Διάβαζα τις προάλλες ότι μία ομάδα ερευνητών ρώτησε κάποια παιδιά “Τί σημαίνει αγάπη;” και πρόσεξα ότι οι περισσότερες απαντήσεις αφορούσαν τη σχέση των γονιών τους και των παππούδων τους. “Αγάπη είναι, όταν η γιαγιά μου έπαθε αρθρίτιδα δεν μπορούσε να βάψει τα νύχια των ποδιών της γιατί δεν μπορούσε να σκύψει. Έτσι της τα έβαφε ο παππούς μου παρότι και αυτός είχε αρθρίτιδα στα χέρια του» είπε το ένα.
“Αγάπη είναι όταν η μαμά δίνει στο μπαμπά την καλύτερη μερίδα από το φαγητό”, είπε ένα άλλο. “Αγάπη είναι όταν η μαμά βλέπει τον μπαμπά αξύριστο και λίγο βρώμικο και πάλι πιστεύει ότι είναι ωραιότερος κι απ’ τον πιο ωραίο”. “Αγάπη είναι σαν τον παππού και τη γιαγιά πού μετά από τόσα χρόνια πού γνωρίζονται είναι ακόμα φίλοι”. “Αγάπη είναι όταν η μαμά βλέπει το μπαμπά στην τουαλέτα και δεν σιχαίνεται”.
Διαβάζοντας αυτές τις φράσεις συνειδητοποίησα πως η σχέση μου με τον σύζυγό μου είναι αυτή που μαθαίνει στο παιδί τι είναι αγάπη. Γιατί τι παραπάνω χρειάζονται τα παιδιά από δύο γονείς που όχι μόνο τα αγαπούν, αλλά και που αγαπιούνται. Δυο γονείς που ακτινοβολούν κατανόηση, φροντίδα, που ξέρουν να μοιράζονται, να ακούν, να συγχωρούν. Υπάρχει καλύτερο παράδειγμα για ένα παιδί από αυτό; Όσα και να πεις, όσο και να μιλήσεις για την αγάπη, όσα βιβλία και να του διαβάσεις, όσες ταινίες και να δείτε μαζί δεν μπορούν να έχουν το ίδιο αποτέλεσμα με αυτό που βλέπουν τα δύο του μάτια να συμβαίνει μέσα στο σπίτι του.
Για πολλούς αυτή η αγάπη συναντάται μόνο μέσα από τις ταινίες. Κι όμως. Δεν χρειάζεται όμορφη φωτογραφία, soundrack μουσικής και υπερβολές για να νιώσει το παιδί ότι οι γονείς του αγαπιούνται. Η αγάπη κρύβεται στις πιο περίεργες στιγμές, και εμφανίζεται αναπάντεχα εκεί που δεν το περιμένεις. Σε ένα “άσε θα το κάνω εγώ”, σε μια πρόταση για έναν περίπατο γύρω από το τετράγωνο, σε ένα αγαπημένο γλυκό που δεν ετοιμάστηκε λόγω γιορτής, αλλά έτσι, σε μια αγκαλιά στον καναπέ, σε ένα τρίψιμο σε σφυγμένους ώμους, σε μια ματιά, σε ένα τηλεφώνημα που δηλώνει νοιάξιμο και όχι διεκπεραίωση , σε ένα “πάρε με όταν φτάσεις να ξέρω ότι είσαι καλά”.
“Αγάπη είναι όταν η μαμά φτιάχνει καφέ για τον μπαμπά και πίνει πρώτα μια γουλιά εκείνη για να δει αν τον πέτυχε” είπε ένα από τα παιδιά που ρωτήθηκαν, συμπυκνώνοντας όλο το νόημα της αγάπης σε μια εικόνα που λέει πολλά. Σε μια στιγμή που η μητέρα που δοκιμάζει τον καφέ πριν τον σερβίρει δεν αντιλαμβάνεται ότι διαπράττει μια πράξη αγάπης, όπως και εκείνος το ίδιο, όταν θα πει το απλό “μόνο εσύ φτιάχνεις τόσο ωραίο καφέ”. Ο μικρός θεατής όμως, βλέπει, ρουφάει και νιώθει. Ότι αυτό είναι αγάπη τελικά.
Μπορεί το πάθος μας να φεύγει μετά από χρόνια, αλλά αυτό που μένει είναι ο σεβασμός στην ιστορία που γράψαμε μαζί, τα όμορφα στιγμιότυπα των όσων ζήσαμε πριν από το παιδί, και αυτή η αγάπη χωρίς την οποία δεν θα ήμασταν σήμερα, τρεις ή και περισσότεροι.
Γράφει η Μαρίνα Δεδούση
