Είμαι μια 49χρονη μητέρα δύο 5χρονων αγοριών. Κάποιες μέρες, νιώθω ότι τα παιδιά μου με γεμίζουν ενέργεια και κάποιες άλλες, αισθάνομαι γριά και κουρασμένη σαν ένα κινούμενο ζόμπι που βάζει το σαμπουάν στο ψυγείο και το γάλα στο ντουλάπι.
Ένα από τα δυσκολότερα πράγματα του να είσαι η “μεγάλη μαμά στην γειτονιά» είναι η επαφή με νεότερες μαμάδες. Γνωρίζω ότι το να έχεις παιδιά στα 40 σου δεν είναι πια και τόσο περίεργο, αλλά στην γειτονιά μου, ξεχωρίζω σαν την μύγα μες στο γάλα. Οι περισσότερες μητέρες στο νηπιαγωγείο των παιδιών μου είναι γύρω στα 30, άντε 35. Θα μπορούσα, στην καλύτερη, να είμαι η μεγάλη τους αδελφή. Τουλάχιστον οι μισές έχουν ορατά τεράστια τατουάζ ή και piercings. Και, παρά το “δεν κρίνουμε ένα βιβλίο από το εξώφυλλό του”, ως μαμά άλλης εποχής, τις έκρινα για τα πάντα. Δεν είμαι περήφανη γι ‘αυτό. Στην πραγματικότητα, πονάει τώρα που το παραδέχομαι , αλλά, ναι, το έκανα.
Τατουάζ σε όλο το χέρι; Κοντή φούστα; Αφήνει το 9χρονο παιδί της να γυρνά μόνο του από το σχολείο; Είναι ανεύθυνη.
Τα σκεφτόμουν στ’ αλήθεια αυτά τα πράγματα. Έκρινα κι έβγαζα βιαστικά συμπεράσματα. Έκανα υποθέσεις σχετικά με την αξία κάποιου ως γονέα επιδερμικά.
Πριν με κρίνετε, να σας πω ότι έχω σταματήσει να κρίνω με το παραμικρό τις άλλες μητέρες. Και κυρίως εκείνες που μπορεί να ακολουθούν διαφορετικούς χειρισμούς από εμένα, που εγώ ίσως βρίσκω λάθος. Ακόμα κι έτσι έχω πάψει να κουνάω το δάχτυλο, γιατί όποτε μου το κούνησαν εμένα, ένιωσα ανεπαρκής. Ακόμα κι αν ήξερα ότι τα κάνω όλα καλά, θύμωσα και μπήκε μέσα μου η αμφιβολία. Κι αυτό με σκότωνε.
Κανείς δεν ξέρει καλύτερα το παιδί του απ΄ότι ο γονιός. Η μάνα που μπορεί να σέρνει το μικρό της στο σούπερ μάρκετ, να του έχει φωνάξει πατώντας όλους τους κανόνες της ενσυναίθησης και της παιδοψυχολογίας, πιθανότατα έχει βγει από τα ρούχα της. Δεν σου έχει τύχει; Εμένα άπειρες φορές. Γιατί να την κρίνω λοιπόν, γιατί να την πλησιάσω και να την κοιτάξω υποτιμητικά, γιατί να πετάξω την συμβουλή μου, την κουβέντα μου; Μου το έχουν κάνει, το ξέρω, είναι τραγικό. Ας μην το κάνουμε κι εμείς. Μάνες είμαστε, και όχι τέλειες. Ας στηρίζουμε η μία την άλλη και όχι να υψώνουμε δάχτυλα.
Και για να επανέλθω εκεί που ξεκίνησα.
