Η Ελιάνα Χρυσικοπούλου μοιράζεται τις σκέψεις της για την ημέρα με τις απανταχού συνεορτάζουσες.
Από τότε που έκανα παιδιά, δεν είμαι σίγουρη πως συμπαθώ τη Γιορτή της Μητέρας.
Όταν ήμουν «σκέτο» κόρη, ήμουν πάντα στις επάλξεις για να φτιάξω μια στραβοκολλημένη χειροτεχνία ή να μουτζουρώσω ένα φύλο ακουαρέλας, προκειμένου να κάνω τη μαμά μου να δακρύσει από συγκίνηση.
Από τότε που έγινα εγώ μητέρα, όμως, κάτι έχει αλλάξει.
Ίσως φταίει το γεγονός πως αισθάνομαι πλέον στους ώμους μου το ασήκωτο βάρος του τι σημαίνει να είσαι μητέρα, ίσως γιατί κατανοώ πια το job description, ίσως γιατί υπεραναλύω γενικώς τη μητρότητα και συνειδητοποιώ πως όχι, το να γίνεσαι μαμά δεν συνεπάγεται πως μπαίνεις αυτομάτως κάτω από μια ομπρέλα αγιοσύνης μαζί με όλες τις άλλες «μανούλες» του κόσμου, χωρίς να εξετάζει κανείς αν αυτές οι μανούλες είναι καλές ή κακές μανούλες.
Γκρίνιαζα και πέρυσι γι’ αυτό, διότι με ενοχλεί αφόρητα το πώς η μέρα υπονοεί πως «πάσα μανούλα, καλή μανούλα»: όχι, δεν είναι όλες οι μανούλες καλές, υπάρχουν και μανούλες αδιάφορες, μανούλες χειριστικές, μανούλες κακοποιητικές, μανούλες βίαιες, μανούλες τέρατα – δεν θέλω να επεκταθώ περισσότερο γιατί έχω και μια αλλεργία στις γενικεύσεις.
Η μέρα, ωστόσο, αποτελεί καλή αφορμή για μένα.
Καλή αφορμή για να πω στην φανταστική μαμά μου «ευχαριστώ», αλλά και καλή αφορμή για να γράψω αυτό το post, για 10 από τα πράγματα που με εντυπωσιάζουν γύρω από τη μητρότητα.
Αυτά που γιορτάζω εγώ σήμερα.
1. Τα ξενύχτια
Ξεκινούν από τώρα (αυτή τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές είναι η ώρα 2 τη νύχτα και βλέπω από την κάμερα το μωρό να στριφογυρνάει, θα ξυπνήσει; Δεν θα ξυπνήσει; Τέτοια αγωνία ούτε στο Blair Witch Project) και τελειώνουν… ποτέ. Όσο κι αν προσπαθήσω δεν θα μπορέσω ποτέ να σβήσω από το μυαλό μου την εικόνα της μαμάς μου, να με περιμένει όρθια με τη νυχτικιά και τα μαλλιά – Ευχούλης μέχρι να γυρίσω από το Privilege/ το Venue/ το Rock ‘n’ Roll/ το Bar Guru Bar κ.ο.κ.
2. Την ανιδιοτέλεια
Τρως το απαίσιο ψητό κοτόπουλο αλλά έχεις φυλάξει στο πιάτο σου και 5 λαχταριστές τηγανιτές πατάτες για το τέλος. Και ξαφνικά έρχεται το δίχρονο και στις ζητάει. Τι κάνεις; Αυτό ακριβώς.
3. Την υπομονή
Πόσες φορές μπορεί ένας ενήλικας να διαβάσει το Μικρό Κοάλα Κάνει Μπάνιο χωρίς να θελήσει να μπει μέσα στο παραμύθι και να πνίξει το μικρό κοάλα στο μπάνιο;
4. Τη σαχλαμάρα
Γυναίκες σοβαρές, με κύρος, που λύνουν και δένουν στον χώρο εργασίας τους, πέφτουν μπρούμυτα στο χαλί και κάνουν την Άννα το Ανακόντα, γιατί έτσι τις πρόσταξε το δίχρονο.
5. Την αυταπάρνηση
Να έχεις βγει με φίλους έξω μετά από καιρό, να πίνουν όλοι κάτι κοκτειλάρες σαν κουβάδες με ουράνια τόξα και εσύ να παραγγέλνεις ανθρακούχο νερό γιατί θηλάζεις.
6. Την αυτοσυγκράτηση
Θερμά συγχαρητήρια σε όλες τις μανάδες που όταν το μεγάλο παιδί τους τσιρίζει εν χορώ με το μικρό παιδί τους που σπαράζει στο κλάμα δεν πάνε στο περίπτερο για τσιγάρα με σκοπό να μην ξαναγυρίσουν.
7. Τις ενοχές
Ενοχές γιατί η μπανάνα δεν ήταν βιολογική, ενοχές γιατί άργησα να γυρίσω από τη δουλειά, ενοχές γιατί της ξερίζωσα καταλάθος μια τούφα μαλλί όπως του έβγαζα το φούτερ, ενοχές γιατί με έπιασε να κοιτάζω κρυφά το κινητό μου την ώρα που υποτίθεται πως φτιάχναμε πύργους από χρωματιστά τουβλάκια. Σου έρχεται να ουρλιάξεις «συγγνώμη που δεν είμαι τέλεια!».
8. Την έλλειψη σιχασιάς
Όσο το κουβαλάς αγκαλιά, κάνει τεράστιο, διαστημικό εμετό επάνω στα μαλλιά σου, επάνω στα ρούχα σου και τρέχει μέσα από την μπλούζα σου μέχρι το σουτιέν σου και αντί να σκεφτείς «ΙΟΥ!» σκέφτεσαι «τι να το πείραξε το πουλάκι μου;».
9. Την απουσία ντροπής
Προφανώς και ξέρω πως με κοιτούν σαν να είμαι ούφο τα διπλανά αυτοκίνητα όταν τραγουδάω φωναχτά «Για ταπάτα ταπάτα», αλλά για ρώτα με, με νοιάζει;
10. Την επιθυμία να γίνομαι καλύτερη
Από τότε που γεννήθηκε η κόρη μου, λέω περισσότερα «καλημέρα», «ευχαριστώ», «παρακαλώ», λερώνω λιγότερο στους δημόσιους χώρους, ανακυκλώνω, δεν βρίζω στο τιμόνι, φοράω πάντα ζώνη, μιλάω τρυφερά στα ζώα, γελάω περισσότερο, τραγουδάω περισσότερο, στεναχωριέμαι λιγότερο για τα μικρά και ασήμαντα. Ή, αλλιώς, όπως διάβασα τις προάλλες, «τα παιδιά μας θα γίνουν αυτό που εμείς είμαστε. Οπότε ας είμαστε αυτό που θα θέλαμε να γίνουν».
Διαβάστε περισσότερα άρθρα από την Ελιάνα Χρυσικοπούλου στο Missbloom.gr
