Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Καίμπριτζ και το Ίδρυμα LEGO εξέτασαν δεδομένα από μελέτες που είχαν διεξαχθεί τα τελευταία 40 χρόνια, προκειμένου να κατανοήσουν καλύτερα τον τρόπο που παίζουν οι πατεράδες με τα παιδιά, όταν αυτά είναι πολύ μικρά (ηλικίας 0 έως 3 ετών).
Διαπίστωσαν ότι είναι ευκολότερο για τα παιδιά να ελέγχουν τη συμπεριφορά και τα συναισθήματά τους καθώς μεγαλώνουν, όταν οι μπαμπάδες αφιερώνουν χρόνο στο να παίζουν μαζί τους από πολύ μικρή ηλικία.
Οι ερευνητές ήθελαν να εξακριβώσουν εάν το παιχνίδι μεταξύ μπαμπά-παιδιού, διαφέρει από τον τρόπο που παίζουν τα παιδιά με τις μητέρες τους και αν τα αποτελέσματα του πρώιμου παιχνιδιού με τον πατέρα μπορούν να επηρεάσουν την ανάπτυξή τους.
Αν και υπάρχουν πολλές ομοιότητες μεταξύ μπαμπάδων και μαμάδων ως προς τον τρόπο παιχνιδιού με τα παιδιά, τα ευρήματα προτείνουν ότι οι μπαμπάδες εμπλέκονται σε περισσότερο σωματικό παιχνίδι, ακόμα και με τα μικρότερα σε ηλικία παιδιά, επιλέγοντας δραστηριότητες όπως το γαργαλητό, το κυνηγητό και το κουβάλημα στους ώμους.
Αυτό το είδος παιχνιδιού φαίνεται να βοηθά τα παιδιά να μάθουν να ελέγχουν τα συναισθήματά τους. Μπορεί επίσης να γίνουν καλύτερα στη ρύθμιση της μετέπειτα συμπεριφοράς τους, καθώς εισέρχονται σε πλαίσια όπου αυτές οι δεξιότητες είναι σημαντικές, ειδικά στο σχολείο.
Η Δρ. Κιάρα Λάβερτι, αναφέρει: Σε επίπεδο χάραξης πολιτικών, αυτό υποδηλώνει ότι χρειαζόμαστε δομές που να δίνουν τόσο στους μπαμπάδες όσο και στις μαμάδες, χρόνο και χώρο για να παίξουν με τα παιδιά τους, κατά τη διάρκεια αυτών των κρίσιμων πρώτων ετών.
Ακόμα και σήμερα, για παράδειγμα, δεν είναι ασυνήθιστο για έναν πατέρα που πάει το παιδί του σε μια ομάδα γονέων-μικρών παιδιών, να διαπιστώνει ότι είναι ο μόνος πατέρας εκεί. Υπάρχει μια αλλαγή κουλτούρας, ωστόσο χρειάζεται να γίνει σε ευρύτερο επίπεδο.
Το παιχνίδι μεταξύ γονέα-παιδιού, κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής του παιδιού, είναι γνωστό ότι υποστηρίζει βασικές κοινωνικές, γνωστικές και επικοινωνιακές δεξιότητες, ωστόσο, οι περισσότερες έρευνες επικεντρώνονται στο παιχνίδι μεταξύ μητέρων-βρεφών. Οι μελέτες οι οποίες διερευνούν το παιχνίδι μεταξύ πατέρα-παιδιού, είναι συχνά περιορισμένες ή τυχαιοποιημένες.
Η έρευνά μας συγκέντρωσε όλες τις διαθέσιμες πληροφορίες, για να δούμε αν θα μπορούσαμε να αντλήσουμε μαθήματα, λένε οι ερευνητές.
Η ανασκόπηση από το Πανεπιστήμιο του Καίμπριτζ χρησιμοποίησε δεδομένα από 78 μελέτες, οι οποίες διεξήχθησαν μεταξύ των ετών 1977 και 2017 και οι περισσότερες εκ των οποίων έλαβαν χώρα στην Ευρώπη ή τη Βόρεια Αμερική. Οι ερευνητές ανέλυσαν τις συνδυασμένες πληροφορίες αναζητώντας μοτίβα αναφορικά με τη συχνότητα που παίζουν οι μπαμπάδες με τα παιδιά, τη φύση αυτού του παιχνιδιού και τυχόν πιθανές συσχετίσεις τους με την ανάπτυξη των παιδιών.
