Κάθε φορά που ο γονιός επιβάλλεται στο παιδί του, προσπαθεί να επιβληθεί στα τραύματα της παιδικής του ηλικίας για να μην πονάει.
Κάθε φορά που ο γονιός ελέγχει το παιδί του, επιδιώκει να ελέγξει τα δικά του συναισθήματα ώστε να μην κατακλυστεί από αυτά.
Κάθε φορά που ο γονιός ανταγωνίζεται το παιδί του, φοβάται πως θα χάσει την επιδοκιμασία από το δικό του γονιό.
Κάθε φορά που δεν καταφέρνει να συνδεθεί με το παιδί του, ο πόνος της έλλειψης της συναισθηματικής δέσμευσης που βίωσε ο ίδιος ως παιδί τον παίρνει μακριά από τη σχέση μαζί του.
Κάθε φορά που ερμηνεύει τη φυσιολογική αντίδραση του παιδιού του, -που προσπαθεί να διαμορφώσει την ταυτότητά του μέσα από μιμήσεις αλλά και μέσα από διαφοροποιήσεις, χαράζοντας το δικό του ανεξάρτητο δρόμο- ως αντίσταση εναντίον του, η έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό του τον κάνει να βιώνει εχθρικά την αυτονομία του παιδιού του.
Κάθε φορά που ασκεί βία στο παιδί του, προβάλλει σε εκείνο θυμό που ένιωσε ως παιδί, την οργή που νιώθει ως ενήλικας που δεν εισέπραξε όσα ήθελε προσδοκώντας να τα λάβει από τους γονείς του
Κάθε φορά που προσδοκά από το παιδί του κάτι άλλο από αυτό που είναι ή από αυτό που θέλει το παιδί του, παραμένει εξαρτημένος από τις προσδοκίες των άλλων προς αυτόν. Εξαρτημένος από μια εξιδανικευμένη εικόνα που δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια του, δεν μπορεί να δει καθαρά τον εαυτό του, την επιθυμία του και φυσικά και το παιδί του.
Κάθε φορά που ακυρώνει το παιδί του με πράξεις, λέξεις ή με την επικριτική σιωπή του, που το υποτιμά, το συγκρίνει, το απειλεί, αδιαφορεί για εκείνο ή το εκβιάζει συναισθηματικά, είναι οι παιδικές πληγές του που ματώνουν και προσπαθεί να πνίξει την οργή του αδειάζοντάς την στο παιδί του, επειδή το παιδί του είναι κομμάτι του εαυτού του. Όσο δεν αγαπά τον εαυτό του, δεν μπορεί να δώσει αξία σε ό,τι σχετίζεται με αυτόν.
Δεν δίνει αξία στο παιδί του, όχι γιατί δεν το αγαπά, αλλά γιατί αισθάνεται πως δεν αξίζει ο ίδιος, άρα δεν αξίζει και ό,τι είναι δικό του κομμάτι. Ό,τι εκφράζει το καλύτερο κομμάτι του, που είναι το παιδί του, αντικατοπτρίζει κάτι πολύ μεγάλο για εκείνον, οπότε για να το δεχτεί χρειάζεται να μεγαλώσει το χώρο της καρδιάς του, κάτι που μπορεί να κάνει μόνο αν εκτιμήσει τον εαυτό του.
Κάθε φορά που συνδέεται με το παιδί του, το μαθαίνει να συνδέεται με ό,τι καθρεφτίζει την αξία του. Μαθαίνει να βιώνει τη δέσμευση με τον εαυτό του, τους άλλους και με τη δημιουργικότητά του ως μια ευθύνη που δεν του προσθέτει βάρος αλλά σαν κάτι πολύτιμο στη ζωή του που νοηματοδοτεί τα φτερά και τις ρίζες του.
Aγγελική Μπολουδάκη, Ειδικός ψυχικής υγείας, Ψυχοθεραπεία – Συμβουλευτική
