Ορκίστηκα ότι έτσι θα κάνω κι εγώ. Θα βρω μια γυναίκα να αγαπώ με όλη μου την ψυχή και μαζί της, αν τύχει, να κάνω και παιδιά. Δεν την παντρεύτηκα για να κάνω παιδιά, αυτό ήταν δευτερεύον. Την παντρεύτηκα για να είμαι μαζί της μια ζωή, να φτάσουμε να γίνουμε σαν εκείνα τα ηλικιωμένα ζευγάρια που πορεύονται παρέα πέρα από το χρόνο, χωρίς να αναμετρούν πως ήταν κάποτε, ζώντας το τώρα και απολαμβάνοντας ο ένας τον άλλον μέχρι το τελευταίο λεπτό του παιχνιδιού, της κοινής τους ζωής. Και αν τα παιδιά έρχονταν, έχει καλώς. Ίσως και αυτή να είναι η διαφορά σε μερικά ζευγάρια που αποφασίσουν να ενώσουν τις ζωές τους και τελικά τα καταφέρνουν. Δεν είναι μαζί για να κάνουν παιδιά. Είναι μαζί για να είναι μαζί. Παραδομένοι γλυκά στον χρόνο και όχι προδομένοι από αυτόν.
Κάπως έτσι προχώρησα με τη γυναίκα μου. Την αγάπησα γι’ αυτό που είναι, πριν ακόμα μπει στο μυαλό μου η οικογένεια. Ζήσαμε μαζί σε ένα διαμέρισμα δύο επί δύο τα καλύτερά μας χρόνια. Τσακωθήκαμε, αγαπηθήκαμε περισσότερο, τριφτήκαμε σαν δυο πέτρες και λειάναμε όλες εκείνες τις γωνίες που πονάνε όταν σου μπαίνουν στο δέρμα και γίναμε δυο πλανήτες με διαφορετική τροχιά σε ένα κοινό σύμπαν.
Και ύστερα ήρθαν τα παιδιά.
Όχι γιατί έπρεπε, όχι γιατί ήταν καιρός, όχι γιατί ήμασταν έτοιμοι – δεν νομίζω ότι είσαι ποτέ έτοιμος γι’ αυτό. Αλλά γιατί ήταν η φυσική μας συνέχεια.
Και σήμερα, κάποια χρόνια μετά, συνολικά 6 αν δεν κάνω λάθος, μπορώ να πω με βεβαιότητα πως δεν γίνεται να αγαπήσεις το παιδί σου, αν δεν έχεις αγαπήσει πρώτα τη γυναίκα σου.
Κι εγώ αυτή την αγάπη τη βλέπω στα παιδιά μου.
Στον γιο μου βλέπω τα μάτια της, που είναι βελούδινα και μελαγχολικά και στην κόρη μου μια καρδιά τρυφερή, έτοιμη να δώσει, να μοιραστεί, να αγαπήσει χωρίς “γιατί” και “πώς”. Στοιχεία και αυτά της γυναίκας που αγάπησα και αγαπώ.
