Εκτός από το παιχνίδι άρχισαν και οι συμπεριφορικές συμβουλές: “Μην του λες πολλά μπράβο, το παρακάνεις”, “μην του λες πολλά μη, δεν το αφήνεις να εκφραστεί”, “άστο να λερωθεί του κάνει καλό” και μετά “είπαμε να τον αφήσεις να λερωθεί αλλά όχι τόσο πολύ”.
Δεν ξέρω αν από την αρχή είναι σωστό να “μου επιτρέπει” η μητέρα του παιδιού μου να ασχοληθώ με το παιδί μου και να μου υποδεικνύει κάθε τρία λεπτά τι θα κάνω και πώς θα το κάνω. Αφενός με ακυρώνει σαν άνθρωπο και ως επί τω πλείστων σαν πατέρα. Αυτό που θεωρώ λογικό είναι οι γονείς να συζητούν και να βρίσκουν μια κοινή γραμμή μεγαλώματος ενός παιδιού. Να χαράζουν μια πορεία στο “τι είναι καλό να του λέμε” και στο “τι όχι”. Αλλά να δέχομαι διαρκώς “διορθώσεις” και “επιπλήξεις” και να νιώθω ότι τίποτα δεν κάνω καλά με έχει κάνει να “φοβάμαι” να ασχοληθώ με το παιδί μου.
Εννοείται ότι της έχω μιλήσει για όλα αυτά και νιώθω ότι δεν καταλαβαίνει ότι το κάνει. Το επόμενο βήμα είναι η επίσκεψη σε έναν ειδικό που θα βάλει τα πράγματα στη θέση τους γιατί θεωρώ πως το μεγαλύτερο κακό το κάνουμε στο παιδί.
Στις μέρες μας ο ρόλος της μάνας έχει υψωθεί σε τέτοιο βαθμό καθιστώντας αυτόν του πατέρα δευτερεύοντα. Δεν διεκδικώ τα γονεϊκά πρωτεία, δεν έχω τέτοια θέματα. Διεκδικώ όμως το δικαίωμά μου να ασχολούμαι με το παιδί μου χωρίς τις εντολές του Μωυσή πάνω από το κεφάλι μου. Και ο λόγος που γράφω αυτό το κείμενο είναι για να το διαβάσουν και άλλες μητέρες που ίσως αναγνωρίσουν στον εαυτό τους αυτές τις πρακτικές και καταλάβουν πόσο βλάπτουν το παιδί τους αλλά εν τέλει και το γάμο τους.
Μάνος
