Ως μαμά προσπαθώ να δημιουργήσω ένα ασφαλές και αγαπησιάρικο περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγαλώνουν τα παιδιά μου. Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι υπερπροστατευτική ούτε ότι δεν επιτρέπω στα παιδιά μου να βλέπουν την πραγματικότητα. Ανάλογα με την ηλικία τους – ο μεγάλος είναι δέκα και η μικρή είναι 6- θα συζητήσω μαζί τους για τα αρνητικά τους συναισθήματα, θα μιλήσω για τον θάνατο (και τα δύο με έχουν ρωτήσει) αλλά και για τα άσχημα πράγματα που μπορεί να δουν (φωτιές, έναν κύριο που βρίζει στο δρόμο κ.α.).
Θέλω, όμως, οι ενήλικες που έρχονται σε επαφή μαζί τους και έχουν μια επιρροή πάνω τους – οι παππούδες, οι θείες, οι νονοί και οι φίλοι μας, να τους φέρονται σωστά. Έχοντας πρόσφατα μια κακή εμπειρία με μια φίλη που ήρθε για επίσκεψη σπίτι μου, αποφάσισα ότι υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που καλό είναι να μην κάνουν παρέα με τα παιδιά μου καθώς περνάνε άσχημα μηνύματα σε παιδιά που δεν είναι ακόμα σε θέση να το επεξεργαστούν και να το διαχειριστούν.
3 άνθρωποι που δεν αφήνω να κάνουν παρέα με τα παιδιά μου
Οι άνθρωποι που τα συγκρίνουν
“Ο Γιώργος έχει ήδη μάθει κολύμπι”, θα πει η θεία και “γιατί δεν μαθαίνεις κι εσύ, μεγάλωσες πια” ή “γιατί δεν είσαι σαν τη Μαρία που κάθεται ήσυχα στην καρέκλα της;”. Οι συγκρίσεις “κλέβουν τη χαρά” των παιδιών και ακόμα χειρότερα θέτουν τις βάσεις για να μην έχουν αυτοπεποίθηση. Αυτά τα σχόλια μπορεί να φαίνονται αθώα, όμως κάνουν τα παιδιά να νιώθουν ότι δεν είναι ικανά, ενώ σύμφωνα με έρευνες τα παιδιά αυτά τείνουν να τα παρατάνε πιο εύκολα!
Οι άνθρωποι που κάνουν σχόλια για την εμφάνισή τους
“Πήρες κιλάκια;” θα πει η γιαγιά ή “όλο τρως” ή “βλέπω το τρως όλο το φαγητό σου”. Μπορεί το σχόλιο να έχει να κάνει ακόμα και με κάποιο χαρακτηριστικό όπως “έχεις πεταχτά αυτάκια” ή “τα δόντια σου είναι στραβά”. Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό, αλλά υπάρχουν πολλοί ενήλικες που κάνουν τέτοια σχόλια μπροστά στα παιδιά. Όταν τα παιδιά νιώθουν άσχημα για την εμφάνισή τους δεν αποκτούν αμέσως χαμηλή αυτοεκτίμηση αλλά μπορεί να εμφανίσουν διατροφικές διαταραχές, άγχος ακόμα και κατάθλιψη σε μεγαλύτερη ηλικία.
Οι άνθρωποι που τους βάζουν ταμπέλες
“Είσαι τεμπελάκος” ή “είσαι λίγο αργός” ή ακόμα και “είσαι απρόσεκτος”. Αυτές οι ταμπέλες μπορεί να “κολλήσουν” στο μυαλό ενός παιδιού. Να τις σκέφτονται ως αληθείς, να τις υιοθετήσουν, να τους μπερδέψουν. Μπορεί να γίνουν η φωνή που ακούν μέσα τους πριν από κάθε πρόκληση ή προσπάθεια στη ζωή τους.
