Από μικρή είχα υποψίες ότι η μητέρα μου είχε αδυναμία στην μεγαλύτερη αδερφή μου.
Πριν από μερικά χρόνια, όταν ακόμα δεν είχα αποκτήσει δικά μου παιδιά, η αγαπημένη μου θεία σε μια κρίση ειλικρίνειας, παραδέχθηκε ότι είχε αδυναμία σε ένα από τα παιδιά της. Ένιωσα ότι δικαιώθηκα. Είχα μπροστά μου έναν ενήλικα, έναν γονέα, που παραδεχόταν κάτι που πάντα πίστευα ότι ήταν ταμπού και ότι μπορούσε να συμβεί σε έναν γονέα. Της εκμυστηρεύτηκα ότι από καιρό είχα υποψιαστεί ότι η μητέρα μου είχε αδυναμία στην αδελφή μου και η θεία μου δεν διαφώνησε.
Τώρα που έχω παιδιά, βλέπω κι εγώ ότι συνήθως σε κερδίζει το παιδί που είναι πιο συμβατό με σένα. Τουλάχιστον με μένα αυτό συμβαίνει. Ο μεγάλος μου γιος, για παράδειγμα μπορούσε να συζητά και να μου κάνει παρέα στον καφέ μου για ώρες. Ο πιο μικρός, πάλι που είναι μόλις 4 ετών, είναι ένα πιο επιθετικό παιδί από τη φύση του. Είναι ικανός σε κλάσματα δευτερολέπτου να χτυπήσει τον ξάδερφό του και να ρίξει το φαγητό του στο πάτωμα.
Και εξηγούμαι. Δεν λέω ότι αγαπώ το ένα μου παιδί περισσότερο από το άλλο, απλά ο μεγάλος είναι πιο εκδηλωτικός, πιο τρυφερός. Όταν τυλίγει τα χέρια του γύρω από το λαιμό μου, βάζει το κεφάλι του στον ώμο μου και λέει «Μαμά», η καρδιά μου πλημμυρίζει πραγματικά με αγάπη.
Όταν ρώτησα άλλους γονείς, αν ξεχώριζαν κάποιο από τα παιδιά τους, πολλοί με κοίταξαν σοκαρισμένοι ή περιφρονητικά. Μερικοί ξεκαθάρισαν πως δεν ξεχωρίζουν κανένα τους παιδί. Άλλοι υποστήριξαν ότι οι προτιμήσεις τους ήταν παροδικές λόγω κάποιας συγκεκριμένης αφορμής και αυτό ήταν ό,τι πιο ειλικρινές έχω ακούσει.
Μια πολύ καλή μου φίλη μου εκμυστηρεύτηκε πως νιώθει πιο κοντά με τον μεσαίο της γιο. Σκεφτόμαστε το ίδιο και μας αρέσει να κάνουμε πράγματα μαζί. Ξέρω ότι ξέρει ότι είναι ο αγαπημένος μου από τους τρεις, αλλά αμφιβάλλω αν το έχουν καταλάβει οι άλλοι δύο. Η αδερφή μου, από την άλλη, μου είχε πει σε συζητήσεις με μεγάλη ενοχή «με την κόρη μου αισθάνομαι πραγματικά σαν να υπάρχει μια διαφορετική σύνδεση μεταξύ μας. Είναι τόσο ισχυρή. Είναι καταπληκτικό συναίσθημα». Η ίδια, μάλιστα, θυμάται την ευνοιοκρατία της δικής μας μητέρας. «Καταλάβαινα πάντα ότι η μαμά με αγαπούσε πολύ, γι’ αυτό και σε προστάτευα”.
Επομένως, γιατί πολλοί από μας αρνούμαστε να παραδεχθούμε, ακόμα και στον ίδιο τους τον εαυτό, αυτήν την προφανή αλήθεια που είναι πραγματικά τόσο ανθρώπινη;
Σε κάποιους γονείς, ωστόσο, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Είναι δύσκολο να ταυτιστούν με τα παιδιά που τους μοιάζουν περισσότερο. Όταν βλέπουμε τα δικά μας ελαττώματα να αντικατοπτρίζονται στα παιδιά μας, για πολλούς από μας, το αγαπημένο μας παιδί είναι απλά αυτό που είναι το πιο βολικό.
Για άλλους γονείς, το ευνοημένο παιδί είναι απλά αυτό που πηγαίνει πιο πολύ με τα νερά τους ή ακόμα και όποιο από τα δύο κοιμάται πιο ήσυχα, δεν αντιμιλάει, δεν πετάει τα παιχνίδια του στο πάτωμα και γενικώς το παιδί που ενοχλεί λιγότερο.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, ωστόσο, είναι τα ίδια τα παιδιά που αποφασίζουν για μας. Ο τετράχρονος γιος μου δεν διστάζει καθόλου να εκφράσει τις προτιμήσεις του. Όταν τον ρωτάω πόσο πολύ με αγαπά, ανοίγει τα χέρια του όσο πιο πολύ μπορεί. Όταν ο σύζυγός μου τον ρωτά το ίδιο, εκδηλώνει την απόσταση με τη γλώσσα του σώματος, ενώ ο μικρός κάθε μέρα που ξυπνάει φωνάζει πάντα «μπαμπά!»
Αλλά είμαι σίγουρη ότι δεν θα είναι πάντα έτσι. Ακριβώς όπως θα αλλάξουν οι δικές μου προτιμήσεις, το ίδιο θα αλλάξουν και οι δικές τους, καθώς θα μεγαλώνουν και θα αναπτύσσουν την προσωπικότητά τους. Και αν ποτέ με ρωτήσουν ποιον από τους δύο προτιμώ θα απαντήσω “σας αγαπώ πάντα εξίσου. Όμως, πότε πότε, μπορεί να ξεχωρίζω τον έναν από τον άλλον”.
Φροντίζω να είμαι πάντα συνειδητή στο τι λέω και τι κάνω. Δεν θέλω να πληγωθεί κανείς από τα δικά μου “επιλεκτικά” συναισθήματα. Ξέρω πολύ καλά πως αυτό που νιώθω μου βγαίνει “φυσικά” και δεν το προγραμματίζω. Ξέρω ακόμα πως δεν είναι δίκαιο για κανέναν. Και, πιστέψτε με, είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε έναν γονιό. Άλλωστε το μαρτυρά και η ίδια η λέξη.
Αδυναμία. Κάτι που σε καθιστά αδύναμο.
Γράφει η Κάτια
Διαβάστε επίσης:
Σύνδρομο Down: «ευτυχώς που δεν συνέβη σε μας»
Ιδιωτικά vs δημόσια σχολεία: η αξία ενός τηλεφωνήματος