Κατά μέσο όρο, διαπίστωσαν ότι οι περισσότεροι μπαμπάδες παίζουν με το παιδί τους σε καθημερινή βάση. Ακόμα και με τα μικρότερα παιδιά, το παιχνίδι μεταξύ πατέρα-παιδιού τείνει να είναι περισσότερο σωματικό. Στην περίπτωση των βρεφών, τείνουν να τα σηκώνουν ψηλά ή να τα βοηθούν να σηκώσουν απαλά τα άκρα τους και να εξασκήσουν τη δύναμή τους. Όταν οι μπαμπάδες παίζουν με τα νήπια, συνήθως επιλέγουν το ζωηρό, θορυβώδες παιχνίδι, όπως το κυνηγητό.
Σχεδόν όλες οι μελέτες που εξετάστηκαν, παρουσίασαν μια συνεπή συσχέτιση μεταξύ του παιχνιδιού πατέρα-παιδιού και της επακόλουθης ικανότητας των παιδιών να ελέγχουν τα συναισθήματά τους. Τα παιδιά που απολάμβαναν ποιοτικό χρόνο παιχνιδιού με τους μπαμπάδες τους, ήταν λιγότερο πιθανό να παρουσιάσουν υπερκινητικότητα ή συναισθηματικά και συμπεριφορικά προβλήματα.
Φάνηκαν επίσης να έχουν καλύτερο έλεγχο της επιθετικότητάς τους και ήταν λιγότερο επιρρεπή να χτυπήσουν άλλα παιδιά, σε περίπτωση διαφωνιών στο σχολείο.
Ο λόγος που συμβαίνει αυτό μπορεί να είναι ότι το σωματικό παιχνίδι το οποίο και προτιμούν οι μπαμπάδες, είναι ιδιαίτερα κατάλληλο για την ανάπτυξη αυτών των δεξιοτήτων.
Το σωματικό παιχνίδι δημιουργεί διασκεδαστικές, συναρπαστικές καταστάσεις, όπου τα παιδιά χρειάζεται να εφαρμόζουν την αυτορρύθμιση, αναφέρουν οι ερευνητές. Το παιδί ενδεχομένως να χρειαστεί να ελέγξει τη δύναμή του και να μάθει πότε το παιχνίδι έχει ξεπεράσει τα όρια. Ίσως, ακόμα, ο μπαμπάς να πατήσει κατά λάθος το δάχτυλο του παιδιού και αυτό να νιώσει θυμό.
Πρόκειται για ένα ασφαλές περιβάλλον όπου τα παιδιά μπορούν να εξασκηθούν στις αντιδράσεις τους. Αν αντιδράσουν με λάθος τρόπο, ο γονιός μπορεί να το επισημάνει και την επόμενη φορά το παιδί μπορεί να θυμηθεί να συμπεριφερθεί με διαφορετικό τρόπο.
Η μελέτη βρήκε επίσης κάποιες ενδείξεις ότι το παιχνίδι μεταξύ πατέρα-παιδιού αυξάνεται σταδιακά κατά την πρώιμη παιδική ηλικία ενώ στη συνέχεια μειώνεται κατά τη διάρκεια της μέσης παιδικής ηλικίας (6 έως 12 ετών). Αυτό μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι το σωματικό παιχνίδι είναι ιδιαίτερα βοηθητικό για τα μικρότερα παιδιά προκειμένου να διαπραγματευτούν τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν όταν αρχίσουν να εξερευνούν τον κόσμο έξω από το σπίτι τους, ιδιαίτερα στο σχολείο.
Παρά τα οφέλη του παιχνιδιού μεταξύ πατέρα-παιδιού, οι ερευνητές επισημαίνουν ότι τα παιδιά που ζουν μόνο με τη μητέρα τους, δεν βρίσκονται σε μειονεκτική θέση.
Ένα από τα ευρήματα που επισημαίνει η έρευνά μας, ξανά και ξανά, είναι η ανάγκη να διαφοροποιηθούν τα είδη παιχνιδιού στα οποία έχουν πρόσβαση τα παιδιά. Οι μητέρες μπορούν, φυσικά, να υποστηρίξουν και το σωματικό παιχνίδι με τα μικρά παιδιά, προσθέτουν οι ερευνητές.
Οι γονείς μπορεί να έχουν ελαφρώς διαφορετικές προτιμήσεις ως προς τον τύπο παιχνιδιού με τα παιδιά, ωστόσο, η τέχνη του να είσαι γονέας προϋποθέτει να βγαίνεις από τη ζώνη άνεσής σου. Τα παιδιά είναι πιθανό να ωφεληθούν περισσότερο εάν εκτίθενται σε διαφορετικούς τρόπους παιχνιδιού και αλληλεπίδρασης.
