Η Ελιάνα Χρυσικοπούλου σκέφτεται πως μερικά πράγματα που κάποτε θεωρούσε σημαντικά ήταν απλά… χάσιμο χρόνου.
Υπάρχουν πολλά πράγματα που σου διδάσκει η μητρότητα: από ασήμαντα (όπως το πώς λέγεται όλο το σόι της Πέππα) και σημαντικά (όπως ότι δεν υπάρχει κανένας λεκές που να μην μπορεί να καθαρίσει ένα μωρομάντηλο αν παρέμβεις εγκαίρως) μέχρι εξαιρετικά σημαντικά, όπως το ότι το πολυτιμότερο αγαθό μετά την υγεία δεν είναι τα λεφτά, αλλά ο χρόνος.
Κι όμως, ενώ το μάθημα αυτό το παίρνουμε ως μαμάδες πολύ νωρίς, συνεχίζουμε να κατασπαταλάμε το δώρο του χρόνου σε ανοησίες – ή τέλος πάντων σε σκέψεις και ασχολίες που κάποτε έμοιαζαν σημαντικές, αλλά αν πάρεις μια απόσταση βλέπεις πως τελικά δεν είχαν καμία, μα καμία σημασία. Κάνοντας μια μίνι αναδρομή στα τελευταία 3+ χρόνια που είμαι μαμά, διαπιστώνω πως κατά καιρούς έχασα τον χρόνο μου…
Να συγκρίνομαι
Με τις φίλες μου, με τις γνωστές μου, με τις μαμάδες στην τηλεόραση και στα περιοδικά και – κυρίως – με το αρχέτυπο της μητέρας στο υποσυνείδητό μου, τη μαμά μου. Πέρασα τόσο καιρό και ξόδεψα τόση φαιά ουσία να σκέφτομαι αν είμαι καλύτερη ή χειρότερη μαμά από εκείνες, με τη σύγκριση με κάποιο μαγικό τρόπο να λειτουργεί πάντα εις βάρος μου (έτσι είναι βλέπεις οι συγκρίσεις. Τις κάνουν κυρίως όσοι δεν έχουν αυτοπεποίθηση. Οπότε κατά κάποιο τρόπο χάνουμε από τα αποδυτήρια). Μέχρι που μια μέρα η μαμά μου σε μια τυχαία συζήτηση μου είπε «εσύ σε αυτό είσαι πολύ καλύτερη με τα παιδιά σου από εμένα» και ξαφνικά ξεμπλόκαρα. Κάποιες φορές είμαι μπροστά, κάποιες είμαι πίσω. Δεν είναι αγώνας δρόμου. Είναι βόλτα στο πάρκο.
Να διαβάζω κακίες και ξεκατινιάσματα σε μαμαδογκρούπ στο facebook
Πόσες χαμένες ώρες έχω βγάλει τα μάτια μου να διαβάζω έναν ποταμό από τέτοια σχόλια! Τα οποία σχόλια, αν το καλοσκεφτείς, πηγάζουν ακριβώς από αυτή την ανασφάλεια και την τάση για σύγκριση. Βγαίνουν τα «μαμαδόμετρα» και αναμετριούνται οι απανταχού μαμάδες ποια είναι πιο στοργική με το παιδί της, ποια το κοιμίζει καλύτερα, ποια το ταΐζει καλύτερα, ποια παίζει μαζί του τα πιο εκπαιδευτικά παιχνίδια, ποια θήλασε περισσότερο, ποια κάνει attachment parenting, ποια εφαρμόζει τις αρχές της ενσυναίσθησης, ποια έχει διαβάσει περισσότερα βιβλία παιδοψυχολογίας. Κορίτσια, ψυχραιμία. Αφήστε με αργές κινήσεις κάτω το κινητό ή το λάπτοπ. Απομακρυνθείτε. Αγκαλιάστε το παιδάκι σας. Τώρα δεν είναι όλα καλύτερα;
Να αναρωτιέμαι πότε το παιδί μου θα μιλήσει / θα περπατήσει / θα βγάλει δόντια / θα κόψει την πάνα / θα κόψει την πιπίλα
Τι απίστευτο χάσιμο χρόνου. Λες και το δόντι της Βικτώριας θα φύτρωνε νωρίτερα επειδή εγώ τσέκαρα κάθε μέρα τα ούλα της να δω αν φουσκώνουν (παρεμπιπτόντως: μη φρικάρετε με τα δόντια. Η Ισαβέλλα έβγαλε το πρώτο 5 μηνών, η Βικτώρια 14 μηνών. Τώρα, 3 μήνες μετά, έχει 6!) Αλλά ξανά αναρωτιέμαι, μήπως φταίμε πάλι εμείς οι μαμάδες που στους παιδότοπους ρωτάμε η μια την άλλη «λέει λεξούλες; / πότε σας περπάτησε; / έκοψε την πάνα;». Άγχος, άγχος, άγχος που μεταβιβάζεται χωρίς κανένα λόγο.
Να τσακώνομαι με το νήπιο
Κάποτε αν μου έλεγες πως θα κάθομαι και θα διαπληκτίζομαι με έναν άνθρωπο που φτάνει στο ύψος του μπουτιού μου θα το θεωρούσα εντελώς γελοίο, αλλά στην πράξη έχω περάσει απίστευτα πολύ χρόνο σε παραγωγικές συζητήσεις όπως «κατέβα από τον νεροχύτη – όχι, δεν κατεβαίνω – κατέβα αμέσως – όχι, θα μείνω εδώ – κατέβα τώρα – όχι εσύ να κατέβεις κλπ». Είναι τρομερά δύσκολο να μην παρασυρθείς σε βλακώδεις καυγάδες με το παιδί σου όταν, ειδικά όσο μεγαλώνει, δοκιμάζει τα όριά σου και σε προκαλεί. Την επόμενη φορά, πάρε βαθιές αναπνοές και επανέλαβε στον εαυτό σου «ΕΙΜΑΙ Ο ΩΡΙΜΟΣ ΕΝΗΛΙΚΑΣ» (όχι πως είσαι. Αλλά πες το και ίσως το πιστέψεις).
Να προσπαθώ να πετύχω δικαιοσύνη ανάμεσα στα δυο παιδιά μου
Έπαιξα αρκετά και με τις δύο; Αγκάλιασα κάποια πιο πολύ από την άλλη; Έφαγε καλά η μικρή ή ασχολήθηκα μόνο με το τι έφαγε η μεγάλη; Έχει πέδιλα παραλίας η Βικτώρια ή θα βάλει πάλι τα παλιά της Ισαβέλλας; Και θυμάμαι τη μαμά μου να περιγράφει ένα εξαίσιο δείγμα μαμαδίστικου νευρικού κλονισμού, όπου το μακρινό 1985 καθόταν και έκλαιγε πάνω από 3 αυγά, γιατί το ένα ήταν μικρότερο από τα άλλα δύο και δεν ήξερε σε ποια από τις τρεις μας να το δώσει (αν κρίνουμε από την ανάπτυξή μας, πάντως, εγώ μάλλον πήρα το πιο μεγάλο…).
Διαβάστε τη συνέχεια στο missbloom.gr
