Υπάρχουν κάποια νοσοκομεία που επιτρέπουν στους μπαμπάδες να περάσουν το βράδυ μαζί με τη γυναίκα τους μετά τη γέννα, και κάποια άλλα που τους διώχνουν μετά το πέρας των ωρών επισκέψεων.
Το φαινόμενο αυτό συμβαίνει παγκοσμίως, με την Ελλάδα να είναι κι αυτή μία από τις χώρες στην οποία το συναντάμε. Κάθε νοσοκομείο έχει την δική του ξεχωριστή πολιτική, αλλά όλα ανεξαιρέτως τα νοσοκομεία θα έπρεπε να λαμβάνουν υπόψη πως ο πατέρας δεν είναι απλά ένας επισκέπτης, αλλά μέρος της γονικής εξίσωσης που είχε ως αποτέλεσμα τη γέννηση του παιδιού και θα έχει και σημαντικό ρόλο στην μετέπειτα ανατροφή του.
Ας αναλύσουμε λοιπόν τους λόγους για τους οποίους η παρουσία του στο πλευρό της συντρόφου του είναι απαραίτητη και γιατί θα πρέπει να επιτρέπεται η παραμονή του στο δωμάτιο ανά πάσα στιγμή:
Ο τοκετός είναι μία πολύπλοκη διαδικασία.
Οι γυναίκες θα πρέπει να έχουν την δυνατότητα να επιλέξουν τον τρόπο με τον οποίο θα γεννήσουν και μέσα σε αυτές τις επιλογές είναι και το αν θα βρίσκεται μαζί τους στην αίθουσα, την ώρα του τοκετού, ο σύντροφός τους, αλλά και αν μπορεί, επίσης, να κοιμηθεί εκεί την πρώτη νύχτα – όταν εκείνη θα βρίσκεται ακόμα στη φάση της ανάρρωσης.
Πρόσφατα δημιουργήθηκε αναταραχή στο twitter όταν η Annie Ridout έγραψε τα εξής:
“Το νοσοκομείο στο οποίο βρίσκομαι δεν επιτρέπει στους συντρόφους των μητέρων να περάσουν τη νύχτα στο δωμάτιο μετά τη γέννηση του παιδιού τους. Νομίζω πως κάτι τέτοιο είναι εξωφρενικό, είναι άδικο για τη μητέρα, αλλά και για τον πατέρα, ο οποίος νιώθει σαν να είναι λιγότερο σημαντικός για το παιδί του. Είναι απαραίτητο και για αυτόν να δεθεί με το μωρό του από την πρώτη στιγμή και του στερείται αυτή η δυνατότητα”.
Όπως η Ridout έτσι κι εγώ δεν είχα τη δυνατότητα να έχω τον σύζυγο στο πλάι μου την πρώτη νύχτα μετά την γέννηση του παιδιού μας. Δεν μου το επέτρεψε η πολιτική του νοσοκομείου.
Όταν ήμουν έγκυος στον γιο μου, είχα σχεδιάσει το πως ήθελα να γίνουν τα πράγματα. Γνώριζα βέβαια πως ίσως χρειαζόντουσαν κάποιες αλλαγές στην πορεία, καθώς δεν είναι εύκολο να ελέγξεις οτιδήποτε πρόκειται να συμβεί σε τέτοιες περιπτώσεις. Βέβαια, ο γιος μου, μάλλον, είχε διαφορετική άποψη, αφού σχεδόν βγήκε από μέσα μου χωρίς καμία προειδοποίηση.
Ένιωθα εντελώς μόνη μου όταν μετρούσα τις συσπάσεις και προσπαθούσα να συγκρατηθώ περιμένοντας τον σύζυγό μου να έρθει από τη δουλειά του. Όταν πια οι συσπάσεις γινόντουσαν σε ολοένα και μικρότερα χρονικά διαστήματα μεταξύ τους, είχα την αίσθηση πως θα γεννούσα μες στο φορτηγάκι μας στο δρόμο για το νοσοκομείο συνεχίζοντας να νιώθω ολομόναχη.
Μόνη μου ήμουν κι όταν ο γιατρός μου είπε πως δεν θα γεννούσα τόσο σύντομα κι έπρεπε να με εξετάσει πρώτα μια νοσοκόμα για να πειστεί πως είχα δίκιο, το ίδιο κι όταν ζήτησα να μου κάνουν την επισκληρίδιο και αρνήθηκαν, αλλά και όταν κατά τη διάρκεια του τοκετού ο γιατρός μου φώναζε γιατί ούρλιαζα από τον πόνο.
