Μόλις βγήκαν μαμά και μπαμπάς από το γραφείο του Διευθυντή του σχολείου. Οι γονείς χαρούμενοι, μόλις υπέγραψαν την δήλωση της εξαίρεσης του παιδιού τους από το μάθημα των Θρησκευτικών. Το παιδί τους, όταν θα έχει Θρησκευτικά, δεν θα παρακολουθεί. Είτε θα μένει έξω από την τάξη, είτε θα απασχολείται δημιουργικά σε κάποια άλλη τάξη κάνοντας κάποιο άλλο μάθημα. Το πιο σύνηθες, βέβαια, θα είναι να μένει στην αυλή και να κάνει ένα μεγάλο διάλειμμα.
Το παιδί χαίρεται, ιδιαίτερα, που δεν θα παρακολουθεί τα Θρησκευτικά. Και δεν θα δώσει στο τέλος του χρόνου εξετάσεις σε αυτό το μάθημα.
Χαίρεται, διότι σκέφτεται:
– Ένα λιγότερο μάθημα σημαίνει λιγότερο διάβασμα.
Είναι μικρό για να σκεφτεί αλλιώς, ότι δηλαδή:
– Εγώ δεν θέλω να είμαι Ορθόδοξος Χριστιανός. Θέλω να αποφασίσω μόνος μου ποια θρησκεία θα ασπαστώ ή δεν ασπαστώ και θα δηλώνω άθεος.
Όλα καλά. Εξάλλου ζούμε σε μια δημοκρατική χώρα και πρέπει να αποφασίζουμε εμείς για μας.
Όμως, φίλοι μου γονείς, την άποψή σας πρέπει να την στηρίζετε και να έχει συνέχεια. Να την στηρίζετε καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής σας και σε όλες σας τις εκδηλώσεις. Αλλιώς το μόνο που θα καταφέρετε είναι να μπερδέψετε το μικρό άγουρο μυαλουδάκι του παιδιού σας. Η εξαίρεση απ’το μάθημα των Θρησκευτικών συνεπάγεται και άλλα πολλά και ιδιαίτερα ουσιώδη για την διαμόρφωση μιας ξεκάθαρης στάσης ζωής.
Εσύ γονέα, να σταματήσεις να προσφέρεις γλυκά στους συναδέλφους σου στην ονομαστική σου εορτή. Γιατί θα γιορτάζεις του Αγίου Γεωργίου, της Αγίας Ειρήνης, του Αγίου Αθανασίου. Ο νονός πρέπει να σταματήσει να φέρνει λαμπάδα στο βαφτιστήρι του και το παιδί να μην πηγαίνει στην Ανάσταση.
Θα πρέπει, επίσης, να εξαιρείται από τις γιορτές του σχολείου και από τα θεατρικά δρώμενα των Χριστουγέννων.
Αρχής γενομένης, τα βαφτίσια που με τόσο λεπτομέρεια οργανώσατε στην εκκλησία του δήμου σας ή σε κάποιο νησί, δεν θα’πρεπε να έχουν γίνει. Μια απλή δήλωση ονοματοδοσίας με την υπογραφή αμφοτέρων των γονέων αρκεί για να έχει όνομα το παιδί. Και να μπορεί να γραφτεί στα μητρώα δήμων, κοινοτήτων, σχολείων, κλπ.
Κι ακόμα, οι βαφτίσεις, τα μαρτυρικά, οι χρυσοί σταυροί, οι καλεσμένοι και οι εκκλησίες είναι περιττά.
Εξαιρείται το παιδί σας από το μάθημα των Θρησκευτικών ενώ έχετε τελέσει θρησκευτικό γάμο. Γιατί; Γάμοι γίνονται και πολιτικοί στα δημαρχεία. Βέβαια μια υπέρλαμπρη δικαιολογία για αυτά τα μυστήρια είναι:
– Έπρεπε να κάνουμε το χατίρι των γονιών μας, μ’άλλα λόγια:
– Ε, δεν θα τους στείλουμε και στον τάφο κάνοντας πολιτικό γάμο ή μην κάνοντας βαφτίσια. Μια υπέροχη δικαιολογία που αγγίζει ευαίσθητες χορδές.
Ναι, δώδεκα χρόνια Θρησκευτικά είναι πολλά για τα παιδιά, μπορεί κάποιος να ισχυριστεί.
Τα βιβλία δεν είναι καλά, δεν διδάσκουν, πωρώνουν. Καμία αντίρρηση. Οι αρμόδιοι, το Υπουργείο Παιδείας, οι σύμβουλοι δίνουν τις λύσεις κι αλλάζουν ή αναβαθμίζουν την ύλη των βιβλίων. Θα μπορούσαν τα παιδιά εκτός από την Θρησκεία τους – ζούμε και μεγαλώνουμε παιδιά σε μια χώρα που έχει Θρησκεία, όπως εξάλλου συμβαίνει σε όλα τα πλάτη και τα μήκη του πλανήτη – να διδάσκονται για όλες τις Θρησκείες. Να έχουν μια γενικότερη γνώση όλων των Θρησκειών. Αυτό βέβαια μεγαλώνοντας μπορούν να το κατακτήσουν.
Όπως, επίσης, μπορούν ν’αποποιηθούν την Θρησκεία που τους έμαθαν οι γονείς τους. το σχολείο τους ή η χώρα τους. Και να ασπαστούν κάποια άλλη θρησκεία.
Βγάζω το καπέλο μου, πάντως, σ’όλους όσους έχουν πείσει το παιδί τους μ’επιχειρήματα λογικά το Πάσχα να μην ψιθυρίσει το «Χριστός Ανέστη». Όταν δηλώνεις άθεος πρέπει να φροντίζεις να μην το διαψεύδεις. Να μην έχεις πάνω στο μπουφέ του σαλονιού την νυφική φωτογραφία με background κάποιο μοναστήρι. Ούτε να ονειρεύεσαι αύριο την κόρη σου νυφούλα σε ένα γραφικό ξωκλήσι.
Γράφει η Τζώρτζια Βρεττού
