Ναι, ξέρω. Είμαστε συγκλονισμένοι από το μέγεθος της τραγωδίας. Βαρύτατος ο φόρος αίματος, θυσία στην άσφαλτο. Σε κλίμα οδύνης οι κηδείες των θυμάτων, τραγικές φιγούρες οι γονείς, σπαρακτικές σκηνές στα σπίτια των τεσσάρων παιδιών και τα λοιπά και τα λοιπά και τα λοιπά.
Πάει πολύς καιρός από την προηγούμενη φορά;
Λίγες εβδομάδες πριν δεν ήταν που διάφοροι δημοσιολογούντες και έχοντες άποψη επί παντός δοκίμασαν να εξηγήσουν το τραγικό τροχαίο στην εθνική που στοίχiσε τέσσερις ζωές και πάλι με «ταξικά κριτήρια»; Που βρήκε ευκαιρία ο καθένας να μιλήσει για τους κακομαθημένους πλούσιους που οδηγούν σα δαίμονες και σκοτώνουν; Άραγε τώρα θα κάνουν τα ίδια ταξικά προφίλ; Θα μας πουν τι αυτοκίνητο ήταν το αμάξι στο οποίο επέβαιναν τέσσερα άτυχα, όσο και άμυαλα δυστυχώς παιδιά; Όχι φυσικά. Κι ευτυχώς. Δεν είναι ταξικό το ζήτημα, όσο κι αν αναφέρθηκαν με αυτό τον (κατά την εκτίμησή μου χυδαίο) τρόπο στο δυστύχημα ακόμη και πολιτικά πρόσωπα. Αλλού είναι το πρόβλημα.
Κι επειδή το πρόβλημα είναι αλλού, διαβάζω πως βρέθηκε και η λύση, πως επιτέλους θα αντιμετωπιστεί αυτή η τραγική κατάσταση και δε θα θρηνήσουμε άλλους νεκρούς στα κράσπεδα των εθνικών οδών και των επαρχιακών δρόμων. Πώς; Θα μπει το μάθημα της κυκλοφοριακής αγωγής στα σχολεία. Έτσι οι ελληνόπαιδες θα μαθαίνουν ποιος είναι ο Γρηγόρης και ποιος ο Σταμάτης, ότι δεν μιλάμε στο κινητό όταν οδηγούμε, ότι δεν περνάμε το ΣΤΟΠ σαν να μην υφίσταται, ότι φοράμε ζώνη στο αυτοκίνητο και κράνος στη μοτοσυκλέτα. Μάλιστα, ωραία.
Και πάω κάπου αλλού. Σε κάτι φαινομενικά άσχετο.
Χθες βράδυ, βγαίνω να περπατήσω και συναντώ κύριο που είχε βγάλει βόλτα ένα τρισχαριτωμένο γκόλντεν ριτρίβερ. Το οποίο, φυσικό άλλωστε, ζωάκι είναι, τα έκανε στη μέση του δρόμου. Κι ο ιδιοκτήτης του, θέλοντας να αποδείξει ότι δεν είναι απαραίτητο να είναι κανείς τετράποδος για να ανήκει στη συνομοταξία των ζώων, τα άφησε όπως ήταν, παρά την πρώτη ευγενική και τη δεύτερη, αρκετά λιγότερο ευγενική, παρατήρησή μου.
Αυτό είναι το πρόβλημα όμως.
Δεν μας λείπει η κυκλοφοριακή αγωγή στα σχολεία (σχετικά προγράμματα στα δημοτικά υπάρχουν ήδη αλλά και όλο και κάποιο σχολείο καλεί κάποιον να μιλήσει, ο δε περίφημος Ιαβέρης έχει μιλήσει σε ΟΛΑ ανεξαιρέτως τα στρατόπεδα) αλλά η αγωγή. Η αγωγή που σημαίνει σεβασμό στον άλλο. Έχετε μήπως την εντύπωση πως αυτός που σας παίρνει τη σειρά στην εφορία ή στα τυριά στο σούπερ μάρκετ είναι άλλος από τον ανάγωγο οδηγό που πηγαίνει λες και του ανήκει η Κατεχάκη; Από το μάγκα που πετάει από τον 4ο όροφο της πολυκατοικίας τα σκουπίδια του; Από αυτόν που βάζει φόλες; Από εκείνον που μετατρέπει κατά το δίωρο μπάνιο του μια παραλία σε χωματερή; Είναι ο ίδιος ακριβώς άνθρωπος.
Καλό είναι να μπει η κυκλοφοριακή αγωγή στα σχολεία και στα πανεπιστήμια και στις χαρτοπαικτικές λέσχες και στα ινστιτούτα αδυνατίσματος. Καμία αντίρρηση. Αλλά δεν αρκεί. Γιατί φυσικά και γνωρίζουμε πως δεν πρέπει να οδηγούμε μετά από 8 ουίσκι ακόμη κι αν «εμάς δε μας πιάνει», και ασφαλώς ξέρουμε πως πρέπει να φοράμε τη ρημάδα τη ζώνη ακόμη κι αν είναι να πάμε για τσιγάρα και φυσικά δε θέλει πολύ μυαλό να καταλάβεις πως αν φοράς κράνος σε ένα απότομο φρενάρισμα μπορεί και να γλιτώσεις την κεφάλα σου που σε άλλη περίπτωση θα γίνει λιώμα αν σκάσεις πάνω σε κολώνα. Τα ξέρουν όλοι αυτά.
Αλλά είναι η μαγκιά, η αδιαφορία, η έλλειψη αγωγής, όπως είπαμε, η αντίληψη ότι σε εμάς δε θα τύχει, ότι εμείς ξέρουμε, ότι οι κανόνες και οι νόμοι ισχύουν για τους άλλους, όχι για εμάς τους μάγκες, τους ξύπνιους, τους τολμηρούς.
Ας μπει λοιπόν κι η κυκλοφοριακή αγωγή στα σχολεία. Αλλά αν δεν αποκτήσουμε αγωγή, τα ίδια θα λέμε και θα ξαναλέμε και θα ξαναλέμε. Αλλά η αγωγή ξεκινάει από το σπίτι. Κι εκεί, είναι ακόμη πιο πολύπλοκα τα πράγματα.
Γράφει ο Άγγελος Περαστικός.