Συνέβησαν όλα τόσο γρήγορα, ήταν σοκαριστικό και επώδυνο για μένα, αλλά τουλάχιστον ο γιος μου γεννήθηκε απόλυτα υγιής.
Όταν πια η μέρα έφτασε στο τέλος της, ο σύζυγος μου αναγκάστηκε να φύγει από το δωμάτιο, μιας και είχαν περάσει οι ώρες επισκεπτηρίου, ενώ και οι νοσοκόμες πήραν τον γιο μου κι έμεινα πάλι μόνη μου.
Στο δωμάτιο υπήρχε και μια άλλη μητέρα, μας χώριζε μόνο μία κουρτίνα, αλλά δεν είχε διάθεση να μιλήσει, καθώς ακόμα πονούσε αρκετά.
Ένιωθα τεράστια ανάγκη να έχω δίπλα μου τον καλύτερο μου φίλο, τον σύντροφό μου, αυτόν που θα καταλάβαινε καλύτερα από τον καθένα τι περνάω και η παρουσία του και μόνο θα ήταν ικανή να απαλύνει κάπως τον πόνο μου. Δυστυχώς θα έπρεπε να περιμένω την επόμενη μέρα και τις ώρες που θα μπορούσα να δεχτώ επισκέψεις για να τον ξαναδώ.
Έτσι βλέπουν τους πατέρες τα νοσοκομεία, σαν επισκέπτες, όχι σαν συντρόφους μας, όχι σαν τον άντρα που μαζί φέραμε στον κόσμο το μωρό μας.
Σύμφωνα με την πολιτική του νοσοκομείου ήταν “απλά” ο πατέρας.
Δεν ήταν “απαραίτητο” να είναι εκεί ούτε για μένα ούτε για το παιδί μας.
Αν οι συνθήκες ήταν ανάποδα δεν μπορούσα καν να φανταστώ τον εαυτό μου και πως θα αντιδρούσα αν μου έλεγαν πως θα έπρεπε να φύγω από το νοσοκομείο που θα βρισκόταν ο άντρας ή ο γιος μου.
Όμως, εγώ, τον χρειαζόμουν στο πλάι μου, να μείνει μαζί με μένα και τον νεογέννητο γιο μας, να περάσουμε την πρώτη μας νύχτα όλοι μαζί παρέα σαν μια οικογένεια. Δυστυχώς όμως δεν είχαμε ποτέ αυτή τη δυνατότητα επιλογής.
Σίγουρα, ο καθένας έχει τις δικές του επιθυμίες και ανάγκες, ειδικά όταν πρόκειται για κάτι τόσο προσωπικό όσο η γέννηση του παιδιού του, η ανάρρωση, αλλά και το δέσιμο μαζί του τις πρώτες μέρες της ζωής του.
Είναι απογοητευτικό να μη σου δίνεται η δυνατότητα να επιλέξεις κάτι τέτοιο εξαιτίας της πολιτικής του νοσοκομείου.
Κατανοώ απόλυτα την ανάγκη άλλων μητέρων οι οποίες χρειάζονται μια γερή δόση ύπνου το πρώτο βράδυ μετά την γέννηση του παιδιού τους. Όταν δεν ήταν η ώρα του θηλασμού, έλεγα στη νοσοκόμα να πάρει για λίγο το νεογέννητο παιδί μου έτσι ώστε να ξεκουραστώ, μου έκανε καλό όπως φάνηκε στην πορεία. Δε θα ήταν όμως ακόμα καλύτερο να είχα μαζί μου τον σύζυγό μου εκείνα τα βράδια; Φαντάζομαι δε θα μάθουμε ποτέ.
Ας δώσουμε όλες τις επιλογές στις μητέρες, έτσι ώστε να καλύπτουν τις ανάγκες τους μετά το πέρας του τοκετού, όπως εκείνες επιθυμούν. Μέσα σε αυτά θα πρέπει να θεωρείται ως δεδομένη η παρουσία του συντρόφου τους στο πλάι τους το πρώτο βράδυ μετά την γέννηση του παιδιού τους.
Ας δώσουμε στους μπαμπάδες την επιλογή να δεθούν με το παιδί τους από την πρώτη νύχτα, ας τους φερόμαστε ως πρόσωπα ζωτικής σημασίας στη γέννηση του παιδιού τους. Ας πάψουμε να τους θεωρούμε απλούς επισκέπτες όπως συμβαίνει μέχρι σήμερα.
Απόδοση στα ελληνικά: Έλενα Θάνου
Πηγή: parents.com
