3. Την πρωτοκαθεδρία στις συζητήσεις έχει πάντα η διατροφή
Τι τρώνε, τι δεν τρώνε. Της μιας τα έτρωγε όλα από μικρό. “Έπιανε λέει τη σαρδέλα και την έκανε μια χαψιά” απ’την κούνια, της άλλης τα τρώει όλα στον ατμό, η άλλη βάζει μόνο λίγο αλάτι, η άλλη μόνο ελαιόλαδο, τα κρουασάν και τα τσιπς είναι του διαβόλου πράγματα, η άλλη βγάζει τη φλούδα απ’τα φρούτα γιατί έχουν φυτοφάρμακα, ενώ η τρίτη λέει “α πα πα πα εκεί κρύβονται όλες οι βιταμίνες”. Εγώ πάλι που το δουλεύω το μακαρόνι σαν γαζώτρια, λέω “και το μακαρονάκι άμα βιάζεσαι μια χαρά είναι”, “ναι ναι ναι” λένε όλες οι άλλες και “τα αυγά” επίσης και δεν έχει τελειωμό όλο αυτό. Μπορώ να γράφω μερόνυχτα.
4. Αφού κλείσουμε και το κεφάλαιο “κατσαρόλα”, πιάνουμε τα άλλα μέλη της οικογένειας
Και σε ποιον πέφτει ο κλήρος; Στον σύζυγο και κυρίως στο κομμάτι, αν συμμετέχει στο σπίτι ή αν τον βλέπεις και λες “μπα, πως από’δω;”. Τελικά, το συμπέρασμα που βγαίνει είναι πως ο σύζυγος της μιας βοηθά, τι βοηθά δηλαδή τον έχει κάνει άλογο, της άλλης συμμετέχει στα πάντα, αλλά δεν είναι πολύ ευχαριστημένη, του βάζει ένα 8 στα 10, της τρίτης είναι απών, και θέλει να τον εκπαιδεύσει γιατί “ποτέ δεν είναι αργά” και ρωτά εμάς πώς τα καταφέραμε και τους βάλαμε στον ίσιο δρόμο. Τολμώ να πω ότι αυτά τα τσεκάρεις από πριν και καλό είναι να’χεις κάνει τα κουμάντα σου, αλλά πέφτουν να με φάνε. “Όταν είσαι ερωτευμένος και δεν έχεις παιδιά, δεν τα σκέφτεσαι αυτά”. Και κάπως έτσι έχει πάει μεσημέρι και παραγγέλνουμε μια σαλάτα.
5. Πάνω στη σαλάτα, είναι η καλύτερη ώρα να μιλήσουμε για τις δικές μας μάνες
Καμία δεν θέλει να μοιάσει στη δική της. Όλες φροντίσαμε γι’αυτό, όλες πιστεύουμε ότι δεν έχουμε καμία σχέση μαζί τους κι όλες ίδιες είμαστε. Πιάνουμε τις εποχές, που η μαμά της μίας δεν σήκωνε κουβέντα, της άλλης σήκωνε χέρι, η τρίτη έκανε ό,τι της έλεγε ο άντρας της, κτλ. Κι όλοι οι τύποι μαμάδων που’χουν αναλύσει ψυχαναλυτές, ξεδιπλώνονται στα τραπεζάκια δίπλα στους ελληνικούς και τους καπουτσίνο. Αφού εκφράσουμε τα παράπονά μας για τις μαμάδες μας – εμένα δεν με άφηνε να ξεμυτίσω, την άλλη την έβαζε τιμωρία, την τρίτη την περίμενε με το ρολόι στο χέρι απ’την έξοδο – καταλήγουμε ότι όλες είναι καλύτερες γιαγιάδες απ’ό,τι μαμάδες. Γιατί τότε τόσα ήξεραν τόσα έκαναν, ενώ τώρα εμείς, είμαστε βουτηγμένες στη γνώση και στην συνειδητότητα.
Γράφει η Έλλη Παπαναστασίου
Διαβάστε επίσης:
Να θυμάμαι: δεν θα είναι μικρά για πάντα
