Κάποια μέρα, όταν αποκτήσω γιο, θα προσπαθήσω να τα κάνω όλα με τον εύκολο τρόπο. Όταν γίνει 3 ετών θα του λέω συνέχεια: “Δεν είμαι εδώ για να σου λέω συνέχεια τι να κάνεις. Είμαι εδώ για να σε αγαπώ. Αν θέλεις κάποια συμβουλή, ρώτα με. Δεν θέλω να είμαι εγώ αυτή που παίρνει τις τελικές αποφάσεις.”
Στα τριακοστά του γενέθλια θα έρθει και θα μου πει: “Μαμά, έγινα 30 ετών. Από τότε που ήμουν μικρό παιδί προσπαθούσα να τραβήξω την προσοχή σου. Σου αφιέρωσα 10 ταινίες και σου έγραψα βιβλίο. Τίποτα από αυτά δεν φαίνεται να είναι σημαντικό για σένα. Γιατί απέφευγες πάντα να εκφράζεις την άποψή σου; Γιατί μου έλεγες πάντα να πάω να ρωτήσω τον μπαμπά;” Και εγώ θα απαντήσω: “Γλυκέ μου, δεν ήθελα να πάρω αποφάσεις για σένα. Απλά προσπαθούσα να είμαι εκεί και να δώσω την αγάπη μου. Όσο για τις συμβουλές, ο μπαμπάς σου είναι πολύ καλύτερος σε αυτά τα πράγματα.
Σε αυτό θα μου απαντήσει: “Μα τι να μου κάνουν οι συμβουλές του μπαμπά, όταν εγώ ήθελα να ακούσω την δική σου γνώμη;” Όλη μου την ζωή προσπαθούσα να τραβήξω την προσοχή σου. Θα έδινα τα πάντα για να μάθω τι σκέφτεσαι για μένα έστω και για μια φορά. Η σιωπή σου μου έχει καταστρέψει την ζωή.”
Τότε, θα σηκωθώ και θα του απαντήσω: “Άκουσε, αγόρι μου. Υπάρχουν δυο ανθρώπων σε αυτόν τον κόσμο: εκείνοι που ζουν την ζωή τους και εκείνοι που πάντα περιμένουν για κάτι να συμβεί. Αν δεν μπορείς να το καταλάβεις αυτό, είσαι χαζός.”
Οι παραπάνω ιστορίες είναι ένα καλό παράδειγμα ενάντια στην τελειομανία της κάθε μητέρας.
Δεν έχει σημασία πόσο σκληρά προσπαθεί κάποιος να είναι ο τέλειος γονιός, τα παιδιά πάντα θα έχουν ένα δυο πράγματα για να πουν στον ψυχολόγο τους.
Απόδοση Λίνα Παπαδοπούλου
