάζοντας τις κάποιες μαμάδες (πιο ξεκούραστες; Πιο υπομονετικές; πιο ψυχικά δυνατές από εμένα;) θα με κρίνουν. Αλλά δεν με νοιάζει, διότι εγώ ψάχνω αυτή τη μια που αισθανθήκαμε τα ίδια, να της πω, «κάνε υπομονή, θα περάσει»
Δύσκολη αλήθεια #3: Θα έρθουν στιγμές που θα μισείς τον άντρα σου
Ενδέχεται να χωρίσεις κιόλας. Στατιστικά, τα περισσότερα παντρεμένα ζευγάρια χωρίζουν μέσα στα πρώτα χρόνια μετά τον ερχομό των παιδιών. Διότι αυτό το πράγμα που λέγεται «παιδί» -και ειδικά αυτό το πράγμα που λέγεται «2 παιδιά»- είναι για το ζευγάρι και τις ισορροπίες του κάτι σαν φυσική καταστροφή. Φαντάσου σαν να είστε εσύ και ο καλός σου εκδρομή με ένα cabrio μια υπέροχη μέρα με λιακάδα και ξαφνικά, από το πουθενά, να γίνει κατολίσθηση και να πέφτουν επάνω στο κεφάλι σας εκατοντάδες πέτρες.
Τι φαντάζεσαι πως θα συμβεί, ότι θα μείνετε ψύχραιμοι; Ενωμένοι; Αγαπημένοι; Το πιθανότερο είναι πως ο οδηγός θα χάσει τον έλεγχο του οχήματος, ο συνοδηγός θα τσιρίζει και το κάμπριο τελικά θα πέσει στον γκρεμό. Ή, θα σταματήσει λίγο πριν. Αν αντέξεις, πάντως, και περιμένεις να περάσει ο εφιάλτης, θα έρθει η μέρα που θα μπορέσετε να βγείτε από τα συντρίμμια και ίσως -λέω, ίσως- να το πιάσετε από εκεί που το είχατε αφήσει.
Διαβάστε τη συνέχεια στο missbloom.gr