Εκείνη η μητέρα με τα γεμάτα τατού χέρια της, με τον χαλκά στην μύτη, στα χείλη – και ποιος ξέρει που αλλού- κρατά το χέρι του παιδιού της καθώς περπατούν προς το σχολείο και είναι μια χαρά μαμά. Αγαπά το παιδί της. Είναι υπεύθυνη. Ετοιμάζει γεύματα, βάζει μπουγάδα, κανονίζει ραντεβού με γιατρούς, βοηθά με τα μαθήματα του σχολείου, θέτει κανόνες και όρια, κάνει λίστες, ξεχνά πράγματα, χάνει την ψυχραιμία της και γιορτάζει τις μικρές νίκες της καθημερινής μητρότητας. Ακριβώς σαν κι εμένα δηλαδή.
Η οπτική μου, άλλαξε μέσα σ΄ένα απόγευμα και κάπως έτσι πήρα το μάθημά μου:
Ήμουν σε ένα πάρτι γενεθλίων πριν από ένα χρόνο περίπου. Απέναντί μου καθόταν μια πολύ νεότερη γυναίκα και καθώς της έριξα μια ματιά σαρώνοντάς την από πάνω ως κάτω, παρατήρησα αρκετά τατουάζ. Piercing στο φρύδι. Μαύρο βερνίκι νυχιών. Θα είναι βασανιστικές οι ώρες εδώ, σκέφτηκα. Εκείνη χαμογέλασε δειλά. «Είμαι η Βίκυ» συστήθηκε. «Πάντα νιώθω τόσο αμήχανα σε αυτά τα πράγματα. Ποτέ δεν ξέρω τι να πω στις άλλες μαμάδες». Αυτά τα λόγια μίλησαν κατ ‘ευθείαν στην εσωστρεφή καρδιά μου. Πέντε δευτερόλεπτα πριν, ήμουν πεπεισμένη ότι δεν είχα απολύτως τίποτα κοινό με αυτή τη γυναίκα. Αν την είχα δει στο γραφείο του παιδιάτρου ή το σούπερ μάρκετ, θα είχα ίσως προβεί σε άπειρα συμπεράσματα βασισμένα στην εμφάνισή της.
Και θα ήταν λάθος.
Για την επόμενη ώρα, η Βίκυ κι εγώ συζητούσαμε. Για τα παιδιά μας, για αυτά που μας ανησυχούν, αυτά που μας κάνουν περήφανες, αυτά που μας κάνουν να γελάμε. Ίσως δεν έχουμε πολλά κοινά, αλλά για όση ώρα τα παιδιά μας έπαιζαν και έτρωγαν πίτσα, το να είμαστε μητέρες που αισθάνονται άβολα σε συγκεντρώσεις όπου δεν ξέρουμε κανέναν ήταν αρκετό.
Η Βίκυ κι εγώ δεν είμαστε κολλητές φίλες. Θα έλεγα ότι είναι μια φιλική γνωριμία. Τα παιδιά μας δεν είναι στην ίδια τάξη φέτος γι ‘αυτό δεν συναντιόμαστε και πολύ πια. Δεν έχει ιδέα ότι η συνομιλία μας είχε μια τέτοια διαρκή επίδραση πάνω μου, αλλά είναι αλήθεια. Μια μικρή ματιά στον κόσμο της με έκανε να επανεξετάσω τον τρόπο που πλησίαζα – και έκρινα – άλλους ανθρώπους.
Όλους τους ανθρώπους, όχι μόνο τις μαμάδες.
Δεν έχω πολλά κοινά με τις νεότερες μητέρες. Ακόμα ταράζομαι λίγο όταν βλέπω πράγματα που εγώ δεν έχω συνηθίσει, είτε σε μια εμφάνιση, είτε σε μια συμπεριφορά. Αλλά το διαφορετικό δεν σημαίνει κακό, και αν προσπεράσεις την επιφάνεια, θα βρεις περισσότερα από ό, τι μπορείς να φανταστείς.
Είναι μαμάδες ακριβώς σαν κι εμένα κι εσένα. Με τις ίδιες ανησυχίες, τους ίδιους φόβους και τα ίδια όνειρα.
Διαβάστε επίσης:
Μην κάνεις το δικό μου λάθος
Η γλυκιά «μανούλα» των μαμαδοσάιτ κι άλλα μυθικά πλάσματα
